Natalie McFarlane over Andrew’s motorcross carrière!

Andrew McFarlane was een fantastische motorcrosser en had een geweldige carrière in het WK MX2 in en Amerika. Het hoogtepunt en zijn beste seizoen was in 2005 toen hij tweede werd in het MX2-wereldkampioenschap achter Antonio Cairoli. Wie weet hoe het zou zijn verlopen als hij geen dubbele DNF te verwerken kreeg dat jaar?

De Aussie die erg geliefd was in de paddock is helaas tien jaar geleden overleden na een trainingscrash, maar hij is nooit vergeten en we wachten nog steeds op een Aussie die zijn GP-wereldkampioenschap van 2005 zal overtreffen. We vroegen zijn geliefde vrouw Natalie McFarlane om een licht te laten schijnen over zijn racecarrière waarin hij veel hoogtepunten had.

Andrew was een jonge rijder die het probeerde te maken in de motorcrosswereld vanuit Australië. In zijn tijd in de GP-paddock besloot hij in enkele landen te gaan wonen in Europa. Hoe was het voor hem om zich aan te passen aan? Hoe was dat ook voor jou – was het moeilijk om van huis weg te zijn?

Natalie McFarlane: We hebben een jaar in Italië gewoond en vier jaar in België. De aanpassing aan Europa was niet zo slecht, want het Rinaldi-team nam ons op als een familie, wat ons eerste jaar in Europa zo gemakkelijk mogelijk maakte. Wat een geweldige mensen. De Rinaldi-familie heeft zo goed voor ons gezorgd. We woonden in een klein dorpje genaamd Casatico in de provincie Parma. Andrew paste zich heel goed aan het leven in Europa aan, want hij was zo gefascineerd door alle raceteams en de nieuwe circuits dat hij zijn droom beleefde.

Andrew was zo gelukkig.  Ik herinner me dat Andrew en ik met ons kleine vertaalboekje probeerden te eten te bestellen in een pizzeria, naar de kruidenierswinkel gingen en probeerden alles uit te werken. Het huis waarin we woonden had een groot prikkeldraadomheining en ik herinner me dat ik behoorlijk bang was, want in Australië hebben we alleen die rond onze gevangenissen. De tweede dag dat we in Italië aankwamen, ging Andrew met de Rinaldi-jongens op pad voor eens ganse dag en ik bleef thuis en sloot mezelf per ongeluk buiten. Ik heb de hele dag buiten zitten huilen en toen Andrew thuiskwam zei ik dat ik terug naar huis ging en begon in te pakken. Andrew kalmeerde me en ja, zo bleef het toch 8 jaar duren. Dat is nu een grappig verhaal voor mij. Ik miste thuis, maar ik hield meer van Andrew, zodat het leven in het buitenland eindigde als de beste jaren van mijn leven, totdat ik Tayla had. Toen we naar België verhuisden was het een stuk makkelijker omdat de meeste mensen Engels spraken. We hebben in beide landen zulke goede vrienden gemaakt. Met deze vrienden hou ik nog steeds contact.

Andrew won zijn eerste Grand Prix in Italië, 2004 geloof ik. Wat zijn je herinneringen aan die dag?

Natalie McFarlane: Mijn grootste herinnering aan Andrew’s overwinning die dag was de meest verbazingwekkende kus en knuffel die hij me ooit gaf. Mijn hart is zo dankbaar dat we prachtige foto’s hebben van deze herinnering. Het is mijn favoriete foto van ons.  Ik denk dat we allebei het gevoel hadden dat alle offers en het harde werken nu beloond werden. Mijn andere herinnering is Andrew’s vader die hem vertelde “Well Done” en hem knuffelde, gevolgd door het team en de fans die zo blij waren voor Andrew. Het was de meest verbazingwekkende dag die ik me zal herinneren. Er is een team van mensen nodig om wedstrijden te winnen en ons hart was iedereen dankbaar.

In 2005 werd Andrew tweede in het MX2-wereldkampioenschap en verloor hij de titel van Antonio Cairoli. Hij moet erg blij zijn geweest dat jaar!

Natalie McFarlane: Om eerlijk te zijn was het een bittere pil om te slikken om tweede te worden. Voor Andrew kwam dit heel hard aan want hij leidde het kampioenschap en had helaas twee DNF’s in één wedstrijd vanwege mechanische problemen. Tweede worden in het WK is een geweldige prestatie maar ik denk dat niemand tweede wil worden. Enorme felicitaties aan Antonio, ik spreek nog steeds met zijn mooie vrouw en volg hun intensief.

Ik weet zeker dat Andrew ook wat ongelukkige momenten had, piloten willen winnen! Zou hij een slechte race hebben gereden als de motor bijvoorbeeld verkeerd was afgesteld?

Natalie McFarlane: Andrew zou zo teleurgesteld en boos op zichzelf worden. Hij was nooit iemand die anderen of de motor de schuld gaf. Hij werkte heel hard aan de set-up van de motor.

Na de GP’s reed Andrew in Amerika. Hoe was de Amerikaanse ervaring voor jullie beiden?

Natalie McFarlane: Naar Amerika komen was een heel ander gevoel. Ik moet zeggen dat Andrew en ik de voorkeur gaven aan Europa boven onze Amerikaanse ervaring.

Wat valt het meest op voor je als je terugkijkt op de carrière die Andrew had?

Natalie McFarlane: Het leven in Europa valt zeker op en Andrews winst in Italië en Engeland. Ik denk dat Andrew een geweldige carrière had en had het geluk had om de wereld te kunnen en doen wat je graag doet. We hadden een geweldig leven en Andrew zal altijd mijn held zijn, mijn kampioen ik ben zo trots op hem.

Hoe is het leven voor u veranderd – mist u het reizen over de wereld of bent u tevreden met het leven in Australië?

Natalie McFarlane:  Ons leven zonder Andrew is erg moeilijk, maar ik zeg altijd dat we sterke meisjes zijn. We missen hem zo erg en voelen ons beroofd dat hij zo jong is weggehaald en vooral voordat hij op het punt stond met pensioen te gaan. Ik ben op mijn eigen sinds het verlies van Andrew, dat is 10 jaar, en heb Tayla opgevoed naar het beste van mijn kunnen.  Ik heb weinig familie omdat mijn ouders zijn overleden. Ik heb een mooie zus en haar familie en vrienden die ik familie noem, dus we voelen ons erg gezegend in deze zin.

Andrew gaf nooit op en was erg dapper en sterk. Ik zou Andrew nooit in de steek laten, dus we leven ons leven zo gelukkig als we kunnen zodat hij trots is op zijn meisjes. Ik mis het reizen over de wereld zo erg, ik mis onze vrienden, het eten, de cultuur. Mijn dochter studeert mode, dus ik hoop dat haar toekomst haar leidt naar de wereld. Ik voel me erg gezegend om in Australië te leven, we voelen ons veilig en het is erg mooi hier. We leven dicht bij de prachtige stranden en niet zo ver weg van The Great Barrier Reef. We missen gewoon Andrew, onze held, onze reden, onze alles.

Interview: Andy McKinstry

Foto’s: Ray Archer Foto