Drie dagen op de MXoN: wiet en paarse Crocs in Matterley Basin

Een mens moet kunnen schakelen in het leven. Een internationale vintage race in Arco di Trento ging te elfder ure op de schop waardoor mijn vrouw en ik besloten om alles om te gooien en naar de MxoN te gaan in Matterley Basin. Zij had nog nooit een Motocross of Nations meegemaakt en dat is een gegronde reden om het kanaal over te steken.

Zelf was ik nog nooit tot in Matterley Basin geraakt, ik ken het circuit van de GP’s en hou wel van dit soort van banen. We kozen ervoor om al op donderdag te vertrekken. Geheel tegen onze gewoonte in kozen we nu voor een ferry tussen Duinkerke en Dover en lieten de trein in Calais links liggen. Het was ook een stuk economischer want de ferry kostte ons heen en weer 145 euro terwijl de kanaaltunnel daar nog een fikse 120 euro bovenop deed.

Met de trein ben je 35 minuten onderweg en met de ferry 2 uren maar wij vonden het leuk om van de langere pauze te kunnen genieten. Autorijden doe je met tussenstops en dit was er dus eentje aan boord van een ferry van de firma DFDS. Die lag op ons te wachten in Loon-Plage. Ik zeg nog tegen mijn vrouw dat daar een motorcrossbaan ligt. Toen we stonden aan te schuiven konden we de crossmotoren zelfs horen. De boot zelf was gemaakt door het Koreaans bedrijf Samsung, een exemplaar uit 2004. Samsung Heavy Industries behoort samen met Hyundai en Daewoo tot de drie grootste scheepsbouwers van Korea.

Nadat we geparkeerd waren op het autodek, zond een vriendelijke stewardess ons naar de ruimtes waar we onze Britse ponden konden spenderen in een taxfreeshop waar vooral whisky en parfum werden verkocht. Twee literflessen whisky voor 24 Britse pond is nog niet te gek veel. Ik twijfel toch een beetje en beslis om op de terugtocht die flessen aan te kopen. Zo kunnen ze onderweg al niet kapot gaan. Per slot van rekening sluit ik een avond al eens graag af met een whisky-cola en in België kost een fles van 700 cc van hetzelfde merk toch al gauw 20 euro.

The Lord of the Rings

In Dover rijden we de ferry af richting Winchester. Nu heb ik al vele keren in Engeland gereden maar ik moet er telkens toch weer even inkomen met dat links rijden. Omdat ons stuur nu aan de verkeerde kant stond was ik blij dat mijn vrouw erbij was. Die rotondes zijn telkens een heikel moment omdat je van de bestuurderszijde nauwelijks kan zien of er verkeer aankomt. We rijden richting London en realiseren ons onderweg dat we onze auto kunnen “omzetten” in mijlen ipv kilometers.

Aan een tankstation gingen we in de instellingen van de auto zitten rommelen om zo de snelheidsaanduiding op het dashboard in miles te zetten. Engeland staat tsjokvol met flitspalen en zo vermijden we flinke boetes. De M20 richting London is druk maar het verkeer loopt vlotjes terwijl de Vlaamse radio bij ons blijft dankzij Apple Carplay en de app VRT MAX. Het enige wat je nodig hebt is een goed abonnement met genoeg data en 4G-dekking. Dat is nog een werkpuntje voor de Britse regering want Radio 2 waait regelmatig weg. Af en toe zien we 5G op ons scherm staan maar dat is eerder een uitzondering.

Ons hotel ligt op 18 km van Matterley Basin en is er eentje dat er specifiek is voor mensen die graag een balletje slaan met een golfclub. Het ligt diep verscholen in de “countryside” en ver weg van de bewoonde wereld. We verwachten er weinig “crossvolk” tegen te komen maar raken tijdens de lunch toch even aan de babbel met drie Oostenrijkers. Die waren er om Team Austria aan te moedigen. Niet dat ze hoge verwachtingen hadden want met Marcel Stauffer, Michael Sandner en Michael Kratzer wisten ze dat dit team niet mee zou doen voor de knikkers. Nog even dachten we aan de betreurde Rene Hofer, hij was goed op weg om Oostenrijk op de motorcrosskaart te zetten tot een sneeuwlawine er anders over besliste in december 2021.

De kleine typische landweggetjes naar het hotel zijn best een karwei. De wegen zijn erg smal en de Britten rijden er erg fluks overheen waardoor ik regelmatig verplicht wordt om erg dicht met mijn linkerspiegel langs de meidoornhaag te scheren. Soms waan je je midden in een fragment van The Lords of the Rings met aan weerszijde bomen waarbij de kruinen als een dak boven je hoofd dicht gegroeid zijn.

Het hotel is typisch Brits en dus vooral voor golfers. Het ligt midden in een golfterrein en het is er druk. Overal ligt er, geheel in de Britse traditie, hoogpolig tapijt. Na tien minuten zit mijn vrouw te niezen vanwege de huisstofmijt.

Matterley Basin op vrijdag

Na het ontbijt, je mag drie keer raden wat we op ons bord kregen, trekken we naar Matterley Basin. Voor ons is het de belangrijkste dag omdat we een video willen maken van de paddock en de motoren die er dan nog netjes bijstaan onder de luifels van de teams. We schrikken hoeveel volk er zo vroeg in de ochtend al aanwezig is. De Zweden lopen er al rond met een hun vlag als cape en de gezichten netjes gekleurd in geel en blauw.

We komen bekend volk tegen en lopen Roger De Coster tegen het lijf. We kennen elkaar een beetje en schudden vriendelijk een hand. De Coster is opweg naar de mediatent om er samen met Team USA een persconferentie te geven. Een paar uur later kom ik “The Man” opnieuw tegen en kan ik heel even enkele vragen stellen. Dan komt Jacky Martens handjes schudden en gaan ze samen op de foto.

Ik kom bondscoach Joël Roelants tegen maar hij is druk in de weer met anderen. Hem zie ik straks wel tijdens de persconferentie van The Belgian Knights. We zetten ons werk verder en filmen alle motoren in de paddock. Ter hoogte van Team Deutschland hebben we een gelukje. De Suzuki van Ken Roczen wordt naar buiten geduwd om er foto’s van te maken en ik profiteer mee. Ik zet me op mijn knieën en film en fotografeer de machine van “kickstart Kenny.” Ondanks dat Suzuki helemaal is weggedeemstert, blijf ik een boontje hebben voor het merk. De Suzuki is, maar dat is geheel mijn eigen mening, een van de mooiste van allemaal.

Na enkele uren van korte filmpjes schieten wordt het tijd om weer naar het hotel te rijden om de video te monteren. Bij het verlaten van de paddock loop ik Sylvain Geboers tegen het lijf. We schudden de hand en wisselen enkele woorden. Dan gaat het weer naar het hotel alwaar ik de volledige namiddag spendeer aan de montage van de video en het uploaden van het materiaal. Tegen de vroege avond staat de film op YouTube en op MXMag. Opdracht volbracht!

Matterley Basin op zaterdag

We besluiten om in de late voormiddag te arriveren in Matterley Basin en dan beelden te schieten van de ambiance naast de omloop. Het is al lekker druk naast de baan en de supporters zijn er blijkbaar helemaal klaar voor. Veel Britten hebben een blik bier in de hand, zijn getooid in hun nationale kleuren en hebben hun toeters en rookbommen in aanslag.

De supporters steken tijdens de Motocross of Nations een tandje bij en lopen extra kleurrijk rond om hun team bij te staan tijdens de belangrijkste motorcross van het jaar. Het hoeft niet allemaal “assortie” te zijn. Zo kwamen we een Brit tegen met een blauwe korte broek, paarse Crocs met gele sokken aan de voeten en rond zijn lijf een oud raceshirt van Dave Thorpe. Het shirt kon zijn flinke bierbuik nauwelijks verhullen. Jani Kazaltzis kan hier niks komen doen vrees ik. Op een MxoN zou hij met het schuim op de lippen in een dwangbuis worden afgevoerd naar de dichtstbijzijnde psychiatrische inrichting.

Een wandeling langs de eet- en drankstandjes leert me dat ook de Brexit niks geholpen heeft aan de gangbare prijzen. Mijn vrouw betaalt 8 pond voor twee koffies. Gelukkig was het lekkere koffie, maar voor die prijs had er wel een versgebakken scone bij gemogen. Hier komen nu wel de chocolademuffins van pas die ik eerder meenam uit de perstent.

Dan is het tijd voor de kwalificatieheats. Ik kijk rijkhalzend uit naar de broertjes Lawrence uit Australië. Ik heb hen nog nooit in levende lijve zien rijden. Als Jett Lawrence voorbij komt zie ik meteen waarom hij vergeleken wordt met Stefan Everts. Jettson staat recht op de voetsteunen, lichtjes over het stuur gebogen en even stijlvol in de bochten als destijds The Legend. De schoonheid van de rijstijl is iets wat me telkens weer raakt. Jett wordt luid aangemoedigt door de aanwezige aussies. Op zulke wedstrijden durft mijn gemoed als eens volschieten als de juiste ingrediënten aanwezig zijn en dus springen de tranen me in de ogen.

Het is een soort van geluksgevoel, een besef van privilege om hier bij te mogen zijn. Ik loop nochtans al van mijn zesde rond op de GP’s maar af en toe overvalt het me toch nog. Het zonnetje schijnt overvloedig en dat zorgt voor een nog betere sfeer. Dan neem ik de Belgen en de Amerikanen in beeld. Ik neem een foto van Aaron Plessinger. Ook hij heeft een mooie rijstijl maar is in niks te vergelijken met die van Jett Lawrence. Hij zit nijdiger op de motor en lijkt zo meer energie te verbruiken, maar dat kan een foute conclusie zijn van mijn kant.

Matterley Basin op zondag

Vandaag is de zon verdwenen en valt er miezer uit een grauw wolkendek. Gelukkig is het niet echt koud. Matterley Basin is flink volgelopen en de ambiance die gisteren al uitdrukkelijk aanwezig was, is er nu in het kwadraat. De vermaledijde kettingzagen zijn uit de campers gehaald en zorgen ervoor dat wij ons plekje strategisch moeten kiezen. Ik loop al jaren met tinnitus rond en heb geen zin in nog meer gehoorbeschadiging.

Het circuit is zo uitgestrekt dat het erg moeilijk in te schatten valt hoeveel toeschouwers zijn komen opdagen maar ik hou het op een kleine 25.000. Het podium van energiedrank Monster knalt zware bassen over Matterley Basin. Ik zie om 9 uur in de ochtend al flink wat mensen met een blikje bier in de hand. Dat belooft voor straks. Uiteraard zien we vooral Britse vlaggen maar de Zweden en de Zwitsers moeten nauwelijks onder doen. Het moet zijn dat in Scandinavië de rookbommetjes niks kosten want de gele en blauwe versies worden al ruim voor de eigenlijke wedstrijd opengetrokken.

Ook de Duitsers zijn vroeg met hun rookbommen. Een Belgische delegatie supporters had zich strategisch naast de Duitsers gestationeerd, waardoor ze goedkoop leken mee te profiteren van de zwarte, gele en rode rook. Ik film de ambiance en wordt regelmatig gestoord door een supporter die gekke bekken komt trekken in beeld. Het heeft een blik Fosters bier in de hand en verraad zo zijn komaf: Australië. Wellicht zal hij straks nog wat meer blikken nodig hebben want ik reken de Australiërs bij de favorieten. Van Jett en Hunter Lawrence mogen we topresultaten verwachten en als Kyle Webster één goede reeks kan neerzetten zullen ze er dichtbij zijn. Later blijken het profetische woorden te zijn want Team Australië zou deze Motocross of nations winnen.

Dan is het moment aangebroken. Tijdens de sighthing lap gaan naast het circuit alle registers open. Rookbommen, luide tweetonige hoorns, kettingzagen en extra luide supporters die zich schor schreeuwen: ik zeg tegen mijn vrouw “dit is nu de Motocross of Nations”. Zij kijkt verbaast alle richtingen uit en ziet hoe Matterley Basin in vuur en vlam staat. In de verte zie ik een patrijs in zeven haasten dit oord van verderf verlaten, terwijl de laatste supporters de paddock verlaten en een plekje zoeken naast de baan.

Als het starthek valt moet ik weer een krop in mijn keel wegslikken. Alle snelle mannen zitten vooraan. Terwijl Tim Gajser als leider de lakens uitdeelt is het onze landgenoot Lucas Coenen, die op zijn lichtere MX2-machine tussen de grote jongens de show steelt. Hij kwam een week eerder in een kleine mediastorm terecht maar trok enkele uren later dan toch de juiste conclusies. Coenen rijdt met het mes tussen de tanden en slaagt erin om Ken Roczen, Jeremy Seewer en Kyle Webster voorbij te vlammen. De speakers hebben de jonge Belg flink in de mot maar ook het publiek kijk bewonderingswaardig naar de snelheid die Lucas uit zijn Husqvarna weet te wringen.

Ik loop al lang genoeg op de cross rond om te weten dat zulke momenten in twee richtingen kunnen draaien. Ofwel wordt het eeuwige roem, maar het kan net zogoed in een tranendal eindigen. Ik bedenk nog dat Lucas niet overmoedig moet worden terwijl de speaker roept: “Lucas Coenen has fallen and he is holding his shoulder”. Shit man, dat is wellicht een sleutelbeenbreuk. Gajser bolt zegevierend over de finish terwijl de Belgen de bui al zien hangen: Lucas Coenen start niet meer in de tweede reeks.

De tweede reeks dan. Ik kijk nu uit naar Jett lawrence. Hij is heer en meester en wint de reeks zonder enige tegenstand. Jago Geerts startte binnen de top tien en zou de reeks verdienstelijk finishen op P11. In de geven omstandigheden mag je niet meer verwachten van deze jongen die ik voor volgend jaar vooral alle geluk van de wereld toewens. Hij heeft de laatste tijd al zoveel pech gekend, dat een blessurevrij seizoen het mooiste is wat we de Balenaar kunnen wensen. Dan komen de resultaten vanzelf.

Dan zegt mijn vrouw tegen me dat er tijdens de MxoN precies harder wordt gereden dan tijdens de MXGP’s. Ik weet even niet wat te antwoorden en maak met een grijns de opmerking dat de aanwezige wietgeur haar visie op de snelheid moet versterkt hebben. De geur van cannabis was niet te ontlopen waardoor ik blij was dat tussendoor de indringende geur van rookbommen in mijn neus sloeg. Naast ons was er nu toch een kettingzaag opgedoken waardoor we andere oorden moesten gaan opzoeken. Zou het niet beter zijn dat de promotor deze ondingen vanaf 2025 gaat verbieden?

Niet alleen door de kettingzagen maar ook omwille van het feit dat we na de laatste reeks snel bij de podiumceremonie wilden geraken, maakt dat we een ander plekje zochten om deze te bekijken. We konden toen nog niet vermoeden dat die er eentje zou worden voor de geschiedenisboeken. De Sloveen Tim Gajser was blijkbaar uit op revanche en leek gebeten te zijn door zijn verloren wereldtitel van een week eerder.

TiGa en Jettson

Hij en Jett Lawrence maakten er een wervelende show van en gaven flink van jetje. De massa supporters schoten nu nog in een hogere versnelling waardoor Matterley Basin in een mum van tijd veranderde in een kolkende massa van waanzin. Tim Gajser kon tweehonderd meter voor de finish een ultieme move doen en zette zo de onklopbaar gewaande Jett Lawrence aan de kant. Het zijn van die zeldzame momenten die met een laser in het collectieve motorcrossgeheugen gebrand worden. En wij waren erbij. Ik was blij dat mijn vrouw dit magische moment van op de eerste rij kon meemaken. Het typeert meteen hoe intens zo een MxoN is. Dat geldt voor de rijders maar zeker ook voor het volk naast de baan.

Deze uitzonderlijke dag zou nog een ambetant slot krijgen. We stonden bijna drie uur stil op de parking. Er kwam maar geen beweging in de rij auto’s en campers. We moesten uiteindelijk langszij het circuit en door modderige velden om weer op de openbare weg te geraken. Onze auto ligt wat lager waardoor ik vreesde dat mijn fancy bumper er af zou vliegen door de vele geulen op ons pad. Volgende keer gaan we toch maar weer veilig met de bestelwagen.

De weg naar ons hotel was hachelijk: wij Belgen zijn niet gewend om te rijden op extra smalle wegen en zonder enige verlichting. Geen fluoriserende middenstreep, geen paaltjes langs de weg, en geen straatverlichting. Ik reed meer op goed geluk, en soms zat ik gevaarlijk dicht tegen de rand omdat tegenliggers weigerden vaart te minderen. In het hotel nemen we nog een fish and chips als avondmaal en kruipen vroeg onder de wol. De MXoN 2024 zit erop en was een van de betere edities: wij geven vijf bedjes voor sfeer en gezelligheid.

Onderweg naar de ferry in Dover fantaseren we nog even over de plek waar de MxoN van 2025 plaats zal vinden. Gaan we volgend jaar naar de “Naties” in de VS?

Tekst: Danny Hermans

Foto’s: Danny Hermans en shotbyBavo