Interview met Joël Smets

Joël Smets weet wat nodig is om te winnen. De vijfvoudige wereldkampioen motocross groeide –ondanks zijn late start- uit tot een legende. Ook als sportief manager van Red Bull KTM rijgt Smets de successen aan elkaar.

Nu gebruikt Smets zijn ervaring om de huidige en volgende generatie KTM rijders, van MXGP wereldkampioen Jeffrey Herlings tot Tom Vialle te helpen in hun jacht op succes. Ik zat samen met Joël om te praten over Jeffrey Herlings, Tony Cairoli, de MX of Nations en nieuwkomer Tom Vialle.

Jeffrey Herlings heeft een fenomenaal jaar achter de rug. Hij was veruit de snelste, alleen Tony Cairoli kon hem soms bij blijven. Om het even welke race hij rijdt, hij is altijd gemotiveerd en combineert de typisch Amerikaanse intensiteit met een Europese stijl. Je zou ’m de hedendaagse Ricky Carmichael kunnen noemen! Hoe is het om met zo iemand te werken? En waar komen zijn talent en motivatie volgens jou vandaan?
Joël Smets: “Techniek en conditie kan je aanleren en verbeteren, maar motivatie die komt vanuit het hart. Je kan proberen om mensen te motiveren zoveel je wil. Je kunt ze vertellen hoe mooi het voelt om van boven op het podium te staan, maar als je de drive niet in je hebt, wordt het moeilijk! Jeffrey is net zoals Tony, geboren als leider. Ze accepteren niemand boven hen, ze kunnen er niet mee leven om verslagen te worden. Ik kan je vertellen hoe slecht Tony zich daardoor voelt en hoe slecht Jeffrey zich vorig jaar voelde. Als persoon heb ik hetzelfde slechte gevoel als ik een wedstrijd verloren heb en dat motiveert je om beter te worden! Alleen de grootste sterren putten motivatie uit een verloren race. Hoe die nederlaag hen triggert (een nieuwe motivatie) geeft, dat maakt vaak het verschil tussen een ster en een superster. Ze zoeken geen excuses of geven iemand anders de schuld. Ze zullen in de spiegel kijken en nog harder werken. Dat is wat Tony deze winter doet. Hij zag dat hij qua snelheid op verschillende oplopen op hetzelfde niveau zat als Jeffrey, maar op de een of andere manier werd hij aan het einde van de dag toch verslagen. Hij weet waar het fout ging en waar hij nog kan verbeteren. Deze winter is Tony dan ook op zoek naar al deze kleine verschillen.”

De aanwezigheid van Tony is dus nog steeds belangrijk voor Jeffrey en omgekeerd om hen tot het uiterste te pushen?
Smets: “Ja zeker, dat is altijd al zo geweest in de motorcrossgeschiedenis. Roger DeCoster en Heikki Mikkola zweepten elkaar op. Of denk maar aan Eric Geboers en Dave Thorpe, die motiveerden elkaar ook. Met Stefan Everts en mezelf ging het ook zo. Dàt is jouw drive om te winnen en als je elkaar echt pusht maakt dat de kloof met de rest van de groep alleen maar groter. Als Jeffrey of Tony alleen, dan denk ik niet dat kloof daar achter niet zo groot zou zijn. Maar nu moeten ze op de toppen van hun tenen staan ​​om niet verslagen te worden door hun tegenstander. De rest van de groep realiseerde zich in 2018 vrij dat ze vochten voor de derde trap op het podium. Dat is een heel ander motivatieniveau, als je moet gaan trainen en in jouw achterhoofd hoop je om de laatste plaats op het podium te pakken. Zoiets is gewoon totaal anders dan trainen om een kampioenschap te winnen.”

Voor Europese fans was het een leuke vaststelling om te zien hoe sterk de GP rijders voor de dag kwamen in de MX of Nations. Heb jij het gevoel dat Jeffrey Herlings, Jorge Prado en Tony Cairoli ook de andere rijders sneller maken?
Smets: “Dat is moeilijk om te beoordelen. Eerlijk gezegd heb ik niet het gevoel niet dat behalve Tony en Jeffrey de andere jongens sneller zijn geworden. Ik heb het gevoel dat ze, dat zeg ik met alle respect, toprijders zijn, maar Tony en Jeffrey zijn supersterren! Ik hou er niet van om jongens als Clement Desalle, Romain Febvre of Gautier Paulin te onderschatten of te kort te doen. Maar ze zijn helemaal niet sneller geworden. Gautier deed het heel goed in de Nations, maar in de laatste manche eindigde hij een minuut achter Glenn Coldenhoff en Jeffrey Herlings, dan je ben je er dus niet op vooruit gegaan.

Misschien kan je zelfs het tegenovergestelde zeggen. Als je jongens als Gajser, Paulin, Febvre, de toppers van de andere teams beschouwt dan hebben ze misschien hun motivatie wel verloren omdat ze voor de derde plek moeten vechten. Dat brengt die groep dan weer dichter bij elkaar. Rijders als Jeremy Seewer, Glenn Coldenhoff en Alessandro Lupino. Die jongens beseffen dat ze de top vijf kunnen halen als ze hard vechten. Voor mij voelt het aan alsof Tony en Jeffrey elkaar naar het volgende niveau hebben gepusht. Hun achtervolgers hebben de aansluiting wat verloren, misschien omdat ze wat minder drive hebben. Maar ik vind wel dat de rijders tussen de 7de en 15de plaats sneller zijn geworden en korter bij dat duel voor de derde tot zesde plaats zijn gekomen.”

Over naar 2019. KTM tekende Tom Vialle wat voor sommige mensen misschien een verrassing was. Hoe heeft hij zich aangepast en wat zag je in hem om hem meteen in het fabrieksteam onder te brengen?
Smets: “Als je de EK klassen op dit moment analyseert, geloven we niet dat er een nieuwe Jorge Prado, een nieuwe Jeffrey Herlings of Ken Roczen op komst is. Niemand die echt opvalt. We hebben Prado al en hij zou opnieuw voor de titel moeten kunnen vechten. En hopelijk kan hij ‘m opnieuw winnen als hij gezond blijft. We dachten dus dat dit een goede gelegenheid was om misschien wat verder te kijken naar iemand waarmee we samen kunnen groeien. We hebben alle opties goed onderzocht. Je hebt een Mikel Haarup, hij zit al op Husky dus dat is al in ‘onze familie’. Ook Jed Beaton en Thomas-Kjer Olsen rijden Husqvarna. In de 125cc hebben we ook een paar interessante jongens, en we hebben Rene Hofer die al in de EMX250 gaat uitkomen.

We hebben Tom (Vialle) nauwlettend in de gaten gehouden omdat hij werd ondersteund door Husqvarna France. Hij werd 18 in oktober, maar hij heeft slechts één jaar EK ervaring want 2018 was zijn allereerste jaar. Hij reed zelfs geen EK 85cc of 125cc. Eigenlijk racete hij voordien alleen lokaal en nationaal in Frankrijk, We hebben dus kunnen zien hoe hij zich ontwikkelde in de EMX250., Tom pakte verschillende podia in manches, een overwinning in Rusland plus een podium in Assen.

Met het beetje ervaring dat hij had meteen die resultaten neerzetten, was dus een grote prestatie. Dat hebben we dan ook mee in overweging genomen. We hebben enkele testdagen met hem afgewerkt waar hij toch nogal wat indruk gemaakt heeft met zijn houding en werkethiek . En ook met zijn talent en zijn rijvaardigheden. Je zal wel merken waarom we hem kozen als je hem voor de eerste keer op de KTM ziet. Ik moet zeggen hij ziet er best goed uit! Nee, hij gaat geen GP’s winnen in 2019. Dat is ons doel niet. Ons doel is om snelheid op te bouwen, ervaring op te doen en van daar uit verder te werken. Maar met het talent dat Tom heeft, zijn snelheid en arbeidsethiek moet hij aanzienlijk vooruitgang kunnen boeken.”

Zijn vader Fréderic was een uitstekend GP rijder, hoe zal zijn rol veranderen nu Tom in een fabrieksteam zit?
Smets: “Zijn vader wilde dat wij meer op ons namen zodat hij een stap terug kon doen. Hij is inderdaad een toprijder geweest maar in een vader-zoonrelatie kom je soms in moeilijke situaties als je die laatste stap wil zetten. Soms moet je hard zijn voor je eigen kind. Fred geeft zelf toe dat zoiets als een vader niet makkelijk is omdat je wrijving creëert in het gezin. Overdag moet je hard zijn voor je zoon, maar ’s avonds ga je bijvoorbeeld met z’n allen naar de film. Dat is de realiteit. Ik was echt onder de indruk hun nuchtere kijk.

Zijn ouders zijn erg volwassen, het zijn geen dromers. Wat je vaak wel hebt als hun kinderen een beetje getalenteerd bleken. De ouders van Tom Vialle zijn erg realistisch. Als ik samen met Tom op stage ben in Spanje werken we goed samen. Zijn ouders zijn er bij. Maar als hij weer naar huis gaat, heeft hij zijn ouders daar en niet zijn coach. Dat is leuk en ik hou van die situatie. Ze begrijpen ook dat je nog geen ster bent omdat je al een fabrieksmotor hebt. Dit is pas het begin van een lange weg. Daar zijn ze zich van bewust en dat komt overeen met mijn aanpak en mijn filosofie.”

Tot slot, wat vindt je er van dat zowel de EMX250 als de MX2 GP klasse nu een maximum leeftijdsgrens van 23 hebben. Wat zou je zelf veranderen aan de regels?
Smets: “Tja, ik zit er echt middenin. Eigenlijk heb ik hoe dan ook geen grote mening. Ik denk dat beide systemen goed en slecht kunnen zijn. Natuurlijk is het leuk om iemand als Mike Brown op zijn 31ste in de AMA te zien. Ik denk niet dat de sport zal veranderen met of zonder die regel.

Kijk naar het voorbije jaar. Zo Prado nog steeds wereldkampioen zijn geworden? I denk van wel. Als je terugkijkt naar de MX2 WK standen, zat er nu en dan een oudere rijder in de top-5. Iemand die vecht voor de wereldtitel is al een grotere uitzondering. Jongens zoals Bob Moore, Chicco Chiodi of verder terug Harry Everts of Gaston Rahier. Allemaal kleine jongens die beter tot hun recht kwamen op een 125 of 250. Maar het zou volgens mij de sport niet veel veranderen of die er nu wel of niet is. Ik heb niet het gevoel dat de regel echt nodig is, maar ik kan ook niet zeggen dat ik er echt tegen ben. (lacht) Wat dit onderwerp betreft, ben ik een beetje zoals Zwitserland: neutraal dus!”

Tekst: Jonathan McCready
Foto’s: Ray Archer, Gino Maes, Niek Fotografie, Paul Weyten