Tijdens de MX Pro Series in Kester, twee maanden geleden dus, kwam de ervaren Bengt Laeremans zwaar ten val. Bengt werd vorig jaar op zijn gemakske tiende in het BK, maar is zeker geen rijder die veel risico’s neemt. Bij zijn crash op de Kesterheide brak hij drie nekwervels. Niemand praat graag over valpartijen, maar toch kan dat heel wat miserie besparen. Omdat Bengt zijn val zo haarfijn kon analyseren, bracht ons dat op het idee van de zwarte doos (die in het echt oranje is!). Het onverwoestbare zwarte kleinood dat alle vluchtgegevens opslaat. Sesam open u…
Bengt zag het helemaal zitten voor de tweede reeks in Kester.
In vorm naar Kester
“Ik was gevallen op de verkeerde plaats op een manier die je niet voor mogelijk houdt. Meestal val je als je niet in vorm bent, of niet geconcentreerd. Daar was in Kester allemaal geen sprake van. Integendeel, het ging heel goed. Fysiek was ik ook goed in orde. Nu was Kester nooit echt mijn favoriet circuit en daarom waren mijn verwachtingen ook niet zo hoog. Toch had ik er zin in mikte op een plaats achter de top in het begin van de subtop.”
Te laat voor de start
“Voor de tweede reeks waren er een paar dingen fout gelopen. In de BMB is het vanaf dit seizoen een regel dat je tien minuten op voorhand moet klaar staan voor de start. Anders moet je achteraan aan schuiven, je mag zelfs ook niet op de tweede rij starten. Ik had me echter vijf minuten miskeken. Daardoor kwam ik me een minuut te laat aanmelden. Ik was stomverbaasd want ik dacht echt dat ik nog enkele minuten had, maar te laat is te laat. Dus: achteraan aanschuiven. Ik kon natuurlijk niet meer op mijn plaats gaan staan. Helemaal aan de binnenkant stond ik en ik was ook slecht weg, heel slecht weg mag ik wel zeggen! De eerste ronde wilde ik wat forceren of ten minste zo snel mogelijk plaatsen goed maken. Dat lukte goed tot er een paar piloten voor mij gevallen waren. Er vertrok net weer iemand en die zette mij klem. Alles begon een beetje tegen te zitten.”
Als in een rodeo
“In de tweede ronde zou ik in een afdaling een heel stuk op mijn achterwiel nemen om zo de afstopkippen te vermijden. Het ging verkeerd toen ik mijn voorwiel weer aan de grond zette. Het wiel was niet goed geplaatst de motor kreeg een tik. Even dacht ik nog dat ik dat kon controleren maar er was geen houden aan. Als een rodeocowboy werd ik van mijne stier gekatupulteerd! De motor tuimelde rond mij –hij heeft me gelukkig niet geraakt- maar ik ben wel een paar keer met mijn hoofd op de grond gevallen. De helm was op twee plaatsen gebarsten, zowel van voor als van achter. Ook mijn harnas was gebarsten, dat zegt toch iets over de impact. Ik had ook direct een stijve nek, ik wist dat er iets ernstigs aan de hand was maar dat ie gebroken was, wist ik niet. Het had ook een whiplash kunnen zijn. Met de brandweerambulance hebben ze me dan naar het ziekenhuis van Halle gebracht. Daar zagen ze dat ik drie wervels had gebroken.”
Enkele weken voor Kester was Bengt de beste tijdens de Belgian National in Tongeren.
Geluk gehad
“Klassiek breek je de twee onderste wervels, zes en zeven maar in mijn geval ook bovenste wervel; Atlas C1 n. Dat is hoogst uitzonderlijk. Als die gebroken is op de verkeerde plaats is het over en uit. Dan spreek je zelfs niet meer over een rolstoel… Bij mij was die wervel aan de zijkant gebarsten. C6 en C7 komt dan weer vaker voor. Dat heeft ook Sven Breugelmans voor gehad, Marc De Reuver heeft dat ook gehad ook Peter Nijs. Redelijk wat piloten dus. We kunnen met veel op een foto gaan staan! Allemaal met een kleine snee. De operaties viel gelukkig enorm mee. Zeker naargelang de impact van zo’n kwetsuur. Eerst hebben ze een ring met gewichtjes op de schedel geplaatst daarna hebben ze de nekwervels zelf op elkaar gezet.”
Kalm en gemotiveerd
“De eerste ronde had ik even iets van: mag het nu niet lukken, het mag vandaag niet zijn of zo? Bas Verhoeven vertrok en viel dan terug stil en ik zat er achter, ik kon geen kant op. Terug achteruit pikkelen dan maar door de voetjes te zetten. Amateuristisch tot en met maar op zo’n moment kan je niet anders! Dat was halverwege de ronde, maar een halve ronde later was dat ambetante gevoel al helemaal weg. Ik had me al herpakt en ik had mezelf er op ingesteld dat het nog een half uur was. Met die tijd kon ik in principe nog wel ongeveer op de plaats geraken die ik voor ogen had. Bij de GP piloten komen was sowieso uit den boze. Mijn crash was zoals altijd te wijten aan een samenloop van omstandigheden zeker? Ik heb me inderdaad wel even opgejaagd maar niet in de tweede ronde.
Wat was er eerst? Als ik op tijd had geweest had ik een betere plaats gehad… en dus een betere start. Het was ook gewoon een gevaarlijke plaats waar ik viel. Op die afstopkippen zijn al wel meer piloten gevallen. Persoonlijk had ik daar nog nooit een verwittiging gekregen. Als dat wel het geval was geweest ga je op zo’n plaats automatisch meer veiligheid inbouwen.”
Laeremans: “Ik heb in heel mijn leven geen enkele foutloze ronde gereden.”
100% timing bestaat niet
“Iedereen is er van geschrokken dat het mij over kwam omdat ik schijnbaar weinig fouten maken en rustig rij. Dat klopt enigszins, maar geen fouten maken kan niet in motorcross. Er is geen enkele ronde in mijn leven waar je niet iets te laat remt of iets te ver springt… 100% timing dat kan niet in cross. Zeker niet als je bij de Inters meerijdt. Het tempo is zo hoog, je wil toch mee… Ik had nooit verwacht dat het daar zou gebeuren en evenmin in de tweede reeks. Eigenlijk is de eerste manche in regel de gevaarlijkste want je hebt nog geen wedstrijd in de benen. De tweede reeks is toch een kopie van de eerste waar je de informatie die je hebt geleerd over het circuit gaat toepassen. Daar moet ik zus of zo en als ik dat doe komt het daar beter uit.. Heel bizar was het.”
“Ik was ook met een fris gemoed aan de start verschenen. De eerste reeks was redelijk goed verlopen, maar ik had voornemens om nog hier en daar te verbeteren. Zo zie je maar het kan iedereen overkomen.”
Terug op de motor
“Nu moet ik nog twee maanden met een nekbrace rondlopen. Daarna staan me nog drie maanden revalidatie te wachten. Dat is lang maar dat is een standaardprocedure, zo gaat het bij iedereen. Mijn bovenste nekwervel moet zo genezen. Ze kunnen het genezingsproces op die plaats ook niet perfect inschatten op foto naar verluidt. Daarom is het ook een blessure waarmee je niet het minste risico kan nemen. Stoppen met rijden ga ik niet doen maar zoals het er nu naar uit ziet ga ik wel geen vergunning meer nemen. Gewoon mij amuseren met de enduromotor en wat trial rijden!”
Bengt en zijn vriendin Wendy willen iedereen die op bezoek is gekomen of gesteund heeft via sms, telefoon, post of mail nog eens bedanken!
Credit foto’s: Michel Hennebert, CDS, Plan-B
