Vijf minuten met Arnaud Tonus

Naast Tony Cairoli, Kevin Strijbos en Shaun Simpson nam dit jaar ook Arnaud Tonus afscheid van het WK motorcross. De aimabele Tonus is amper 30 en daarmee één van de jongere rijders onder de grote namen die op pensioen gaan. Een grote naam was ‘AT4’ zeker, al had er (veel) meer in gezeten.

In 2010 brak Arnaud Tonus door bij het grote publiek. Tonus reed dat jaar samen met Ken Roczen en Larissa Papenmeier voor Teka Suzuki Europe World MX2. De technisch sterke Zwitser was regelmatig, stuurde zijn RM-Z250 naar de zevende plaats in de eindstand en pakte zijn eerste GP podium.

De volgende vier seizoenen vond hij qua snelheid de aansluiting bij de MX2 top. Met één GP zege in 2014 en een vijfde plaats in de 2011 eindstand op zak waagde AT4 vervolgens zijn kans in de VS. In twee seizoenen voor Pro Circuit Kawasaki lag hij echter meer in de lappenmand dan hem lief was. Meer dan een handvol ereplaatsen zat er bijgevolg niet in.

Een terugkeer naar het WK – op Yamaha voor het Nederlandse Wilvo MXGP team- herlanceerde zijn carrière.  Een MXGP reekszege in eigen land, een ijzersterke 2019 campagne met zes podiumplaatsen en een vijfde plaats in de eindstand bevestigden zijn kunnen in de koningsklasse. Zowel 2020 als 2021 werden helaas overschaduwd door kwetsuren.

Geld gaf niet de doorslag

Dit seizoen kwam Tonus voor Hostettler Yamaha Racing uit. “Ik heb twee moeilijke jaren achter de rug. Daardoor was het moeilijk om een goed voorstel te vinden. Afscheid van het WK speelde al een paar maanden in mijn gedachten omdat ik twee hersenschuddingen achter elkaar had. Dat was wel iets dat op me woog. Mijn lichaam reageerde hierdoor een beetje anders. Ik werkte hard om weer op volle kracht terug te komen, maar het was moeilijk om mijn snelheid terug te vinden. Het was dus een mix van verschillende oorzaken die tot mijn beslissing leidden.”

“Eén ding is zeker, ik wilde mijn toekomst niet laten af hangen door het feit dat ik nog niet weet wat ik hierna ga doen. Om door te gaan bij gebrek aan alternatief zeg maar! Ik wilde ook zeker zijn dat het vuur er nog steeds was om op het hoogste niveau te rijden. Eigenlijk was mijn beslissing helemaal niet gebaseerd op geld. MXGP vereist gewoon 100% inzet.”

“De liefde voor de motorcross zal nooit verdwijnen, ik zal alleen een iets ander perspectief hebben,” zei hij over zijn nabije toekomst zonder GP’s. “Ik zal nog steeds rijden en genieten van een crossmotor maar niet meer als professioneel rijder. Misschien wat wedstrijden voor de lol maar er is nog geen exact plan op dit moment.”

Tonus streed in 2014 voor de MX2 titel met zeven podiumplaatsen in de eerste tien rondes. In hetzelfde seizoen won hij ook zijn eerst en enige GP zege in het Braziliaanse Beto Carrero. Een ontwrichte schouder maakte een einde aan zijn hoop dat jaar. Daarna trok Arnaud naar de AMA waar hij werd aangeworven door het legendarische Pro Circuit Kawasaki van Mitch Payton. Het epstein barr virus en een gebroken pols gooiden er roet in het eten.

Zelf noemt Tonus 2019 zijn meest memorabele seizoen ooit. Dat jaar maakte hij een geslaagde comeback in het sterke Monster Energy Yamaha fabrieksteam.

“2019 was absoluut het beste seizoen voor mij. Vooral omdat ik terugkwam na een zware blessure. Telkens weer terugvechten na een kwetsuur was de rode draad door mijn hele carrière. Maar het schouderprobleem dat ik in 2018 had, was echt ernstig. Ik wist zelfs niet of ik in staat zou zijn om weer te rijden. Terugkomen van zo’n probleem en mijn beste jaar neerzetten was echt speciaal!”

“Er is niet echt één moment dat eruit springt. Ik ging door zo veel ups-and-downs en maakte zoveel me in mijn leven. Je moet jezelf altijd in vraag stellen, diep graven en leren over je eigen lichaam en door heel wat emoties gaan. Een carrière is zoveel meer dan alleen resultaten, ook al is dat er uiteraard een onderdeel van! Als persoon is het best gek om competitie op hoog niveau mee te maken. Bovendien is motorcross mentaal en fysiek super veeleisend. Ik heb veel dingen ontdekt en ik ben blij en dankbaar dat ik het allemaal heb meegemaakt.”

Na een 7de plaats in de EMX250 maakte Tonus zijn entree in het WK MX2 in 2009. Na een vrij bescheiden debuutseizoen met het Franse HDI KTM reed hij steeds voor topteams. Hoewel Arnaud noodgedwongen heel wat races miste in de MXGP is hij goed geplaatst om de evolutie van de afgelopen vijf jaar te schetsen. “De MXGP is veel meer aan elkaar gewaagd nu. De toprijders zijn min of meer dezelfde gebleven. Maar je kan voor een 19de plek strijden terwijl je slechts twee seconden per ronde van de top-5 tijden bent verwijderd. Dat is nieuw. Ik denk niet dat het eerder zò competitief was.

Uiteraard heeft die evolutie de sport spannend gemaakt om naar te kijken. Op zich is het dus geweldig maar niet als je er zelf in zit! Het kan erg frustrerend zijn als je nog maar een klein beetje te kort komt. Dat is moeilijk te accepteren in het begin. Iedereen is erop vooruit gegaan.”

Vorig jaar verlieten Gautier Paulin, Clément Desalle en Julien Lieber het WK toneel al. Met Tonus en zijn afscheidnemende collega’s dit jaar is dus zeker een wissel van de wacht in de MXGP gaande. Arnaud boekte heel wat podiumplaatsen en won titels in Groot-Brittannië en Zwitserland. Toch heeft hij ook de reputatie van een rijder met een briljante techniek die méér had moeten winnen.

“Zelf kijk ik niet echt op die manier terug”, zegt hij als hem gevraagd wordt naar z’n eigen kijk op zijn carrière. “Ik weet dat ik het op sommige gebieden beter had kunnen doen en ik ben eerlijk tegen mezelf. Ik denk dat de blessures me begonnen in te halen, niet bewust maar misschien wel een beetje ongemerkt. Na enkele kwetsuren jaar op jaar is het moeilijk om zo vrij te rijden als toen je jong was. Ik had potentieel maar kende moeilijkheden op mijn weg. Ook dat deel hoorde gewoon bij mijn carrière. Al met al was het een zeer rijke ervaring.”

Tekst: Adam Wheeler, Tom Jacobs
Foto’s: Ray Archer, shotbyBavo, Yamaha Racing, archief