Forza Pota! De column van Davide Guarneri

Ciao a tutti!

De voorbije week was een beetje vreemd om na onze exotische trip naar Brazilië terug te komen naar België! In Campo Grande was het heel heet en het was ook nog eens een zware reis, een enorm verschil dus met het weer hier. Maar het minste wat je kan zeggen van zo’n GP dat je nog eens op een plaats komt, waar je anders nooit naar toe zou gaan. Brazilië is zo’n enorm land, helemaal anders dan in Europa en het leven gaat er heel relax aan toe. Omdat we een beetje aan sight-seeing gedaan hebbben voor de wedstrijd leef je ook met een ander gevoel naar zo’n wedstrijd toe.

Over de Braziliaanse GP kan ik niet helemaal tevreden zijn. In de eerste reeks lag ik heel lang derde na Philippaerts en Nagl. Ik ging dus redelijk vooruit maar Cairoli en Desalle waren te snel, zo verloor ik nog twee plaatsen. Ook in de tweede manche vond ik mijn ritme wel, tot ik de bekende man met de hamer tegen kwam. Het was zo’n heel grote hamer deze keer. Het formaat dat ze gebruiken om de feesttent op de cross mee op te stellen, ken je die? De hitte sloeg echt op mijn lijf en ik moest gas terug nemen. Frustrerend want ik weet dat er met een beter conditie meer in zit. Uiteindelijk werd ik zesde in de eindstand. Mijn manager Pier stelde me achteraf gerust. Zo’n resultaat kan je zien als  het glas dat half leeg is of half vol. Maar dat ik me gemengd heb in de strijd met de MX1 toppers en dat ik weet dat de snelheid er is, geeft me wel vertrouwen voor volgend seizoen. Voor het zo ver is wil ik dit jaar nog in schoonheid afsluiten. Ook in het BK.

Voor mij was het vorig weekend de eerste keer dat ik in Orp-le-Grand reed. Ik wist niet wat te verwachten, maar ik was aangenaam verrast. Wat een leuk circuit! Technisch, en een gladde ondergrond op de heuvel. Echt iets dat past bij mijn stijl. Jammer dat ik net naast het podium viel, maar ja ik had pech in de eerste manche met een steen tussen mijn kader en het rempedaal vast raakte! Mijn rijden ging goed maar voor de Belgische titel rest er nog weinig hoop. Of ik nu tweede word in het kampioenschap of Tanel, dat maakt niet zoveel uit. Het seizoen is al lang geweest en voor het team maakt het geen verschil. We pakken de tweede en derde plaats, maar wie tweede of derde wordt dat blijft gelijk. Zolang je tevreden kan zijn over je wedstrijd en we hebben spektakel geleverd voor het publiek… Dan is het in orde!

Zoals jullie misschien gezien hebben, was ik in Loket ongelukkig gevallen en ik greep meteen naar mijn rug. We vreesden voor een hernia, maar gelukkig was het niet zo erg. Dat bleek ook uit de scan. De dokter dacht het om een ontsteking ging tussen twee ruggenwervels, de L4 en L5  en de spieren opzij die opgespannen werden. Het was erg pijnlijk en ik kon amper door mijn rug buigen, gelukkig konden we het goed behandelen met pijnstillers en magneet therapie. Sommige mensen dachten dat het ging om een oude rugkwetsuur die weer opspeelde, maar dat was het dus niet. Zo zie je maar dat zelfs een kleine valpartijen grote gevolgen kan hebben, want mijn crash in Loket stelde echt niks voor!

Als ik motorcrossmagazines opensla of op internet ga, gonst het deze tijd van het jaar altijd over transfergeruchten. Soms is het ongelofelijk wat er allemaal wordt geschreven. Echt grappig zelfs als je weet hoe de vork echt aan de steel zit. Meestal gaat dat dan wel over andere rijders want over mij worden nog geen pagina’s gevuld, hahaha! Zelf ben ik heel tevreden over mijn huidige team. De samenwerking met mijn mechanieker Gaëtan en met de teambaas Steven (Lettani) is heel tof. Er was niet te veel druk, alles is eigenlijk naar wens verlopen. Als rijder moet je natuurlijk alle mogelijke opties afwegen en zeker in deze tijden van crisis is het ook belangrijk om goede keuzes te maken. Voor LS Motors is het belangrijk om er volgend seizoen een Belgische ridjer bij te hebben. Ik heb ook aanbiedingen van andere teams… Eerlijk gezegd ben ik er nog niet uit. De kans dat ik blijf is 50% Hoe het ook afloopt, ik heb het dit jaar naar mijn zin gehad hier. Daarom is de kans heel groot dat ik ook in 2011 het Belgisch Kampionschap zal rijden. Eerst en vooral kan je er nog wat centen verdienen, het niveau is hoog met een stuk of tien rijders op WK-niveau en aan de andere kant vind ik het gewoon heel leuke races! De circuits zijn fun en er komt veel volk kijken. Alleen Balen was niet zo mijn ding.

Ik beschouw het BK ook als een goede leerschool om in de MX1 voor overwinningen te vechten. Als je in België of in Nederland zoals in Gemert een fout maakt, kan je die nog herstellen. In de GP’s is het andere koek, dan moet je knokken om nog punten te pakken! Daardoor kan je wat meer ontspannen rijden, ook al ligt het tempo heel hoog. Je kan je grenzen verleggen zonder elke hapering cash te moeten betalen. Weet je we waren dit jaar met enkele rijders die overkwamen van de MX2 zoals Boog en Bobryshev en die het misschien beter deden dan wat mensen hadden verwacht. Die reactie krijg ik ook. Toch sta ik niet te juichen over mijn seizoen. Uitstekend kan ik het kampioenschap zelf niet noemen omdat mijn snelheid te weinig werd vertaald in resultaten. Ik sta nu tiende in de stand, maar ik had zeker hoger kunnen eindigen. Eén enkele reden is daar niet voor. Zoals meestal is het een samenloop van omstandigheden: fysiek moet ik nog sterker worden, ik maakte domme fouten en in Loket had ik superpech met een koppelingshendel die brak… Die redenering gaat ook op voor mijn teammaat Tanel. Als je ziet hoe snel hij is, staat hij ook onder zijn waarde. Al is het altijd moeilijk om te speculeren waar je dan wel had moeten staan! En alle rijders in de top-10 of net daarbuiten zijn gewoon heel goed.

We hebben nu nog twee GP’s en het zou leuk zijn als ik nog iets kan goed maken. Ik weet dat het heel zwaar gaat worden in Lierop dit weekend, maar ik wil er alles aan doen om op de Herselse bossen een sterk resultaat neer te zetten. Dat ben ik ook verplicht aan Marnicq Bervoets. Marnicq heeft me dit jaar enorm geholpen voor vanalles en nog wat: ik mocht bij hem logeren, hij heeft me geholpen met mijn training en tijdens wedstrijden. Daar ben ik hem heel dankbaar voor. Ik heb al heel wat mensen ontmoet in mijn carrière, maar Marnicq is echt een superkerel.

De laatste GP is in Italië, Fermo. Het is best wel grappig dat ze voor de Italiaanse GP altijd naar een nieuwe locatie gaan! Fermo was vroeger een heel speciale baan. Echt gigantisch groot en uitgestrekt. Je deed er drie minuten over een rondje! Dat kan natuurlijk niet meer met de FIM regels voor een Grote Prijs. Het circuit zal ingekort worden en ik denk wel dat het een leuk parcours wordt. De omgeving ziet er ook mooi uit. In Fermo ligt één stuk helemaal op een grote afdaling, de ondergrond is hard maar geen beton. Je hebt wel wat grip op de toplaag en daaronder is het hard. Hopelijk regent het daar niet want je hebt er veel klei die aan je motor gaat plakken!

Om de kalender helemaal af te maken, moet ik het nog even over de MX of Nations hebben. Al is er natuurlijk al veel inkt gevloeid over het Italiaanse team dit jaar! Ik kan niet veel zeggen over het standpunt van Tony, David of hun teams. Het ligt ook best moeilijk want het project van de Italiaanse bond met de blauwe shirts, de maglia azzurra loopt nu al vijf jaar. Daar hoort ook de opleiding van talenten bij en ze doen aan merchandising met de blauwe shirts om budget te verzamelen. Het gaat ‘m echt niet omdat blauwe shirt op zich hoor. Maar ik begrijp best de teams en hun sponsors. Zeker in deze tijden van crisis, want zij betalen de piloten. Uiteindelijk kan ik me er niet in mengen of me solidair tonen met Cairoli of Philippaerts. Simpelweg omdat mijn sponsors, waaronder SEL dat voor het transport van de motoren zorgt, blij zijn dat ik naar Amerika ga! Dan kan ik toch moelijk weigeren? En daarnaast wordt het ook gewoon een heel coole race tegen de Amerikanen en zo. Helaas is het Italiaanse team niet zo sterk als het zou kunnen zijn maar Cairoli en Philippaerts zijn onvervangbaar. Ik hoop gewoon om daar een goede prestatie neer te zetten. Omdat ik ben opgegroeid in de bergen lijkt het me ook wel leuk om in Thunder Valley te crossen op zo’n hoogte. Wie weet heb ik dan toch nog een thuisvoordeel in Amerika, hahahaha.

Ciaoooooooooooooooooo!

Davide ‘Pota’ Guarneri