Komend weekend staat Kenny Vandueren in Ottobiano aan de start van de derde ronde tellende voor het EMX300 kampioenschap. Ondanks een verstoorde voorbereiding in aanloop naar dit seizoen prijkt Kenny momenteel op een mooie derde plaats in de tussenstand op slechts 21 punten van leider Brad Anderson. Een zeer knappe prestatie voor iemand die een aantal maanden geleden zelf nog moeite had om zijn arm te kunnen bewegen, en juist daarom was het de hoogste tijd om eens met hem een praatje te gaan maken.
“de risico’s zitten vaak in een klein hoekje”
-Je bent lange tijd buiten strijd geweest om willen van een blessure, hoe is je revalidatie verlopen en hoe voelt het om nu weer op niveau te kunnen crossen?
Op 11 September was ik tijdens de laatste VLM cross van het seizoen zwaar ten val gekomen, met als gevolg mijn schouder uit de kom en een zenuwletsel. Twee maanden later kon ik ondanks kiné mijn arm nog steeds niet gebruiken, en na verder onderzoek bleek dan dat ik met een zenuwletsel zat die niet meer actief was om willen dat hij meer dan twee uur gekneld had gezeten. Ik kreeg toen het zware verdikt dat mijn arm nog zo’n drie maanden lam zou zijn, en dat de zenuw daarna wel weer actief zou worden en zichzelf weer zou herstellen. Hoelang dat deze revalidatie dan precies zou duren dat kon niemand mij echter vertellen, waardoor ik 2017 al aan mijn neus zag voorbij gaan. Ik kon en wou dit niet accepteren en daarom ben ik toen aan mijn revalidatie begonnen bij Lieve Maerschalck. Vanaf toen ben ik elke dag als een bezetene beginnen trainen. Zowel fysiek als mentaal was dit een zeer pijnlijke periode voor mij, maar toen ik dan eind Februari eindelijk weer opnieuw met de motor de training mocht hervatten gaf dat een onwaarschijnlijk goed gevoel! De dokters konden het zelf nauwelijks geloven dat ik dit nu al terug kon. Ik ben toen begin maart ook meteen richting Italië vertrokken om mij weer voor te bereiden richting het nieuwe seizoen. Ik ben dan ook Dirk van DAM Racing enorm dankbaar dat hij ondanks alles steeds in mij is blijven geloven en mij deze kans heeft gegeven om ook weer opnieuw in het EMX300 te kunnen uitkomen.
-Zijn je prestaties die je nu neer zet dan ook boven de verwachtingen die je zelf had voor het seizoen?
Ja, het was ook niet meteen mijn bedoeling om ook al echt mee te gaan doen voor de titel. Ik had ook nog maar slechts twee wedstrijden in de benen voor dat ik naar Teutschenthal vertrok. Ook om willen van dat ik mezelf niet wou forceren na een inactiviteit van 8 maanden, en om zeker te zijn dat ik lichamelijk in orde was om in Teutschenthal mee te kunnen doen. Mijn doel was dan ook gewoon om die twee reeksen te kunnen uitrijden, maar ik wist dan in beide reeksen op de vierde plaats te finishen. Iets wat ik totaal niet had verwacht, want ik was toen ook nog niet honderd procent fit. Hopelijk kan ik daarom ook deze lijn blijven doortrekken naar de rest van het seizoen.
-Je bent nu ook aan één van je beter campagnes tot nu toe bezig in het EMX300 hoe verklaar je dit na zolang stil te hebben gelegen?
Toen dit kampioenschap in 2014 van start ging was ik ook al van de partij, maar ik ben toen van de ene in de andere blessure terecht gekomen. Ik moest toen telkens weer opnieuw vanaf nul herbeginnen en dan kun je ook nooit honderd procent presteren. Ik hoop nu gewoon te kunnen blijven groeien en blessure vrij te blijven, maar de risico’s zitten vaak in een klein hoekje. Ik sta nu op een mooie derde plaats in het Europees kampioenschap, maar mijn doel blijft gewoon om elke wedstrijd te kunnen uitrijden en voornamelijk plezier te maken en te genieten. Voor de rest zie dan wel waar het schip strand.
Je zegt ook dat het nu meer voor het plezier is. Is dat dan misschien ook een reden doordat je jezelf nu minder stress op legt om te presteren waarom het nu zo goed gaat?
Ja sowieso! Ik werk nu iets meer dan vier jaar voltijds, en motocross is nu echt een uitlaatklep geworden. Ik doe er natuurlijk nog altijd heel veel voor, maar vroeger was het toch nog net iets meer van moeten. Nu moet het natuurlijk ook nog, want anders kom je in het EK ook niet aan de bak. Maar mijn prioriteit is nu meer om gewoon van elk moment te kunnen genieten .
Van waar eigenlijk je keuze voor het EMX300?
Tijdens het seizoen van 2013 reed ik in de MX1 klasse mijn laatste jaar in de GP’s. Ik kwam toen in Zweden zwaar ten val met driehersenbloedingen tot gevolg. De Dokters gaven mij toen geen kans om ooit nog terug op de motor te kruipen, maar ik ben er toch weer opnieuw bovenop geraakt. Al ben ik toen wel echt door het oog van de naald gekropen, waardoor ik uiteindelijk ook besloten had om een stapje terug te zetten en enkel nog de wedstrijden in België samen met het EMX300 te gaan rijden.
“wanneer het er echt van komt dat ik mij hier honderd procent op ga focussen is nog even afwachten”
-Koester je verder nog ambities op internationaal niveau?
Ik denk dat elke jonge er wel van droomt om GP’s te kunnen rijden, maar ik heb het ooit gereden en ik was er toen gewoon nog niet sterk en snel genoeg voor. Ik weet ook niet of ik het nog zou kunnen opbrengen om er voor te leven zoals ik toen deed, maar wie weet valt er als ik dit seizoen goed presteer wel ergers iets uit de bus. Al denk ik iet dat dat realistisch is, en ik focus mij nu ook gewoon honderd procent op het EMX300 en voor de rest hou ik mij niet te veel bezig met wat de toekomst misschien zal brengen.
-Je hebt tijdens je carrière ook vaak met blessures af te rekenen gekregen, denk je dat je zonder al deze blessures een andere carrière had kunnen hebben?
Ja sowieso, want ik heb telkens de pech gehad om de verkeerde blessures op de verkeerde momenten te krijgen. Bijvoorbeeld in 2010 stond ik aan de leiding in het Europees kampioenschap MX2 tot ik in Frankrijk bij een zware valpartij mijn schouder uit de kom viel. Dat zijn zo van die minpuntjes in je carrière die je dan telkens weer achteruitslaan, waardoor ik nooit echt fatsoenlijk ben kunnen doorbreken. Ik ben er dus wel van overtuigd dat ik zonder al dit blessure leed verder had kunnen staan.
-Heb je in die periode ook ooit getwijfeld om door te gaan met de sport?
Nee niet echt, ik heb al zoveel mee gemaakt op het vlak van blessures en je accepteert je blessures dan ook anders. Het is natuurlijk niet leuk om telkens weer opnieuw in een zware blessure te vallen, maar schrik is bij nooit aanwezig geweest. Je denkt naarmate je ouder wordt wel net iets meer na over dingen in tegenstelling tot vroeger, maar een blessure licht altijd wel ergens om de hoek in deze sport.
-Voelde je podium in Rusland daarom dan ook een beetje aan als een overwinning op jezelf?
Mijn podium plaats in Rusland was gewoon geweldig! Zeker als je bekijkt hoe hard ik ervoor gewerkt heb om weer opnieuw terug te kunnen komen, en om dat dan met een podium plaats te kunnen bekronen is echt heel zalig. Ik had dit ook nooit kunnen doen zonder mijn ouders en mijn mekanieker Léon die ik daarom ook heel erg hard wil bedanken voor alles wat ze voor mij gedaan hebben.
-Je bent ook een tijdje terug Afgestudeerd als sportvoedingsadviseur, Heb je hier ook nog verdere plannen mee?
Ik heb dat momenteel nog niet echt bekend gemaakt, maar een tijdje terug kwam de vraag van Glenn Bielen of ik hem niet een beetje wou helpen op het gebied van training en dergelijke. In het verleden had ik zo nog wel met een aantal piloten samengewerkt, en het geeft ook wel een enorme voldoening als ik mijn ervaring kan doorgeven aan anderen. Zeker als je dan ziet dat ze er ook daadwerkelijk beter van worden. Het is dus inderdaad wel mijn doel om in de toekomst jonge crossers te gaan begeleiden. Ook omdat het al zo moeilijk is, want de ouders zijn ook iet altijd op de hoogte over wat er allemaal in de cross omgaat en wat je er allemaal voor moet doen om te presteren. Maar momenteel ben ik wel nog voornamelijk met mezelf bezig, dus wanneer het er echt van komt dat ik mij hier honderd procent op ga focussen is nog even afwachten.
Tot slot wat mogen we jouw nog toewensen voor de toekomst?
Nog veel plezier en dat ik blessure vrij mag blijven. Als ik gewoon al een regelmatig seizoen kan afwerken ben ik al de gelukkigste jongen die er is!
Ook zou ik nog graag de mensen die mij nog steeds steunen willen bedanken! Mijn ouders & Vriendin, mekanieker Leon, Damracing, Garage Liekens, denicol, stop&Go, banden Michel,Prik&tik, auto’s Martin, Dewilg, Haes racing, Dt1, Acerbis, Oben en autohandel Geerts,
Tekst en Foto’s: Dieter Jans
