Bericht van Joël Roelants aan de bevolking!

Dag vrienden en vriendinnen.

Nu het eerste WK-gebulder in Bulgarije achter de rug is, krijg ik nog eens de eer om mijn MXM column aan te bieden. Lap uitgerekend nu! Want in mijn geval is het niet de beste timing om met leuk nieuws te komen. Hoewel… Sevlievo was frustrerend omwille van de resultaten, maar ik ben wel heel tevreden met het rijden op zich. Daar put ik zeker vertrouwen uit. Even in het kort wat er in Bulgarije is gebeurd. Van ‘s morgens op zaterdag ging het eigenlijk meteen vlot. In de eerste vrije training was ik achtste, in de pre-qualifying zevende. Er zat zelf een stijgende lijn in!

In de kwalificatierace was ik ook goed mee en ik lag zevende tot ik boven op een helling tot stilstand kwam. Ik dacht dat de motor was stilgevallen en bolde naar beneden. Toen zag ik dat de bougiekop er af was. Dan maar gaan doe-het-zelven om ‘m er terug op te krijgen, wat niet mee valt als hij warm is én tijdens een reeks met je crosshandschoenen! Uiteindelijk kreeg ik die bougiekop er weer op en kon weer beginnen rijden, als laatste ondertussen. Nog enkele rijders kon ik inhalen, maar daarna was de bougiekop weer losgekomen. Ik kon dus niet verder, damn! Zeker in Sevlievo waar de start héél belangrijk is. Je moet weten dat de eerste bocht een haakse bocht naar rechts is. Met een 38ste startplaats, uiterst links, betekent dat 30 tot 35 meter extra om de bocht aan te snijden. Gelukkig had ik een prima reactie aan het hek. Ik zag meteen dat ik veel sneller weg was dan de rijders die dicht bij me stonden. Na de bocht zat ik rond de 20ste plaats, ik kon goed oprukken en zo werd ik negende in de eerste reeks. Oef, deel één van mijn opdracht was gezien de omstandigheden behoorlijk volbracht want de verschillen in Bulgarije zijn klein en het is er moeilijk om een achterstand goed te maken.

In de tweede manche was ik minder goed weg. Rond de dertigste plaats kwam ik uit de eerste bocht. Na één ronde zat ik achttiende, achter Glen Coldenhoff. Even later zag ik Coldenhoff voor mij in de lucht Ceriel Klein-Kromhof raken! Een heel tricky situatie want zomaar remmen kon niet, dan zou er waarschijnlijk iemand in mijn rug zijn gesprongen. Ik dacht dat ik nog net langs de vallende motor van Coldenhoff kon glippen, maar die week verder uit dan gedacht en ik kon hem niet meer ontwijken. Ik ging ook tegen de grond, al had ik zelf niets. De motor kreeg ik bijna niet meer aan de praat. Toen het eindelijk zover was had ik al één ronde achterstand. Hopeloos dus om nog punten te pakken…

Nu de GP’s weer zijn begonnen, wil ik jullie ook een idee geven hoe zo’n weekend er in grote lijnen uit ziet voor mij. Naargelang hoe ver we moeten rijden vertrekken we op donderdag of vrijdag met de mobilhome. Daarvoor kan ik rekenen op topchauffeurs! Mijn pa en een vriend van hem wisselen af aan het stuur terwijl ik lekker lig te pitten. Ik kan overal goed slapen zodat het reizen niet echt vermoeiend is. Meestal merk ik niet waar we zijn onderweg. Op vrijdagnamiddag komen we dan aan op het circuit, waar we rond een uur of vijf een trackwalk doen om de baan grondig te bekijken. Daarna volgt het avondeten en dat is altijd bewust uitgebreid. Gedurende de week eet ik normaal vrij licht met slaatjes of spaghetti. Vrijdagavond eet ik heel veel pasta om glycogeenreserves (traagwerkende suikers) op te bouwen zodat ik veel energievoorraad heb om ‘s anderendaags te kunnen knallen!

Zowel op zaterdagochtend en zeker zondagmorgen eet ik licht omdat we al vroeg de warming up hebben. Dat lukt niet met een volle maag. Zaterdag is toch al een vrij geladen dag, waar je zo snel mogelijk de juiste afstelling wil vinden om zo gerust aan de kwalificatierace te kunnen beginnen. Er vindt dan ook veel overleg plaats over de verschillende opties en de setup. Na de kwalificatie wordt er besproken wat er goed was en vooral wat beter kan. Daarna weer een uitgebreide maaltijd en op tijd mijn bed in! Zondag gebruik ik nog meer mijn fiets. Om even warm te rijden en zeker na de race afvalstoffen af te breken. Tussen de reeksen probeer ik ook altijd even te slapen. Proberen is trouwens een té groot woord, want ik heb er geen probleem mee. Ik ben ne geruste ziel zoals dat bij ons zeggen en ik kan overal slapen! Echt lang duurt dat natuurlijk niet, het is meer een kwestie van je hartslag even naar beneden te laten komen. Dan begint de voorbereiding van de tweede reeks weer: aankleden, sporen maken, dat kennen jullie wel  Weer racen en hopelijk met een blij gezichtje naar huis. Omdat mijn broer Axel nog naar school moet proberen we altijd om op maandagmorgen terug te zijn. Als het verder weg is, rijden we wel in twee keer. Tot zover de JR gebruiksaanwijzing voor een gemiddeld GP weekend!

Over naar Mantova dan maar. Ik heb er niet gereden in de Starcross eerder dit jaar en eigenlijk heb ik er nog maar één keer geracet. Dat was twee jaar geleden toen het er nat was. Niet helemaal vergelijkbaar dus. Volgens mij wordt het dit weekend belangrijk om stabiel te rijden. De sporen kunnen in Mantova best zwaar worden, maar er liggen ook veel sprongen die je goed moet aansnijden. Geen gemakkelijke baan in ieder geval.

Het is moeilijk om conclusies te trekken uit de GP van Bulgarije, maar ik was allesbehalve verrast door de resultaten. Marvin Musquin en Ken Roczen zijn sowieso de te kloppen mannen in MX2. Ook Jeffrey (Herlings) heeft me niet verbaasd. Eerlijk gezegd had ik gedacht dat hij meteen op het podium zou staan! Verder zat ook Frossard er goed bij, en Osborne die terug is van weggeweest. Het wordt hoedanook interessant, maar ik voel me er klaar voor. De voorbije weken had ik een kleine voetblessure waardoor ik veel met de fiets getraind heb. Daarnaast ben ik qua ontspanning vooral bezig geweest met het aanleggen van een pitbikeparcours samen met kameraden. Maar daarover vertel ik de volgende keer meer.

Zij die naar Mantova trekken, groeten u!

Tot later,

Joël ‘JR’ Roelants