Vijf minuten met David Philippaerts

Na een carrière van 30 jaar houdt ex-MX1 wereldkampioen David Philippaerts (40) het voor bekeken. De Italiaan met Belgische roots concentreerde zich recent op het Italiaanse MX Prestige kampioenschap. Ondanks zijn status als veteraan bleef Philippaerts lang competitief. In 2020 en 2021 werd hij nog Italiaans vicekampioen.

Vorige maand nam de Scoccia Kawasaki rijder afscheid tijdens de MX Prestige finale in Arco di Trento. Daarmee viel het doek over een uitzonderlijke loopbaan.

Als fabrieksrijder voor KTM en Yamaha scoorde hij 12 GP overwinningen, 29 reekszeges en 39 podiums. Technisch was Philippaerts zeker niet de meest begenadigde crosser. Qua fysiek en wilskracht kende hij daarentegen zijn gelijke niet. Het leverde hem de zeer toepasselijk bijnaam “Guerriero” -ofwel strijder op.

Hoe was het om nog één keer op het podium te verschijnen na afloop van de wedstrijd in Arco di Trento?
David Philippaerts: “Emotioneel! Het deed me toch meer dan ik op voorhand had gedacht. Op dat moment weet je dat er definitief een einde komt aan een heel belangrijk hoofdstuk uit m’n leven. Ik zag mijn familie, mijn team en mijn vrienden daar staan en er ging heel veel door mij heen. Toen heb ik toch een traantje gelaten hoor!”

Tot jouw laatste seizoenen haalde je regelmatig het podium tegen jongens als Alessandro Lupino, Alberto Forato, Alvin Ostlund of Nicholas Lapucci. Gemakkelijker gezegd dan gedaan voor een piloot die zijn laatste volledige WK-seizoen reed in 2016?
Philippaerts: “Klopt, natuurlijk is er veel minder aandacht dan wanneer je op het podium in een GP staat. Maar ook in het Italiaans kampioenschap gaat presteren allesbehalve vanzelf! Je moet blijven trainen, aan de motor werken en je bent nog veel de baan op. Ik ben opgelucht dat die druk eindelijk van mij afvalt. Met Scoccia Kawasaki zat ik de voorbije jaren in een uitstekend team maar het is logisch dat je als rijder méér dingen zelf moet regelen dan in een fabrieksteam. Ik ben blij dat ik nu meer tijd heb voor mijn familie.”

Wat brengt de toekomst?
Philippaerts: “Eerst en vooral ga ik verder met het uitbouwen van mijn DP19 motorcross school. Daarnaast begeleid ik enkele jonge talenten die ’n internationale carrière willen uitbouwen. En ik blijf ook aan de slag als ambassadeur en testrijder. Zo heb ik een heel goede relatie met Kawasaki en merken als Hurly, GET, Borilli banden, Shot Race Gear en ProGrip. Het is ook opmerkelijk hoe anders mensen je benaderen als je niet meer competitief rijdt. Het heeft me verbaasd maar ik krijg nu voorstellen voor bepaalde projecten die voordien onmogelijk waren. Mensen weten nu dat ik meer beschikbaar zijn omdat ik geen wedstrijdverplichtingen meer heb.”

Net zoals het geval is voor Alessio Chiodi moét de passie voor de sport wel groot zijn om zo lang te blijven doorgaan?
Philippaerts: “Dat is zo. Op dit niveau is het economisch gezien geen sprake van sport beoefenen om er je brood mee te verdienen. Eens je alle kosten aftrekt, blijft er maar erg weinig over. Ik klaag niet want ik heb altijd met volle goesting gereden omdat ik er nog steed veel plezier aan beleefde. Bovendien had ik het geluk dat ik heel goed ondersteund werd, naar de normen van het Italiaans kampioenschap natuurlijk.”

Wat bedoel je precies met die steun op nationaal vlak?
Philippaerts: “Ik merk wel dat het voor professioneel ingestelde teams zoals Scoccia steeds moeilijker wordt om alles rond te krijgen. Ideaal gesproken zou zo’n team jonge talenten van eigen bodem opleiden en daarmee resultaten nastreven. De keerzijde van de medaille is dat die opkomende rijders ook veel ondersteuning op training nodig hebben. Dat vraagt ook weer om bijkomend budget. Daarom gaat Scoccia volgend seizoen verder met Cedric Coubeyras. Die heeft thuis in Frankrijk alles wat hij nodig heeft dankzij de ondersteuning van Kawasaki Frankrijk. Dat maakt het makkelijker voor het team dat zich kan concentreren op de wedstrijdweekends.”

Is er nog iets dat je kan meegeven aan jonge rijders nu jouw avontuur er op zit?
Philippaerts: “Werk hard, blijf in jezelf geloven en wees dankbaar. Dat is het zo’n beetje denk ik! Makkelijk is het nooit om ’n groot doel te bereiken maar door alles te geven, heb ik zoveel meer bereikt dan ik ooit had durven dromen. Ik heb natuurlijk heel mooie momenten meegemaakt maar ook zware tegenslagen en blessures. Die horen er helaas bij, je moet er mee leren omgaan. Goed kunnen relativeren helpt daarbij. Ik ben dan ook heel dankbaar voor alles wat ik heb verwezenlijkt en alle mensen die me hierbij hebben geholpen. In de eerste plaats mijn eigen familie natuurlijk. Door mijn sport heb ik zoveel interessante mensen leren kennen, heb ik vrienden gemaakt en heb ik veel mogen meemaken. Ik heb plaatsen gezien waar ik anders alleen maar had van kunnen dromen! En misschien wel het allerbelangrijkste: als topsporter kan je niks bereiken op je eentje, zeker niet in de motorsport!”

Geniet van jouw MX-pensioen!
Philippaerts:“Dat zal ik zeker doen. Dit jaar deed ik voor het eerst mee aan de Vintage MX des Nations in Foxhill op een Kawasaki KX500. Een heel leuke ervaring, misschien dat ik er volgend jaar nog eens mee doe tegen andere oude knarren.”

Tekst: Tom Jacobs
Foto’s: MX Report, AGV,  Ray Archer, Alex Piantanida, IG David Philippaerts