De comeback van Maxime Renaux

In 2015 twijfelde niemand eraan dat Maxime Renaux de top zou halen. De 14-jarige Fransman  was net ingelijfd door Kemea Yamaha (nu Monster Energy Yamaha Factory MX2) en reed de pannen van het dak in de EMX125. Toch duurde het tot 2019 vooraleer Renaux zich kon laten gelden in het WK MX2. Na de Internazionali d’Italia MX2 titel begin dit seizoen zit hij duidelijk in de winning mood!

Na 2 GP’s staat de Yamaha SM Action Migliori coureur 4de in de tussenstand. Zijn verhaal is echter het beste bewijs dat succes nooit vanzelfsprekend is. “Ik begon in 2014 in het EK met Team MJC, maar zonder grootse resultaten. Ik kampte met een virus in mijn bloed waardoor ik machteloos was,” legt Maxime uit.

Verrassende jeugdwereldkampioen

” Daardoor begonnen we in 2015 zonder enige verwachtingen aan het EMX125 kampioenschap. We beschouwden het als een jaar om op te bouwen, maar ik won de eerste race in Arco di Trento. Op dat moment een  ongelooflijk resultaat! Vanaf dan bleef ik doorgroeien op de 125cc terwijl het niveau in dat kampioenschap heel hoog lag met rijders als Jorge Prado, Josiah Natzke, Conrad Mewse en Jago Geerts. Voor mijn carrière betekende dat seizoen een enorme boost. Zo kreeg ik goede steun omdat Yamaha vertrouwen in mij had en me bij Kemea Yamaha neerzette, ook al had ik geen goede resultaten in 2014. Het was een soort gok voor hen, maar het bleek wel een goede gok omdat we in 2015 de junior wereldtitel wonnen.”

Ook rond het  Spaanse wonderkind Jorge Prado was er dan al heel wat hype. Toch was het Renaux die Prado voor eigen publiek klopte in El Molar in het 125cc junior WK. “Ik was 14 jaar oud toen ik de wereldtitel pakte. Dat was voor mij één van m’n eerste internationale successen.”

Twee magere jaren

Helaas liep Maxime, op dat moment EMX125 leider, net na het WK een sleutelbeenbreuk op. Hierdoor moest hij de twee laatste EK rondes missen. “Ik greep uiteindelijk naast de Europese titel maar dat is racen, je kan niet voorspellen wat er gaat gebeuren.” Die kwetsuur leidde een donker hoofdstuk in Renaux’ carrière in. De volgende twee seizoenen werden namelijk geteisterd door blessures.  “In 2016 had ik een stomme crash en brak mijn schouder  in Duitsland. De tweede blessure was op het Franse kampioenschap bij de eerste race van het jaar in 2017. Ik crashte met een andere rijder die op mij landde wat het natuurlijk veel erger maakte. Weer brak ik mijn schouder waarop het een tijdje duurde om te genezen. Eigenlijk kostte het me het hele jaar om terug te komen op de motor. In totaal werd ik 18 maanden van de motor gehouden door – deze twee blessures.  Terug komen, was dus echt niet makkelijk.”

Na twee jaar van tegenslagen moest Renaux zijn vertrouwen weer opbouwen. “Voor mij was het grote ding vertrouwen, want ik wist hoe ik de motor moest rijden, ik verloor hem niet en ik was nog steeds een racer, dus ik kan zeggen dat het gewoon vertrouwen was om terug te komen na twee blessures zoals ik had.”

“Het is raar,” zegt Renaux hierover “Na enkele blessures is er iets in je hoofd dat bang is en je vertelt dat je langzamer moet gaan en dat je de tijd moet nemen en je snelheid stap voor stap moet opbouwen. zelfs als je ervoor wilt gaan, zelfs als je wilt vechten.” In 2018 had Maxime, die 17 was, de zwarte bladzijde omgeslagen en was hij klaar om een comeback te maken. “In 2018 was ik vrij van verwachtingen omdat het een jaar was om mezelf terug op de kaart te zetten en vertrouwen te herwinnen,” zei hij. “Ik heb één podium in de EMX250 behaald.  Er waren zeker goede resultaten, maar ik was niet echt constant.” Uiteindelijk sloot de meervoudige Franse kampioen  zijn EK loopbaan af met een 12de plaats.

Podium in eerste volledige WK jaar

De stijgende lijn en de overtuiging dat Renaux ook in het WK MX2 de top zou bereiken, was voor Yamaha en SM Action MC Migliori genoeg om Maxime in 2019 het volledige wereldkampioenschap te laten rijden. Hij bevestigde door een een eerste GP podiumplaats tijdens de MXGP van Italië in Imola. “Begin 2019 begon ik behoorlijk slecht met pech en  mechanische problemen,” legt Maxime uit. “Het was dus een moeilijk begin, maar het werd steeds beter en ik slaagde erin om derde te worden in Imola. We zagen dat ik aan het einde van het seizoen constant was en in het laatste deel van het kampioenschap was mijn tempo echt goed. Yamaha gaf me ’n betere ondersteuning voor de laatste rondes en toen begon ik met een beter motorblok betere starts te krijgen en kreeg ik veel vertrouwen. Het was een goed jaar.”

Eind 2019 zat  het tempo van de top-vijf en werd hij in de tweede helft van het seizoen uitgedaagd voor een plaats op het podium. Hij sloot zijn eerste volledige seizoen in de MX2 sterk af en werd zevende algemeen. Als aanstormend talent liep de Ardennees al heel wat jaren in de kijker, je zou bijna vergeten dat-ie nog maar 19 is. Dit jaar is hij bovendien één van de outsiders in de strijd om de MX2 wereldtitel. Tijdens de openingsronde in Matterley Basin, Groot-Brittannië, kwam hij niet verder dan de achtste plaats maar één week later stuurde de Yamaha SM Action MC Migliori piloot zijn YZ250F-rijder naar een podiumplaats in Valkenswaard.

“De eerste race van het jaar verliep niet zoals ik wilde,” zei Maxime over Matterley Basin. “Het ging redelijk slecht, maar we weten dat het kampioenschap lang is. Daarom moest ik leren leven met dat resultaat en proberen sterker terug te komen in Valkenswaard, en dat is wat ik deed.” Met zijn prestatie in de tweede ronde van het MX2-wereldkampioenschap behaalde de jonge Fransman een nieuwe mijlpaal in zijn carrière. Voor het eerst werd hij tweede in Grote Prijs. “Tweede eindigen in Valkenswaard was een vreemd gevoel”, gaf hij toe, “Ik crashte in de vijfde ronde, het was een behoorlijk zware crash en ik viel op mijn hoofd. Toen ik weer op de motor zat, dacht ik maar aan één ding, concentreer je op het podium!

Wat de monteurs met de rijders communiceren is altijd interessant, zeker als ze op het punt staan een persoonlijk record neer te zetten. “Voor de wedstrijd had ik een kleine discussie met mijn monteurs. Ik vertelde hen voor de wedstrijd dat ik alleen de rondetijd op het pitbord wilde hebben. Na mijn crashes wist ik dus nooit in welke positie ik zat, ik moest gewoon elke ronde hard vechten.” Toen de #959  over de finishbult sprong in Valkenswaard werd hij direct naar het podium gestuurd. “Ik moest naar mijn monteurs kijken en ze zagen er gelukkig uit. Het was dus écht goed en ik was ook erg blij om zo terug te komen na Matterley en op een belangrijk circuit als Valkenswaard.

Foto’s: CDS, shotbybavo, Yamaha Racing, Offroad Pro Racing