Hoewel het overlijden van Danny Magoo Chandler tot droefnis stemt, werd ik vooral persoonlijk getroffen door het heengaan van mijn buurman Constant ‘Stan’ Delhaye en het tragische ongeluk van Andrew ‘Sharky’ McFarlane. Sharky werd 33, Stan 86. Omdat dé Stan niet echt bekend is onder crossfans in België en Nederland zal ik het hieronder hebben over McFarlane. Al is het onderstaande dus ook opgedragen aan de Stan, een behulpzame, vriendelijke man die alvast zijn onbreekbare spirit en karakter gemeen had met Sharky. Zoals veel sterke, gezonde jonge mannen werd Stan tijdens de Tweede Wereldoorlog opgeëist als dwangarbeider in Duitsland. Voorwaar geen pretje, maar hij sloeg er zich door…
McFarlane woonde tijdens zijn GP-periode in België en in 2002 en 2003 reed hij voor het Kawasaki fabrieksteam van Jan De Groot. Bovendien had ik als journalist en later als persverantwoordelijke voor Yamaha ook de kans om Sharky beter te leren kennen. Click hier om de herinneringen van anderen te lezen. Wat mij altijd zal bijblijven zijn vooral de twee Australische GP’s waar Andrew aan de start stond. Bij zijn allereerste GP in 2000 verbaasde hij meteen. In de modder op z’n ouderwetse tweetakt Kawa tegen de fabrieks viertakten van Joël Smets, Marnicq Bervoets, Andrea Bartolini en Daryll King. McFarlane droomde van een WK carrière en Broadford was zijn ticket naar de roem. Dat voelde je én vooral dat zag je! Want piepjong was hij niet meer. Op zijn 22 was het voor Andrew Now or Never. Het werd een overtuigende Now. Hij zou de gevestigde waarden van het WK 500cc het vuur aan de schenen. Samen met Michael Byrne leek hij in de eerste reeks zelfs voor een verrassing te zorgen. Helaas waren de reeksen net iets te lang voor McFarlane die het gewoon was om 25 minuten te rijden. Toch had zijn optreden indruk gemaakt op de Europese teambazen. De legendarische Michele Rinaldi aarzelde niet en bood de jonge Australiër een fabriekscontract aan voor het volgende seizoen. Het begin van een fantastisch avontuur. Andrew en zijn vriendin Nathalie verhuisden naar Italië. Zowel sportief als persoonlijk was de aanpassing voor de kersverse Chesterfield-Yamaha-piloot enorm.
Het 2001 seizoen begon dan ook mager. Na de GP’s van Bellpuig en Valkenswaard had McFarlane amper 10 punten achter zijn naam. In zijn thuis-GP voor eigen publiek wilde hij vlammen. Nu moest het maar eens gaan gebeuren. En Sharky zou woord houden. Zelden meegemaakt zo’n sfeer als op die zondag 15 april. Maar waarschijnlijk zegt het ook zoveel over de spirit van Australië als sportland. Andrew was mee vooraan weg en kreeg iedereen op de toppen van z’n tenen. Van de eerste tot de laatste minuut werd de lokale held luid aangemoedigd. Ook al zat een overwinning er niet meer in. Iedereen bleef positief. Een groot verschil met het cynisme en de gelatenheid die er wel eens bij ons heerst, waar winnen al gauw vanzelfsprekend wordt. Na afloop was Andrew McFarlane de koning te rijk. Het was een schitterende zonovergoten dag en hij was tweede geworden in een GP. Voor eigen volk nog wel. Na Stefan Everts, niet bepaald een schande dus. Wéér had Sharky zijn kans gegrepen.
Die dag zal voor altijd in mijn geheugen gegrifd blijven. Want Everts had dan misschien wel gewonnen, maar de underdog McFarlane was de held van de dag. Iedereen van de duizenden aanwezigen, van de eerste tot de laatste, Aussies of buitenlanders, gunde hem die overwinning. Als ik aan Australië denk dan roept dat herinneringen op aan de onwaarschijnlijke natuurpracht en het oprechte, warme onthaal van onze tegenvoeters. Sharky was op elk gebied een fantastische ambassadeur voor zijn land en onze sport. Dat het noodlot uitgerekend zou toeslagen in datzelfde idyllische Broadford. Waar 10 jaar geleden alles begon en tijdens zijn laatste seizoen… dat is te wreed voor woorden.
Rest in Peace Andrew, you’ll never be forgotten.
Rust in vrede Stan, we zullen je nooit vergeten.
Tom Jacobs
Credit foto’s: Photographic Art/ Stefan Geukens, Yamaha Racing