Clément Desalle: de MX-Panda column

Hallo iedereen!

Sinds mijn vorige column is er heel wat gebeurd! Het seizoen gaat zijn gang en de wedstrijden volgen elkaar in snel tempo op. Mijn kalender is dan ook goed gevuld…

Wat mij betreft, was vooral mijn val in Valkenswaard heel belangrijk. Ik denk niet dat ik daar een echte rijfout heb gemaakt, het was eerder pech. Maar goed zoiets hoort nu éénmaal bij motorcross. Bovendien is het gelukkig bij dit ene incident gebleven. Daarom kan je die crash en de gevolgen beter omschrijven als de blutsen en builen die je onderweg tegenkomt –in het Frans noemen we dat ‘bobo’ eerder dan een echte blessure. Toch heb ik het achteraf mogen uitzweten…

Voor ik naar Portugal vertrok, had ik eerst nog even proef gereden in Rognée. Ik vertrok naar Agueda met één doel: de schade beperken. Op zaterdag ben ik kalm aan het GP-weekend begonnen. Daarna heb ik stelselmatig het ritme opgevoerd en dat werd  beloond met mijn eerste GP-overwinning van het seizoen. Van een aangename verrrassing gesproken! Eigenlijk kan ik wel zeggen dat mijn schouder nooit pijn heeft gedaan tijdens het rijden. Ik ben voorzichtig, probeer niet te forceren maar ik heb er geen last van. Trouwens, ik ben ook niet het type piloot dat risico’s neemt met de blessure zelf. Als de de dokter mij niet had verzekerd dat mijn schouder 95% was, had ik niet gereden en extra gerust. Ik heb hard gewerkt tijdens mijn revalidatie om zo goed mogelijk terug te komen en dat heeft geloond. Nu blijf ik stap na stap opbouwen. Zo ben ik voorzichtig opnieuw begonnen met zwemmen.  Ik voel dat de kracht in mijn schouder terug komt.

Kortom, ik heb meer schrik dan pijn gehad maar vervelend is het natuurlijk altijd. De eerste week heb ik niets kunnen doen en dan stel je jezelf veel vragen. Ik had het er eerlijk gezegd moeilijk mee om mijn toestand te aanvaarden. Het was voor mij de eerste ernstige waarschuwing in 5 seizoenen GP’s. Maar natuurlijk weet ik ook best dat zoiets elke crosser vroeg of laat overkomt. Zelfs de allerbesten. Denk maar aan de blessures van Stefan Everts…
Voor het kampioenschap was die crash in Valkenswaard natuurlijk een slechte zaak. Antonio Cairoli heeft ondertussen al een mooie voorsprong opgebouwd.  Hoewel, het kampioenschap is nog lang en ik weet dat hij te kloppen is. Daarom kan er nog vanalles veranderen tegen het einde van het seizoen.

De wedstrijden zijn heel open dit jaar en ik denk dat het publiek al heel wat spectaculaire races heeft gezien met veel duels tussen de piloten. Het enige wat ik jammer vind, net zoals veel andere piloten, is dat er soms vreemde beslissingen worden genomen in het klaar stomen van de circuits. Ik heb absoluut niets tegen technische omlopen, maar af en toe wordt het té kunstmatig gemaakt. Op GP circuits vind je weinig bochten zoals vroeger, een rechte lijn zonder obstakels is ondenkbaar. Overal zijn er waves en inhalen is dikwijls moeilijk. In Saint-Jean d’Angély was de bocht voor de pitlane amper 4  meter breed.

Begrijp me niet verkeerd, ik hou van moderne circuits maar ik vind dat er een evenwicht moet zijn. Twee weken geleden reed ik tijdens de ADAC MX Masters in Aichwald. Dat is voor 90% een natuurlijk circuit en ik heb er mijn hart opgehaald. Mooie, vloeiende bochten, snelle rechte stukken, dat hoort ook bij het moderne motorcross. Bekijk hier de video van Aichwald maar eens. Ik sta trouwens niet alleen met die mening want veel piloten denken er hetzelfde over.

Ik heb me ook goed geamuseerd in Glen Helen voor de USGP. Dat was een leuke ervaring wnt ik had er nog nooit gereden. Glen Helen is een fantastische baan, veel sneller dan wat we hier in Europa gewend. Als je daar bent, is het zeker de moeite om eens te gaan rijden. Fysiek was niet zo eenvoudig omdat er veel wind stond, het was er heel warm en de lucht was er kurkdroog. Wel jammer dat er niet meer toeschouwers waren… Ik denk niet dat de Amerikanen ooit echt in ons kampioenschap zullen geïnteresseerd zijn. Ik begrijp dat Youthstream toenadering zoekt tot de States maar ik betwijfel of het echt kan werken.

Deze zomer neem ik weer deel aan de geweldige Everts & Friends charity race, maar ik weet nog niet met welke motor. Net zoals vorig jaar zou ik graag een speciale motor vinden. Ik heb me toen heel goed geamuseerd met een oude CR 500. Vorige winter had ik zo’n tweetakt beest van een kameraad getest en ik heb onmiddellijk beslist er één te kopen. Later heb ik dan in Parijs een CR op de kop getikt. Maar hij was echt in een erbarmelijke staat en het was een mooie uitdaging om hem klaar te maken. Ik wilde graag een wedstrijd rijden met die speciale motor en Everts & Friends bleek de ideale gelegenheid! Voor mij is het belangrijk om aanwezig te zijn op zo’n evenement want ik vind het een uitstekend initiatief en het draagt bij aan een goed imago voor de motorcross. Als jullie tips hebben voor de motor waarmee ik dit jaar naar Genk kan gaan mail dan naar: max@motocrossmag.be

Tot binnenkort op MXMag!

Clément Desalle
Credit foto’s:  CDS