Of het nu goed loopt of minder goed loopt, stel Kevin Strijbos een vraag en je krijgt een eerlijk antwoord. Dat maakt onze taak eenvoudiger. Als we Kevin contacteren voor een update is hij bovendien goed gehumeurd. En dan mocht hij het achterste van z’n tong nog niet laten zien!
Fysiek is de Wuustwezelse veteraan alweer aan de slag maar na zijn elleboogoperatie van begin oktober is toch nog enige voorzichtigheid geboden. Drie kinésessies per week, wel fietsen, maar nog niet mountainbiken. Zo ziet de tussentijdse balans er ongeveer uit. Op 6 december moet ‘the Kid’ terug op controle bij de dokter. Ondertussen lijkt het er echter op dat hij voor 2019 onderdak heeft gevonden.
De ervaren Belg zou volgens onze informatie voor een jong Yamaha team uitkomen in het WK MXGP. Het team zal zich concentreren op de Europese GP’s. Op die manier zou de zesvoudige GP winnaar bovendien de cirkel rond maken want hij begon zijn internationale carrière op het merk met de gekruiste stemvorken!
Speelde jou gedwongen inactiviteit in jouw nadeel in het zoeken naar een nieuw team?
Kevin Strijbos: “Nee, niet echt. Oké, ik kan zelf de motor niet testen dat is dan misschien een nadeel maar teams weten ondertussen wel wat ze aan mij hebben. Bovendien zit ik begin volgend jaar alweer op de motor dus dat is geen probleem.”
Sinds enkele jaren voer je de onderhandelingen met teams ook zelf. Is dat een groot verschil?
Strijbos: “Als je jonger bent heb je de nog ervaring niet. Dan komt een manager zeker van pas. Nu weet ik veel beter wat ik wel en niet wil. De meeste besprekingen voer ik dus inderdaad zelf maar ik laat contracten wel eens nalezen. Als ik om raad verlegen zit, kan ik nog steeds bij mijn vroegere manager Koen Monu terecht. Soms kan het als rijder negatief uitpakken als je met een een manager werkt. De manager wil uiteraard het onderste uit de kan halen waardoor de relatie met het team er misschien onder lijdt. Aan de andere kant, zal je als rijder soms te snel ja zeggen waar anderen van profiteren. Zelf ben ik gewoon heel open over mijn noden en wensen. Wat nodig is om professioneel te kunnen werken. Ik ken ook mijn marktwaarde. Op dit moment is Kevin Strijbos geen loon van 100.000 euro waard maar ik ga zelf geen geld investeren. Die openheid wordt door sommige teams erg geapprecieerd. Wat de beste aanpak is, moet elke rijder voor zich uitmaken.”
Dat je nog GP’s wil rijden zegt veel over jouw motivatie en de goesting om te rijden.
Strijbos: “Ik heb inderdaad gewoon nog heel veel zin om te rijden en om zelf te rijden zoals ik weet dat ik kan. Stoppen na een seizoen als dit… Dat zag ik niet zitten. Over mijn doelen ben ik realistisch maar ik weet hoe moeilijk 2018 is verlopen en hoe ik eigenlijk constant achter de feiten aanliep. Veel mensen geloven niet meer in mij, dat snap ik. Maar ik weet dat ik tot veel meer in staat ben dan wat ik dit jaar heb laten zien.”
Aan de andere kant, wat heb je nog te bewijzen als je al zo lang meedraait, jaren fabrieksrijder bent geweest, vicewereldkampioen was enzovoort.
Strijbos: “Dat is zo en toch is die drang om te presteren er nog steeds. Die drive om te trainen en mezelf te bewijzen heb ik nog steeds. En ik heb ook goesting om mijn ervaring over te brengen. Aan mijn teammaat, aan de mensen rond mij ook. Dat is weer een nieuwe uitdaging. Momenteel bekijkt het team nog wat mogelijk is wat betreft de overzeese GP’s al ben ik daar zelf erg realistisch in. Het is als beginnend team al moeilijk genoeg en je kan beter stap voor stap opbouwen. Zo zijn er ook mogelijkheden op langere termijn. Waarom zou je 60.000 euro investeren om in een overzeese GP voor de 15de plaats te rijden? Dat risico is er sowieso. Dan kan je dat budget beter elders investeren.”
Er waren allicht nog andere opties ook buiten het WK.
Strijbos: “Klopt, ik had ook een mooie aanbieding in Duitsland. Maar sportief zegt me dat veel minder. De focus ligt dan op de ADAC en daarnaast vier GP’s. Nu zijn het er in totaal 14 denk ik, da’s toch nog een heel andere insteek. Dan kan je ook ritme opbouwen en ik weet ook dat je met 4 GP’s nooit kan wennen aan de snelheid van de GP rijders. Overstappen naar de enduro zegt me niks. Misschien dat ik me wel zou kunnen richten op strandraces, dat spreekt me ook aan.
Maar omdat ik nu in het WK blijf, is dat toch een mooie motivatie.”
Je werd uiteindelijk nog 14de in het MXGP wereldkampioenschap. Dat geeft te kennen dat er voor een gezonde Kevin Strijbos veel meer had ingezeten.
Strijbos: “In de winter voelde ik me vrij goed en het rijden liep lekker. Die sleutelbeenbreuk kwam dan ook écht op een slecht moment. Achteraf bekeken ben ik waarschijnlijk te snel teruggekomen. Ik wilde absoluut Argentinië rijden maar ik kwam er zonder vertrouwen aan de start. Daarna bleven de resultaten uit en vervolgens kwam die elleboogblessure er bij! Dat is een soort vicieuze cirkel waarin je terecht komt. Rondrijden op een 18de plaats is in het begin héél erg moeilijk om te aanvaarden. Je weet dat het niet jouw plaats is en je hebt er ook geen plezier van. Op den duur moet je je echter neerleggen bij de realiteit en de omstandigheden.”
Afgezien van alle beslommeringen liet je bij momenten wel zien dat de snelheid er nog is: een manche zevende in Ottobiano, 8ste in de GP van Zwitserland, podium op de Keiheuvel en in Orp-le-Grand…
Strijbos: ”Op het einde van het seizoen was het weer wat beter maar starten bleef moeilijk. Wat trouwens niets met het materiaal had te maken. Vanaf Lommel heb ik in de week niet meer getraind, zoveel last had ik van mijn elleboog. Op zich heb ik niet zoveel motortraining om weer mijn snelheid te vinden maar je vertrouwen lijdt er toch onder. Je vermijdt het drummen in de start, pas als er gaten vielen kwam ik weer op dreef.”
De combinatie Kevin Strijbos – Standing Construct had op papier alle kansen op mooie resultaten. Die aanslepende situatie en het feit dat je geen herkansing kreeg, moet erg moeilijk geweest zijn.
Strijbos: “Zeker, 2018 was niet het jaar dat we voor ogen hadden. Noch wat betreft Tim (red. Mathys, eigenaar Standing Construct KTM), noch wat ik zelf in gedachten had. Zij hebben nooit druk opgelegd maar, je wil wel presteren. Je voelt je ook schuldig tegenover het team want zij moeten hetzelfde werk leveren. Of je nu presteert of niet. Zoals je zegt kende ik ook veel teamleden goed, wat het niet makkelijker maakte. Dat je dat niet mag blijven is inderdaad een domper. Aan de andere kant begrijp ik het team ook hoor. In hun situatie komen er dan rijders langs die meer mogelijkheden bieden. Zo is het nu éénmaal.”
Zoontje Jayden leeft mee met papa!
Kan je die problemen makkelijker van jou afzetten als jonge papa?
Strijbos: “Tijdens wedstrijden of trainingen verandert het niks. Als het vierkant draait, zit je er nog evenveel mee. Als ik thuis kom vergeet ik zo’n slechte dag wel sneller. Als ik die met kleine aan het spelen ben, wordt al de rest even bijzaak!”
Sinds 2001 rijd je GP’s dat is haast een eeuwigheid. Speelde angst voor het zwarte gat mee toch om door te gaan?
Strijbos: “Ergens wel. Halverwege het seizoen spookte het zelfs in mijn hoofd om de handdoek in de ring te gooien. Ik kan alleen maar crossen, bij wijze van spreken! Soms denk je daar wel eens aan. Ik ben er inderdaad wel een beetje bang van. Als professioneel rijder hebben we heel veel vrijheid, je doet wat je graag doet en dat ben ik al heel lang zo gewoon. Wat na mijn motorcrosscarrière? Ik heb nog niet genoeg geld verdiend om te rentenieren! Werken moet ik dus sowieso nog doen. Elke dag aan de slag in een fabriek, eerlijk gezegd ik denk niet dat ik het twee dagen zou vol houden. Daarom hoop ik wel dat ik nog iets kan doen in de sport. Ook dat is een motivatie om nu samen iets op te bouwen met mijn nieuwe team.”
Bedankt voor de babbel en veel succes!
Strijbos: “Graag gedaan.”
Tekst: Tom Jacobs
Foto’s: shobyBavo, Eva Szabadfi, Niek Fotografie, MXGP
