Dag MX-fans en hardcore sidecaristen! Het is ongeveer een maand geleden sinds mijn eerste column en plichtsgetrouw heeft ‘The Joker’ zich dan maar achter het keyboard gezet voor een update. Na een avondbezoek aan de gym nota bene. Je moet er wat voor over hebben…
Afzien met de glimlach, je bent The Joker of niet natuurlijk!
Voor de wedstrijden is het natuurlijk nog te vroeg. Ons wedstrijddebuut staat pas epland voor 14 maart in het Franse Basly, tegen Caen. Dat wil echter niet zeggen dat Hendrickx-Liepins de voorbije weken op hun luie krent hebben gezeten. Integendeel, want we hebben de laatste tijd al serieus wat kilometers gedaan. Eind vorige maand zijn we in Spanje gaan trainen, meerbepaald in Benicasim waar ook Stefan Everts en het KTM fabrieksteam hun tenten hadden opgeslagen. We hadden nog wel een idee waar we terecht konden op de lokale banen omdat we drie jaar geleden ook ginder waren gaan trainen. Bovendien wist onze man ter plaatse -S72 dus- wel wat we nodig hadden. Op het menu stonden een viertal circuits en uitstekende weersomstandigheden met aangename temperaturen rond de 16° C. Eén van die banen in Spanje was betonhard, qua ondergrond te vergelijken met Cingoli (Italië) of Rudersberg in Duitsland. Gommen geblazen dus! De overige parcours waren wat losser, een prima traningsstage is het geworden door die afwisseling van banen. Ditchter bij huis hebben we ondanks het weer toch ook al wat kunnen vlammen. Zo hebben we onder andere Budel en Olmen onveilig gemaakt.
Het rijden zelf gaat eigenlijk al redelijk goed en ik merkte dat ook Kaspars deze winter flink zijn huiswerk had gedaan. Op dit moment zitten we dus fysiek –dank u Hugo- zeker op schema. Natuurlijk zitten we nog niet op onze beste vorm, maar daar hebben we nog tijd voor Technisch zijn we nog een beetje aan het testen met het KTM blok, waarbij we ofwel verder bouwen op de motor van vorig jaar of toch wat nieuws proberen… We houden jullie op de hoogte!
In tegenstelling tot de meeste solo-rijders ondervind ik aan het begin van het seizoen gelukkig geen extra hinder van opgepompte of pijnlijke armen. Toch nog niet als de GP’s zijn begonnen en ook nu viel het goed mee. Waar ik wel last van gehad heb dat zijn zere schenen. Maar dat had niks met cross te maken! Voor mijn verjaardag hadden we een partijtje zaalvoetbal georganiseerd met mijn nonkels, mijn pa en enkele supporters. Dikke fun, al was het niet direct Champion’s League niveau!
Joris ‘Ronaldo’ Hendrickx en Kaspars ‘Kanonschot’ Liepins klaar voor de aftrap!
Als ik bij zo’n gelegenheid rond kijk, valt het trouwens op hoe sidecarcross in ons bloed zit. Mijn pa heeft zelf natuurlijk gereden en veel familieleden zijn echt geïnteresseerd in de sport. Dan loopt er in de familie bovendien héél toevallig nog een tweede Team Hendricks-piloot rond en dan kan je je wel inbeelden dat het er onder de ‘Hendrickxen op en naast de baan dikwijls hevig aan toe gaat! Dat is een beetje apart maar we zijn het ondertussen zo gewoon. En in sport is het uiteraard logisch dat mensen voor een partij kiezen. Sommigen in de familie supporteren voor onze Jan andere steunen mij. Waarom niet? Die rivaliteit heeft ons zeker ook geholpen om te geraken waar we nu staan. Ik denk zowel voor mezelf als voor Jan.
Supporters heb ik ook nog niet horen klagen want ik denk dat de laatste BK-wedstrijd in Angreau twee jaar geleden recht de geschiedenisboeken in kon. We gaven elkaar geen millimeter toe en verwisselden constant van positie. Niet altijd even sportief trouwens. Werkelijk tot de laatste meters werd er geknokt voor de overwinning. Zo’n wedstrijden zijn een harde leerschool als je je daar laat schuren is het gedaan voor je het weet! Wie weet doet zo’n fantastische wedstrijd jonge mannekes dromen, zodat ze later ook sidecar willen rijden.
Kaspars zingt weer zijn lijflied: Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, wij hebben ongelofelijke haast!
Ik herinner me nog als tiener welke indruk Andreas Führer en Adrian Käser op mij maakte. Dàt waren de mannen toen ik met mijn pa naar de GP’s begon te gaan. De Zwitsers reden met hun Kawasaki naar vier(!) opeenvolgende wereldtitels. Je moet het maar doen. Zo geweldig op elkaar ingespeeld geraken dat je als team samen iets kan neerzetten wat individueel nooit zou kunnen. Dat is het mooiste wat je kan bereiken in de sidecarcross. Een heel geweldig gevoel als het lukt. Daar gaan we ons in ieder geval dit jaar weer voor dubbel plooien!
Sportieve groeten,
The Joker
Credit foto’s: CDS, Hendrickx-Lipiens.be
