Published On: 20 november 2023

Redacteur Danny Hermans schreef zich in voor de Marokko Adventure 2023 om eindelijk eens dat “Dakar-gevoel” te mogen ervaren. Hij heeft motorervaring zat als ex-motorcrosser maar tien dagen lang op een enduro met elke dag etappes van gemiddeld 270 km zijn heel andere koek. Volg 10 dagen lang zijn avonturen op een enduromotor doorheen het zuiden van Marokko.

Van Guelmim naar Tafraout

Vandaag was de zonsopgang weer erg spectaculair, ik maak graag foto’s en geniet elke ochtend van dit privilege. Ook deze rit moest ik uitzitten in de assistentiebus vanwege de opgelopen blessures op dag 1. Er was beterschap merkbaar, dat wel. Het is niet anders maar het was ook geen straf. Marokko is erg mooi en deze trip door het zuiden is voor mij een feest.

Zo kon ik vanop de eerste rij gadeslaan hoe de organisatie werkt achter de schermen. Zij volgen alle groepen via een app die de locatie van de voorrijders weergeeft. Problemen van allerlei aard worden telefonisch gemeld in de bus en er wordt onmiddellijk actie ondernomen en naar oplossingen gezocht.

De snoepdoos

Het is duidelijk dat de organisatie ervaren is en telkens goed geolied aan een nieuw avontuur begint. Dat geeft veel vertrouwen aan de deelnemers. Tussen de 66 deelnemers zitten trouwens veel rijders die al meerdere keren met deze organisatie in zee gingen. Ook nu was de Jantine even gul met de snoepdoos wanneer we een groepje rijders tegenkwamen.

Het traject Guelmim-Tafraout bouwt zich langzaam op naar een machtig natuurschoon. Halfweg de rit zie je steeds meer grote stenen opduiken die boven op een berg liggen te wachten om naar beneden te rollen. Dat doen ze gelukkig niet, ik twijfel of zelfs een aardbeving die grote joekels in beweging zou krijgen. De motoren krijgen onderweg steeds meer dikke keien te verwerken, het is vele kilometers laveren met de motor.

Op de flanken staan cactussen en palmbomen, je waant je haast in Mexico. Af en toe komen we een berberdorpje tegen. Daar heb je telkens veel bekijks en komen joelende jongetjes naar buiten gestoven om je al rijdend een high five te geven. Leuk!

Dan gaat de telefoon af in de bus. Arjan Brouwer, The Desert Fox himself, is gecrasht. Hij is met 70 km/u door een haast onzichtbare draadafspanning gevlamd. Gelukkig valt de schade aan lijf en leden mee. Zijn helm draagt voor de rest van de week de sporen mee van de valpartij. Voorrijder zijn is geen cadeau want die mannen krijgen als eerste alle problemen te verwerken. De woestijnvos kan zijn weg vervolgen en dat is het belangrijkste.

De draad, vakkundig door The Desert Fox aan flarden gereden.

Kamelenpoten

Onderweg doen de rijders en het busje tussenstops. Eten en drinken zijn essentieel bij zulke activiteiten. Bij één van de lokale slagers hangt een typisch Marokkaanse delicatesse te bungelen aan een touw. Het zijn de poten van een kameel maar daar bedanken we vriendelijk voor. Typisch voor de eetgelegenheden zijn ook de slagers die hun vlees aan de man brengen en je aanmanen om het meteen in de eetgelegenheid ernaast op de grill te flikkeren. Enkele motards konden het aanbod niet afslaan en moesten nadien boete doen. Hun straf bestond uit een nacht spurtjes trekken naar de wc-pot.

Het landschap tussen de dorpen is bij momenten erg desolaat. Verrassend genoeg zie je af en toe “een local” op een steen zitten midden in het niks zodat je je afvraagt wat het doel is van zijn dag. Of zijn wij westerlingen zo vergroeid met het feit dat we altijd wat te doen moeten hebben? Op een steen zittend, al turend in de verte zou louterend kunnen zijn voor onze geest. Wie zal het zeggen? De Marokkaan is gehuld in een zwarte hoofddoek en is naar onze normen warm gekleed terwijl de koperen ploert ongenadig hitte produceert. De thermometer in de bus zegt 35 graden.

Deze jongetjes poseren enthousiast bij een motor.

Als we onze bestemming in Tafraout naderen wordt het landschap nog een stuk spectaculairder. Op enkele kilometers tijd ziet de omgeving er totaal anders uit. De rotsen lijken er door een reus rondgestrooid. De dorpjes rond Tafraout zien er afgeleefd uit. Sommige huizen zijn van ouderdom ingestort en net ernaast staat een moskee te pronken met haar minaret die schittert in het zonlicht.

De mooie Husqvarna 701 in een desolaat landschap.

Hoorapparaat in het zwembad

Bij het hotel is er alweer een fijn weerzien met de eerste motorrijders die aankomen. Ze worden dagelijks door de organisatie ontvangen met de friteuse in de aanslag. Hollanders maken het graag gezellig en zo worden er elke dag bitterballen, vlees- en kaaskroketten aan de rijders uitgedeeld bij aankomst. Het hotel heeft een binnenkoer met zwembad dat groen ziet van de algen. Net ernaast komen de motoren te staan en is het gezellig keuvelen onder de rijders.

Ondanks het advies om het zwembad niet te gebruiken ploft er toch iemand “bommetjesgewijs” in het water. Hij vergat echter dat hij zijn hoorapparaat nog droeg. Die werden door een jongere rijder netjes van de bodem gevist en nadien in een bakje vol met rijst gelegd om ze te drogen. Helaas, het mocht niet meer baten. De oortjes van Geert waren overleden.

Ook vanavond wordt er weer driftig gesleuteld. Het avondmaal wordt genuttigd in een mooie tent naast het zwembad alwaar ook weer de briefing volgt voor de dag die komt. Het eten is lekker. De soep in Marokko wordt gemaakt van restjes van het middageten. Daarna volgt de tajine en die is altijd overheerlijk.

Daarna kruip ik mijn bedje in en kijk nog even door het venster naar de tuin van het hotel. Ik zie de motoren klaar staan voor alweer een nieuwe dag. Ik mijmer even over de afgelopen dagen en prijs me zelf rijk ondanks de crash. De ervaring is zo uniek dat het me altijd zal bij blijven. Ik kijk nog even op de planning en zie dat de etappe van morgen eentje is die ik heb aangevinkt.

Het vorige artikel over dit avontuur gemist? Dit is de link: https://nl.motocrossmag.be/index.php/2023/11/marokko-off-road-adventure-dag-2-van-agadir-naar-guelmim

Morgen: Van Tafraout naar Foum Zguid

Werkten mee aan ons Marokko Adventure Project: