Gisteren kon u al deel 1 lezen van Gunther Ghysels column, vandaag kan u deel 2 van z’n verhaal verslinden!
In 2011 maakte ik de overstap naar de MX1 klasse. De winter was opnieuw hetzelfde scenario en ditmaal ontwrichtte ik mijn andere schouder net voor de start van het seizoen. Ik kwam uit op een KTM 350 die toen voor het eerst in productie ging, en hoe sterk die motoren nu zijn, ik heb er het eerste jaar zeer veel pech mee gekend en door de aanhoudende problemen maakte ik halfweg de overstap naar Yamaha. In die tijd had ik opnieuw amper wedstrijden gereden en ik werkte het resterende seizoen vrij onopgemerkt af.
In 2012 had ik vooraf aangegeven kost wat kost blessurevrij te willen blijven en dat deed ik ook, ik werd 3e bij de Inters MX1 BMB maar achteraf was ik absoluut niet tevreden hoe ik gepresteerd had. Geen agressiviteit, geen progressie geboekt, bang om mij te blesseren,…
In 2013 trok ik dan naar Frankrijk op Kawasaki en opnieuw in de aanloop van het seizoen blesseerde ik me. Ik brak mijn schouders die eveneens uit de kom was en in die val werd een zenuwletsel opgelopen. Weken was mijn schouder verlamd en het herstel sleepte dan ook maanden aan. Eens terug ging het rijden vrij goed, ik won verschillende wedstrijden en ik trok in Augustus naar Engeland om aan de MXGP rookie challenge mee te doen. Ik slaagde daar in en er werden me een aantal gratis WK deelnames beloofd voor 2014. De week daarna brak ik mijn sleutelbeen op training en het seizoen zat er wederom op.
Voor 2014 was ik net zoals altijd enorm gemotiveerd en ik won een aantal amateur wedstrijden vooraleer de BMB van start ging. De eerste wedstrijd in Genk had ik een slechte start en op een paar ronden van het einde lag ik in strijd voor winst. Door een steen die in mijn tandwiel kwam te zitten blokkeerde mijn wiel tijdens het landen en opnieuw ontwrichtte ik mijn schouder. Na een aantal weken zat ik terug op de motor en het rijden ging best ok, in Kester was ik zonder twijfel aan de beste reeks bezig van het seizoen. In principe kan je het al raden wat er toen gebeurde, in de allerlaatste bocht voor het afvlaggen van de reeks ging ik in duel met Butron en ontwrichtte opnieuw een schouder. Ik won daarna nog een internationale wedstrijd in Frankrijk maar in principe kan je wel stellen dat ik mijn motivatie toen al verloren was.
Voor vele zal deze tekst al te lang zijn om lezen, maar ik vind het nodig om alles tot in het detail uit te leggen zodat buitenstaanders niet te snel een oordeel zouden vellen. Het is zo vaak het geval dat ze op zondag een conclusie trekken zonder te weten wat er zich de voorafgaande weken heeft afgespeeld. Ik kan met eerlijkheid zeggen dat ik jaar in jaar uit alles heb gegeven om te bereiken wat ik wou bereiken. Als je dan zoveel jaar na elkaar zoveel doet en zoveel laat om succesvol te zijn en dat je telkens met zoveel tegenslag moet afrekenen, dan denk ik niet dat iemand het je kwalijk kan nemen dat de motivatie moeilijker te vinden is. Ik ben heel eerlijk om te zeggen dat ik al die jaren heb getraind om in het WK te geraken. Zeker in combinatie met het huidig management in het WK is dit onmogelijk en hoe cru het ook mag lijken, ik heb op dit moment geen ambitie om voor titels te gaan in amateurbonden. Ik ben een technische piloot die goed uit de voeten kan op harde technische banen en ik heb gewoon geen plezier aan wedstrijden op akkers.
De doorslaggevende reden is nog steeds dat ik 3 operaties nodig heb indien ik nog een seizoen wil starten. Als je het geheel bekijkt, dan vraag ik me gewoon af, is het dit wel allemaal waard? Ik heb in mijn carrière al vaak het geluk gehad dat het ‘maar’ breuken waren, dus dan mag ik mij in principe nog gelukkig prijzen.
Ik wil nogmaals alle sponsoren bedanken door de jaren, MC Mikkola, Motorsport Future, BVE training , mijn supporters en vooral mijn ouders.
Tekst: Gunther Ghysels – Foto’s: CDS
