Voor het eerst in dertig jaar werd er op de traditionele ‘bercy’ supercross niet ‘Bonsoir Paris’ door de micro’s gebruld, neen het hele gebeuren verhuisde dit jaar naar Lille. Goed voor ons inwoners uit de lage landen. Lille of Rijsel, zoals u wil ligt nog wel een kilometer of 200 of zelfs meer voor Parijs en dus ook dichter!
In het stadion van OSC Lille, dat voor deze gelegenheid in twee is gedeeld, is een prachtig parcours neer gelegd en zat deze avond stampende vol met om en bij de 25.000 individuen. Allen gingen al uit hun dak bij de voorstelling van de piloten. Wanneer ‘Bercy Speaker’ Francis Magnanou lokale held Milko Potisek voorstelt raast er voor het eerst een enorme geluidsgolf door het ‘Stade Pierre Mauroy’. Daarna wordt de immer populaire Christophe Pourcel voorgesteld, de massa word gek… We krijgen daarna nog de CLS piloten met Jordi Tixier en Dylan Ferrandis. Steeds horen we het publiek luid juichen maar het valt op dat de handen harder en enthousiaster op elkaar gaan voor Dylan Ferrandis die met z’n gouden ‘MXDN’ medaille om de nek blinkt. Een wereldtitel kan blijkbaar niet op tegen een overwinning met het landenteam, dat beloofd in elk geval al voor Ernee 2015.
Maar dan terug naar de orde van de dag, na de voorstelling van de populaire Amerikanen mochten de gevechten op de baan beginnen. In de 250cc klasse zagen we twee jongens die elkaar steeds tegenkwamen met Ben Watson en Maxime Desprey. De Fransman van BUD Kawasaki wist de eerste reeks, simpel en impressionant te winnen. De tweede reeks was echter een ander verhaal, minder simpel even dominant. In de eerste ronde zagen we Watson in aanraking komen met Desprey. Deze laatste kwam ten val en moest zichzelf oprapen. Dat deed de man en in z’n razende achtervolging kwam hij al snel terug achter het Britse talent te zitten. De twee vochten een persoonlijke vete uit en dit allen voor de tweede plaats. Nadat Maxime Desprey had duidelijk gemaakt dat met hem niet te sollen valt op Franse supercrossbodem reed de man op Kawasaki vlot verder naar de overwinning. Het podium werd vervolledigd door Thomas Do & Josse Sallefranque. Ben Watson finishte als vierde.
Het verhaal van de avond bij de 450cc jongens is echter iets minder geanimeerd te noemen. Eén naam zagen we de hele avond domineren als nooit te voren. Eli Tomac! De man draaide rondjes op het parcours zoals géén ander. Zo zagen we hem in de superpole één seconde sneller draaien dan eerste achtervolger Justin Brayton. Andere zoals Josh Hill, Christophe Pourcel en Fabian Izoird volgde op nog een veel grotere afstand.
De wedstrijden gaven allen hetzelfde beeld. In de eerste manche zagen we Eli Tomac, die snel een kloof uitbouwde op z’n tegenstand. Die tegenstand bestond voornamelijk uit Malcolm Stewart, Christophe Pourcel die vochten om de tweede en derde plaats. Het was die laatste, Christophe Pourcel die aan het langste eind trok en als tweede finishte voor Malcolm Stewart. Een sterk rijdende Matt Moss zette zich op de vierde plaats voor Dylan Ferrandis. De tweede manche begon meteen goed voor Eli Tomac die de kopstart wist te nemen en daarmee meteen uit checkte. In het gewoel achter Eli Tomac zagen Christophe Pourcel & Dylan Ferrandis beide hun wedstrijd gecompliceerd, beide raakte in de eerste ronde nog in aanraking met de grond. Meteen was het duidelijk dat deze twee niet meer gingen meespelen voor de podiumplaatsen. Wie wel meedeed voor een podium plaats was Justin Brayton. Deze reed een slimme wedstrijd, hield zich uit de problemen en scoorde zo een knappe tweede plaats. De derde plaats ging naar Justin Barcia die op z’n Yamaha duidelijk nog niet dezelfde flow heeft gevonden dan wat hij had op z’n oude vertrouwde Honda. Malcolm Stewart finishte knap vierde en houd zo z’n kansen in de eindstand behoorlijk gaaf.
Naast deze twee gewone wedstrijden zagen we ook nog een leuke afvallingswedstrijd. Maar héél kort over worden geschreven. Eli Tomac toonde dat hij duidelijk de snelste is hier op zaterdag in Lille. Hij won alle drie de sprint races. De laatste en belangrijkste wist hij te winnen voor Malcolm Stewart, Weston Peick en de Fransen Jordi Tixier en Christophe Pourcel.
Tekst: Matthias Van Eeckhoven – Foto’s: CDS