Het zou te ver gaan om te zeggen dat de Belgische MX1 rijders collectief faalden in Valkenswaard. Maar we mogen gerust stellen dat ze op Paasmaandag, in een voor hen vertrouwde omgeving, een pandoering van jewelste hebben gekregen. Wie nuchter naar de uitslagen van de Nederlandse GP kijkt moet vaststellen dat we er ooit beter voor stonden.
In het verleden betekende een GP in het zand sowieso een dag waarop de rijders uit de Benelux hun puntenconto vlot konden aandikken. Dat gold maandag wel voor een paar “locals”, maar helaas niet voor de meerderheid. De dagen dat Franse, Britse en Italiaanse GP-rijders met knikkende knieën naar Valkenswaard, Lommel, Mill of naar welk zandcircuit ook, afreisden, zijn allang voorbij. De voorbije drie edities van de MX1 GP in Valkenswaard werden telkens gewonnen door een rijder uit Zuid-Europa. In 2009 ging Jonathan Barragan met de GP-zege aan de haal voor Antonio Cairoli (beiden hadden evenveel punten, maar Barragan’s betere tweede manche gaf de doorslag). Vorig jaar en dit jaar heerste Antonio Cairoli op het Eurocircuit. En nochtans hadden we vooraf hoop durven te koesteren. Desalle, De Dycker, Ramon en De Reuver, allemaal zouden ze mee kunnen strijden voor het podium. Na de kwalificatierace op zaterdagmiddag waren we al een aantal illusies armer. Toegegeven zo’n kwalificatierace zegt niet alles, maar wie dan echt in vorm zit, steekt zich op dat ogenblik niet weg. Hier en daar hoopte een insider of supporter dat de Belgen zich nog gespaard hadden.
Op maandag kwamen de Belgen op geen enkel ogenblik echt in het stuk voor. De Dycker zette in de openingsfase een offensief(je) op, maar dat kwam niet verder dan een vierde plaats, om dan later nog terrein te verliezen. De heupblessure van De Dycker zal wellicht een rol in de makke prestatie hebben gespeeld, maar toch. In Valkenswaard had Ken er gewoon iets meer moeten uithalen.
Nog tegenvallender was het optreden van Clément Desalle. Desalle was nooit eerder WK-leider geweest en de rode nummerplaat zorgde dus wellicht voor extra druk. In wat quasi een thuisrace (althans toch voor het Rockstar Suzuki team) was maakte de Waal een matte indruk. Het leek hem maandag gewoon aan wilskracht te ontbreken. Iemand die achteraf, ondanks het kwijtspelen van de leidersplaats in het WK, nog vond dat hij het er behoorlijk vanaf had gebracht kan je bezwaarlijk een kandidaat-wereldkampioen noemen. Het kloofje tussen hem en WK-leider Steven Frossard mag dan nog maar 7 punten bedragen, het is wel geslagen. Toch ben ik er van overtuigd dat we Desalle bij de volgende GP, die van de VS in Glen Helen, wel vooraan mogen verwachten. Al was het maar omdat Desalle zich maar al te graag wil tonen aan de Amerikaanse media en teams.
Ook de overige MX1 Belgen deden het verre van schitterend. Maar in het geval van Ramon en Strijbos kunnen ze zich beroepen op medische redenen. Van Yentel Martens hadden we gewoon meer verwacht in Valkenswaard. Samen met Jérémy Delincé heeft hij nu een dikke maand de tijd om zich op hun volgende GP, die van Frankrijk, voor te bereiden. Voor Delincé, wiens conto tot hiertoe blanco bleef, wordt het dan hoog tijd om puntjes te sprokkelen.
Een factor die wellicht een grote rol speelde in Valkenswaard was de warmte. Van hitte durven we nog niet echt gewagen omdat de temperaturen nog beneden de 30°C bleven. Voor de jongens die dit weekend over de temperaturen kloegen zou het wel eens een heel hete zomer kunnen worden. In tegenstelling tot voorgaande jaren vallen de Spaanse en de Portugese GP’s nu midden juni. Het verdere verloop van het WK MX1 belooft op die manier alvast een survival of the fittest te worden”.
Steven Frossard mag dan Valkenswaard als WK-leider verlaten hebben, dé grote winnaar van het weekend was natuurlijk Antonio Cairoli. Twee weken, zo lang kregen vriend en vijand van de Siciliaan om over diens fysieke gesteldheid te speculeren. Maandag omstreeks de klok van vijven wisten we allemaal hoe ver hij stond. Niet alleen won Cairoli er de GP, hij verlengde in Valkenswaard ook nog eens zijn contract met KTM voor twee jaar. Dat betekent dat Cairoli ook in 2012 en 2013 nog onder de hoede van Claudio De Carli, de man die hem ontdekte, zal blijven. Dat de verlenging van Cairoli’s contract nu al gebeurde, duidt op het vertrouwen dat Mattighofen (lees de KTM hoofdzetel) in hem stelt. Nu zijn sportieve toekomst op de middellange termijn vastligt, kan Tony zich voluit concentreren op het binnenhalen van een derde opeenvolgende wereldtitel in de Koningsklasse. Wie zal hem dat kunnen beletten? Na het Paasweekend kan het nauwelijks nog toeval zijn dat de paasklokken uit Rome komen, de stad waar ook het hoofdkwartier van Claudio De Carli’s team is gevestigd en Cairoli’s domicilie staat.
Foto Credit: KTM Images/R. Archer,