The Couch Racer keek naar de Finse GP en zag een magere opkomst en dat zowel op als naast het circuit.
Na een korte midzomerstop van twee weekends moesten de GP-rijders afgelopen weekend terug aan de bak op de Finse Kymiring. Een nieuw circuit op de MXGP-kalender dat hebben we de afgelopen jaren wel meer gezien. Finland is allang niet meer de grote crossnatie die het in de jaren ’70 en ’80 wel was, maar dat mag geen belet zijn om er een GP te organiseren. Net de terugkeer van een WK-ronde kan in een land als katalysator fungeren om de sport weer in een stroomversnelling te krijgen.
Vanuit m’n zetel kon het gloednieuwe crosscircuit me toch niet helemaal overtuigen. Op één of andere manier kwam het me nochtans bekend voor, het deed me aan bepaalde Nederlandse trainingscircuits denken. Of nee toch maar niet, want die zijn doorgaans drukker bezet. Misschien was het niet zozeer het circuit zelf, dat er fysiek overigens behoorlijk inhakte bij de rijders, maar wel de setting. Die deed wat schraal aan, of toch zeker in vergelijking met de ambiance die er in Arnhem en Lommel heerste. En ja, die Finnen zijn echt wel koele kikkers, maar er waren er ook nog eens heel weinig.
Bij wijlen leek het zondagmiddag alsof Lucas Coenen een woensdagtraining op een Nederlandse trainingsomloop afwerkte. Of wacht, dat kan niet, want daar is het een stuk drukker op de baan… Foto: KTM Media Library/Juan Pablo Acevedo
En de weinige Finnen, en hopelijk ook nog een paar Noren en Zweden, die toch langs het circuit stonden, bevonden zich op een zeer respectabele afstand ervan. De tijden, dat je nog gewoon aan de binnenkant van een bocht op een nadarbarrière kon staan om Stefan Everts of Joël Smets in Kester of Namen aan te moedigen en je je op die manier op nauwelijks een halve meter van je idool bevond, liggen al even achter ons. In de jaren ’90 en de vroege jaren ’00 was veiligheid nog niet zo belangrijk. Maar dat is het nu wel. Gelukkig maar, al vinden sommige ‘old school fans’ het toch jammer dat je nu zelfs in Lommel overal op meters van het eigenlijke circuit staat. Wel in Finland, leek dat overal wel 10 meter.
De schaarse publieke opkomst voor deze Finse GP, was misschien wel een ramp voor de kas van de lokale organisator, maar beïnvloedde hoegenaamd niet de kijkervaring van de Belgische of Nederlandse fan, thuis voor de buis. De schrale opkomst qua piloten deed dat wel. Bij de start van de MX2 had ik het gevoel dat ik naar de Inters-klasse van een Vlaamse federatie aan het kijken was. Welke federatie dat dan wel mocht zijn, dat mag je zelf invullen, veel zal het onderling niet schelen. Maar dit uiteraard, geheel terzijde. Alleen hadden de MX2 GP-rijders mooiere stickerkits op hun motorfietsen en gingen ze een stuk feller tekeer.
Voor Kay de Wolf was de Finse GP bepaald geen fiasco, de wereldkampioen voelde zich als een vis in het water in het diepe zand van de Kymiring. Foto: Husqvarna Media/Full Spectrum
Maar serieus nu, met 18 rijders in de MX2 en 21 in de MXGP oogde de bezetting voor de Finse GP heel mager. Voor een stuk ligt dat natuurlijk aan de blessurelast, die zich zeker in de MXGP over Over een maand gaat het hele circus nog eens noordwaarts, maar dan voor de GP van Zweden. Ware het niet beter geweest om die twee Scandinavische GP’s in opeenvolgende weekends op de kalender te zetten. Zo sparen teams en rijders een hoop reiskosten uit. De ‘groupage’ van wedstrijden is nu in bijna elk racekampioenschap een issue – al doen ze het zeker allemaal niet even goed – dus, waarom kan dat niet in de MXGP? Zeker in tijden waarin budgetten schaarser dreigen te worden, moet de WK-promotor durven mee te denken in functie van hun klanten, de teams. Hopelijk wordt daar voor de kalender van volgend seizoen wel rekening mee gehouden.
