Soms komt er een moment dat we gewoon in het diepe moeten springen en uit onze comfortzone moeten stappen. Afgelopen week was voor Ine Segers zo een moment, en verruilde ze voor één keer het cross parcours voor de set van een fotoshoot. Benieuwd naar het resultaat van een dagje shooten met Ine? Wel u vind het allemaal hier op MXMag!
interview:
MXMag: Ine voor de mensen die je nog niet mochten kennen, Wie is Ine Segers?
Ine: Wel ik ben dus Ine. Ik ben 19jaar oud en doe aan motocross, waar ik voornamelijk actief ben in de JMS en VLM federatie.
MXMag: We hebben zonet samen een fotoshoot gedaan, wat vond je ervan?
Ine: Het was wel een leuke ervaring, en eens iets anders dan normaal. Je doet zoiets natuurlijk ook niet elke dag, dus het was wel eens leuk om dit mee te maken.
MXMag: Het is inderdaad eens iets anders dan hoe de mensen je meestal bezig zien, maar ben je eigenlijk iemand die normaal gesproken veel met haar uiterlijk bezig is?
Ine: Gho niet speciaal. Ik ga natuurlijk wel eens graag winkelen, maar dan ga ik meestal ook gewoon voor een zwarte broek of dergelijk. Echt speciale dingen zijn dan ook niet meteen aan mij besteed. Ook make up gebruik ik bijna nooit, alleen bij gelegenheid soms een beetje mascara.
MXMag: Hoe ben je indertijd eigenlijk begonnen met motocross?
Ine: Eigenlijk ben ik soort van op de cross geboren. Heel vroeger reed ik al met een pitbikeje rond op de crossen van mijn papa en mijn broer. Maar bij het ouder worden was ik bij bepaalde periodes nogal wispelturig, en na een tijdje had ik het echt even gehad met de cross. Ik had er een bepaald moment echt een verschrikkelijke hekel aan. Ik was toen in die tijd ook een totaal andere Ine dan de Ine die de meeste mensen nu kennen. Ik was toen meer verlegen, en totaal niet de persoon die ik vandaag de dag ben. Het was dan ook pas in 2016 toen mijn broer een nieuwe motor kocht, en ik eens een klein stukje mocht proberen dat de vonk opnieuw oversloeg.
Ook een leuke anekdote daaromtrent is dat wanneer ik dan zelf ook met competitie begon dat ik toen bij mijn eerste wedstrijd echt zat te wenen in mijn helm van de stress. Achteraf bekeken was ik toch blij dat die dag had doorgezet, en op zich is het nu nog wel een grappig verhaal om op terug te kijken.
MXMag: Als ik mij niet vergis heb je ook nog een tijdje aan turnen gedaan, dan is dan toch ook een hele switch om van turnen over te stappen naar motocross?
Ine: Ja inderdaad ik heb van mijn zes jaar tot mijn veertiende aan turnen, acro, tumbling en dergelijke gedaan. Ik heb toen ook zelfs nog even paardgereden. Dat waren misschien wel iets meer echte meisjes sporten terwijl motocross toch net iets harder is, maar ik heb dat ook altijd wel graag gedaan. Op zich was ik er ook nog wel goed in, maar ik heb tot op heden nog nooit spijt gehad dat ik uiteindelijk toch de stap naar de motocross heb gezet.
MXMag: Toen je dan uiteindelijk toch die stap naar de motocross zette waren er dan ook bepaalde mensen naar wie je op keek en je inspireerde?
Ine: Ik heb eigenlijk nooit echt naar grote namen opgekeken, want ik kijk liever gewoon naar mezelf. Al moet ik wel eerlijk toegeven dat mijn papa en mijn broer altijd wel een voorbeeld voor mij geweest zijn. Vooral mijn papa die tot voor zijn blessure echt snel met de motor kon rijden is een groot voorbeeld voor mij. Zonder die blessure denk ik echt dat hij een heel goede crosser had kunnen worden.
MXMag: Wat zou je eigenlijk zelf dan nog allemaal willen bereiken in je crosscarrière?
Ine: Om te beginnen zou ik gewoon eens een keertje op het podium willen staan, maar ik rij natuurlijk nog maar twee jaar en ik wil ook niets overhaasten. Al droom ik er stiekem natuurlijk ook wel van om eens bij de dames kampioen te worden, en top 10 tussen de jongens te kunnen rijden. Momenteel is dat nog een beetje ver van mijn bed, en wil ik het gewoon stap voor stap bekijken. Maar wie weet… Mocht dit mij allemaal ooit eens lukken zou ik echt al heel erg blij zijn.
Ik zou ook nog even alle teams die ieder weekend weer een cross organiseren willen bedanken. Ook de mensen van de rescue, fotografen, mijn ouders, het Dapa team en eigenlijk iedereen wil ik bedanken om de cross week na week weer te doen leven
