Green Flag 5: ode aan de vlaggenman

Het was een drukke, maar vreemde week. Een week die eigenlijk onder een slecht gesternte van start ging toen Jules Haegdorens het leven liet tijdens zijn vrijwilligerswerk als vlaggeman op de allereerste Belgian National van de BMB in Genk. Jules werd 76.

Je kan je terecht afvragen hoe het gesteld is met een sport wanneer men beroep moet doen op zeventigers om de zaken vlot te laten verlopen. En gelukkig maar dat er nog heel wat Senioren als Jules klaar staan om te helpen. Neem in alle federaties in de Benelux de 60-plussers weg en je krijgt enorme gaten in de hiërarchische structuren. Wordt het niet eens tijd dat er wat meer jongeren hun verantwoordelijkheid opnemen? Toegegeven, baancommissaris lijkt, net zoals veel andere officiële functies in de sport, niet altijd even prettig om je vrije tijd mee te vullen. Als het even tegenzit sta je een godganse dag in de gietende regen en krijg je nog verwijten naar het hoofd geslingerd als je een gevallen rijder niet onmiddellijk opmerkt. Dat alles moet dan gebeuren tegen een schamele vergoeding, vaak niet eens genoeg om je verplaatsingonkosten mee te dekken, een paar sandwiches en wat drankbonnetjes.

Niemand die actief bij de motorcross betrokken is kan en mag zijn kop in het zand steken als het om de vergrijzing van de bestaande federatiekaders gaat. Het gebrek aan vrijwilligers, dat binnen een aantal jaren wel eens nijpend zou kunnen worden is een even grote bedreiging voor het voortbestaan van de motorcross als het gebrek aan oefencircuits.

Beide problemen zijn overigens met mekaar verbonden want ook een circuit, of tenminste het onderhoud en de exploitatie ervan, teert voor een groot stuk op vrijwilligerswerk. Nu betaal je voor een dagje Hondapark, Stedelijk Motorcrosscentrum of Horenbergsdam nog gemiddeld 15 Euro, maar met minder vrijwilligers zullen de prijzen snel de hoogte ingaan.  En dat betekent dat je binnen pakweg 3 à 5 jaar misschien wel 120 Euro zal moeten dokken, het equivalent van wat nu een namiddagje  vrij rijden op het circuit van Zolder kost. Een andere mogelijkheid is natuurlijk dat elke rijder binnenkort een eigen baancommissaris meebrengt naar een wedstrijd. Een systeem dat in Groot-Brittannië al jaren gebruikt wordt voor amateurwedstrijden.

Het Paasweekend staat voor de deur en dat betekent traditioneel het eerste echt drukke motorcrossweekend van het nieuwe seizoen. Anders dan in Nederland betekent dat in België ook dat in zowat elke federatie de traditionele Paastrofee wordt verreden. Voor de Inters uit de regionale federaties betekent die Paastrofee een laatste generale repetitie alvorens de diverse kampioenschappen volgende week beginnen.

Bij de BMB is men al jaren, noodgedwongen, afgestapt van het concept Paastrofee. Zo’n twintig jaar geleden bestond de Paastrofee nog uit een tweeluik: op Paaszondag werd er gereden in Marche-en-Famenne, op Paasmaandag in Egenhoven. Voor de tieners onder jullie naar Google maps surfen, Marche ligt in de provincie Luxemburg en Egenhoven ligt net ten zuidwesten van Leuven. In de jaren’70 en jaren ’80 hadden sommige toppers er dan al een wedstrijddag op zitten. Destijs werd er een Internationale Good Friday meeting georganiseerd in het Engelse Ringwood, een plaatsje in het graafschap Hampshire. Gelukkig zijn er nog de traditionele paastrofee van de VLM in Reet, MCLB in Beernem en VBM in Meeuwen.

Heel anders dan sommige van onze Franse collega’s geven wij graag een correcte aardrijkskundige duiding.  Want als het van Moto Verte afhing waren de grenzen binnen de Benelux nu al grondig hertekend. Wist u al dat Jeremy Van Horebeek eigenlijk (volgens hen althans) een Waal is? Of dat Jeffrey Herlings (eveneens volgens diezelfde bron) een Belg is? Mocht dat daadwerkelijk zo zijn, dan weten beiden hun origine biezonder goed weg te stoppen.

Het belangrijkste nieuws van de afgelopen week is allicht niet het feit dat Sven Nys gaat motorcrossen, of tenminste een acte de presence op de motor zal geven tijdens Everts and Friends op 21 juli, maar wel het verschijnen van de US GP op de kalender van het WK MX2/MX1.  Voor een kampioenschap van mondiale allure zijn een aantal overzeese wedstrijden gewoon een must. Bovendien zou de deelname van lokale helden wel eens voor heel verrassende uitslagen kunnen zorgen.  Dit zou wel eens de GP van het jaar kunnen worden. De 500cc GP’s die er begin jaren ’90 plaatsvonden indachtig wordt het een spectaculaire krachtmeting tussen de Yanks en de Europese invaders. MXM is er rotsvast van overtuigd dat een aantal Belgische rijders deze wedstrijd nu al met een dikke ronde stift hebben aangekruist op hun wedstrijdkalender. We denken maar aan de piloten met Amerikaanse ambities zoals Desalle, Van Horebeek en Roelants. En de kans voor Jeffrey Herlings om al eens te proeven van racen in de USA.

Overigens over die  Belgische inbreng in het WK, zijn zowel Joël Smets als Stefan Everts niet zo optimistisch gestemd. Joël deed afgelopen week zijn zegje op Sporza Radio, Stefan deed dat op vrijdag in De Sportwereld. We moeten beide, helaas, grotendeels gelijk geven. Als mannen die samen 15 wereldtitels en een aantal MxoN-zeges op hun conto hebben zoiets zeggen ben je geneigd te luisteren. Maar toch, wie naar de vier laatste MX1 GP’s van vorig jaar kijkt ziet dat die allevier gewonnen werden door Ken De Dycker en Clément Desalle. Het is hoedanook  bijna onvoorstelbaar dat we geen Belgische GP-zege in MX1 zouden boeken dit jaar, al weet je maar nooit natuurlijk…

Trouwens, over Clément Desalle gesproken, hoe zit het eigenlijk met Le Panda? We speurden de afgelopen dagen tevergeefs de Franstalige dagbladpers af, maar nergens vonden we iets over hem. Net als vorig seizoen, werkte Desalle maar een beperkt aantal wedstrijden af in het voorseizoen, drie om precies te zijn.  Desalle is overigens niet de enige die voor zo’n voorbereiding gekozen heeft. Nogal wat toppers beperkten hun voorbereidingswedstrijden tot drie à vier. Of dat voor iedereen zoden aan de dijk heeft gezet zullen we zondagavond pas weten, maar we kunnen ons inbeelden dat sommige mensen nu eenmaal nood aan wedstrijdritme hebben. En zoiets vergaar je niet door in je dooie eentje rondjes af te malen.

Op dus naar Sevlievo, om te zien voor wie die eerste klap nu ook werkelijk een daalder waard zal zijn!

Credit foto’s: Plan-B, Olivier Evrard