Column; In memorian Eric Geboers

Met de dood van Eric Geboers verliest België en de gehele motorcrosswereld een van zijn meest tot de verbeelding sprekende rijders. Geboers zorgde ervoor dat de voormalige BRT (nu VRT met zenders als één en sporza) de motorcross uitzonden voor het grote publiek. Met uitzendingen van de Grote Prijs op de Citadel van Namen werd de toenmalige VRT grondlegger van de motorsport. Maar Geboers was veel meer dan een goede crosser. Eric was een pionier, zo nam hij als aller eerste een trainer in dienst om zijn fysieke conditie op peil te houden. Was volgens insiders de eerste rijder die een hartslagmeter gebruikte. Ook was hij een enorm spektakelman, handen los tijdens het springen bijvoorbeeld komt ook van hem, maar Geboers was vooral erg gedreven in alles wat hij deed.

Eric Geboers werd op 5 augustus 1962 geboren, als jongste in een gezin van zeven kinderen, te Balen (België). Een nakomertje, hij al er vroeg welke weg hij wilde volgen, namelijk in de voetsporen van zijn 17 jaar oudere broer Sylvain, meervoudig vice-wereldkampioen motorcross, treden. Er was echter één groot probleem! Te klein en te mager, klonk het hier en daar (amper 1,68m groot). Maar dat was buiten Erics onwaarschijnlijk doorzettingsvermogen, zijn handelsmerk doorheen zijn carrière, gerekend. Hij wou én zou gaan crossen het waarmaken zodat ze trots op hen zouden zijn. En zo geschiedde ook…

Geboers maakt zijn WK-debuut in de GP 125cc in het Belgische Hechtel, we schrijven 20 april 1980. Met een vierde en vijfde plaats in de reeksen verbaasde de tiener de hele motorcrosswereld. Dat dit geen toevalstreffer was bleek één week later al. In het Franse Verdun was het gelijk raak, met amper 17 jaar en 8 maanden was Geboers op dat moment de jongste GP-winnaar ooit! In zijn Grand Prix debuutjaar word hij meteen derde in het wereldkampioenschap. Kranten wereldwijd hadden koppen als… “A new star is born”. Eric een klein, mager manneke dat het haatte om te verliezen, stond waar hij altijd van droomde aan de top in zijn sport (daar werd zijn bijnaam The Kid geboren). Maar zijn honger was groot heel groot zelfs. Elf lange jaren zou Geboers in het wereldkampioenschap blijven. Elf fantastische jaren als je ziet dat zijn slechtste resultaat, “amper een vijfde plaats in 1984”, dit komt omdat hij tijdens het seizoen zijn knie brak. In alle andere tien seizoenen finishte Eric steevast in de top drie van het wereldkampioenschap. Geboers reed in totaal 119 Grand Prix wedstrijden. Daarvan won hij er 39 en won ook 74 GP-reeksen. Dit leverden hem maar liefst vijf wereldtitels, 1982, 1983 in de 125cc klasse op Suzuki, in 1987 werd hij opnieuw wereldkampioen in de 250cc op Honda. Geboers stoomt door naar de 500cc en neemt in, 1988 en 1990 op nieuw de titel voor Honda. De al wat ouderen onder ons zullen misschien nog de beelden op hun netvlies voelen branden waarbij Geboers in het Zweedse Jämshög zijn éérste wereldtitel veroverde. Vooral de manier waarop hij dat vierde, blijven velen bij. Toen hij onder de zwart-wit geblokte vlag kwam, liet hij zijn motor los en maakte vanop het zadel een voorwaartse salto!! De fans spektakel en plezier bieden, ook dat was Eric. Een ander memorabel moment was in 1988 bij zijn eerste wereldtitel in de 500cc. Geboers schreef toen geschiedenis door als eerste rijder ooit in alle drie de klassen de wereldtitel te pakken. Naast The Kid leverde dat hem een tweede bijnaam op “Mister 875”. Iets wat alleen Stefan Everts hem nadien heeft kunnen nadoen. Maar voor mij het meest tot de verbeelding sprekende moment was in 1990 op de mytische Citadel te Namen alwaar ik zelf getuige was van de tweede en laatste wereldtitel in de 500cc. Hij wint de Grand Prix en gaat letterlijk op in de massa! Eric komt maar niet opdagen voor de ceremonie en de organisatie zet moeder Geboers op het podium om de troffe in ontvangst te nemen. Intussen is er nog steeds geen spoor van de nieuwbakken wereldkampioen te bespeuren. Tot het nieuws op TV , (Eric vliegt per helicopter naar de BRT in Brussel), alwaar Geboers op 5 augustus nota bene zijn verjaardag én als kersvers wereldkampioen aankondigd per direct te stoppen met motorcross. Hij is pas 28 jaar jong als hij deze beslissing neemt, waar niemand iets vanaf wist zelfs de familie en het team wisten van zijn stoppen niks af! Ook dit was Eric, beslisinggen nemen en er voor de volle honderd procent achter staan.

Maar Geboers was veel meer dan een klasbak op een motor. Samen met de eveneens betreurde Georges Jobé (gestorven aan leukemie in 2012) waren zij DE pioniers op het vlak van trainingsarbeid in de motorcross. Eric gaat zeker de geschiedenis in als de man die het crossvolk leerde trainen. Training, gebaseerd op wetenschap! Toen hij zijn carrière begon, was er van training nauwelijks sprake. Iedereen deed wel wat, maar het was veelal het spreekwoordelijke natte vingerwerk. Rondjes malen op de motor tot je tong over je stuur hing en dan een stevig stuk vlees achter de kiezen duwen meer stelde het niet voor in die tijd. Geboers had al snel door dat het anders kon, anders moest. Hij was één van de eerste rijders die naar het buitenland trok om op andere ondergronden te gaan rijden. Daaroor werd hij nog beter op de verschillende circuits. De laatste jaren van zijn actieve loopbaan als crosser heeft Geboers omzeggens altijd zonder motor getraind. Vooral loop- en krachttraining, puur fysieke training dus. Pas in het weekend zag hij de motor en die aanblik ervan zorgde telkens voor een forse adrenalinestoot. Die kicks deden het voor The Kid, een prima voorbereiding is nog steeds de beste garantie om het lichaam gaaf te houden. Bewijs hiervan zijn dat Geboers “maar” 13 breuken opliep.

Ook op het vlak van de populariteit in zijn sport speelde Eric een grote rol. Terwijl in Wallonië André Malherbe de show stal, vond Eric Geboers in Vlaanderen de weg naar de media. Hij zorgde er persoonlijk voor dat een tv-ploeg naar de Grote Prijzen kwam, dat er reportages van een half uur op de Vlaamse televisie kwamen. Geboers leerde met andere woorden het Vlaamse volk de motorcross op wereldvlak pas echt kennen. Ook zijn fans werden op hun wenken bediend. Schreef je hem in de jaren 80 een brief, dan kreeg je steevast een antwoord terug. Na zijn carrière stortte Geboers zich op verschillende activiteiten. Maar toch kwam hij altijd weer bij zijn oude liefde, de motorcross, terecht. Eric was ook lange tijd organisator van de Grote Prijs van België in eerst Namen, daarna Lommel. Hij blies de grand prix nieuw leven in, toen die van de kalender dreigde te verdwijnen. In 2016 gaf hij de fakkel over aan Johan Boonen, maar achter de schermen bleef Eric een belangrijke rol spelen! Hij vervoegde van 1993 tot december 2015 zijn oudere broer Sylvain als teammanager bij het Suzuki-fabrieksteam Geboers Racing Promotion met als rijders zoals de Belgen Clément Desalle en Kevin Strijbos. Eric was daarbij vooral de man met de goede contacten bij de grote bazen in Japan. Contacten leggen, lobbyen: daar was hij een crack in. Daarnaast was hij ook de drijvende kracht achter Red De Motorcross, dat vecht voor het voortbestaan van de motorcross in België. Eric was degene die bij de ministers ging aankloppen, die uren en uren met hen vergaderde, die opkwam voor zijn sport.

Eric Geboers laat een vrouw en twee kinderen na. Het gaat je goed Eric, we gaan je missen als rijder, voor velen de beste aller tijden, maar vooral als wie je echt was een Geboers in hart en nieren….

Door: Geert Gelaude
Foto: