“Als ons kat een koe was, konden we ze melken onder de stoof” zo luidt een bekende Vlaamse volkswijsheid. Maar als telt niet. En dat weet motorcrosser Ken De Dycker als geen ander. Half februari verkeerde de vijfvoudige GP winnaar in uitstekende vorm. Door een aanslepende dijbeenbreuk kon de populaire Honda piloot zich gedurende maanden niet meten op WK niveau, laat staan rijden. Komend weekend maakt De Dycker zijn wederoptreden op het TT Circuit van Assen in Nederland.
Enthousiast over zijn terugkeer is de boomlange Belg zeker. Sinds drie weken mag hij zich weer crosser noemen en rijdt hij kostbare motoruren bij elkaar. Ken heeft er ook twee wedstrijden op zitten. Vooral zijn degelijk 7de plek in het Belgische Kampioenschap in Orp-le-Grand was een stap in de goede richting. Wij schoven aan bij de GVR ‘Grote Vriendelijke Reus’ om te peilen naar zijn verwachtingen over Assen.
Wat een opluchting, je kan eindelijk weer aan de slag in de GP’s!
Ken De Dycker: “Dat is het zeker. De revalidatie was een heel karwei deze keer, ook met wat emotionele ups en downs. Fysiek deed ik alles wat ik mocht, mentaal voelde ik me ook sterk. En ik was altijd vastberaden om terug te komen. Maar elke keer dat ik op evaluatie kwam bij de dokter stelde die mijn terugkeer uit. Tijdens de operatie in Frankrijk hadden ze het gat in mijn been voor de pin te groot geboord. Daardoor duurde het veel langer dan voorzien om te herstellen.”
Terwijl het net lijkt alsof de tijd sneller gaat eens het MXGP seizoen op dreef is. Zeker als de wedstrijden elkaar snel opvolgen. Dat uitstel moet erg lastig zijn geweest.
De Dycker: “Absoluut. Ik begon met een frisse geest en hongerig aan het seizoen. Samen met mijn trainer Joël Roelants had ik de voorbije herfst en winter hard gewerkt. Zeker na mijn podiumplaats in de Motorcross der Naties met het Belgisch team was ik erg gemotiveerd. Ik was ook net overgestapt naar een nieuw team, we waren er helemaal klaar voor. Toen ik zo lang niet kon rijden, begreep ik te meer wat motorcross betekent in mijn leven. Even dacht, ben ik nog wel motorcrosser? Ik zit in de sport sinds mijn 5de. Natuurlijk heb ik nog alle blessures gehad maar dit was de langste periode ooit zonder motor!”
Toen je in Axel voor het eerst weer ging rijden, was jouw team onder de indruk van de snelheid die je meteen had. Zeker gezien de lange tijd die je ‘out’ was en hoe zwaar jouw kwetsuur was.
De Dycker: “Dat deed plezier, gelukkig was ik niet vergeten hoe je moet rijden! Uiteraard is het leuk om te merken dat de feeling niet helemaal verdwenen is maar wedstrijdritme en snelheid kan je toch maar stap voor stap weer opbouwen.”
Met welk gevoel trek je dit weekend naar Assen?
De Dycker: “Ik voel me goed, ik ben blij dat ik terug ben. We hebben het planmatig aangepakt om weer terug te komen. Die twee BK wedstrijden op de Keiheuvel en in Orp-le-Grand waren perfect om de draad weer op te pikken. Op zich waren de resultaten dan ook bijzaak. Gewoon weer aan de start staan, rijden tussen andere piloten. Bovendien begon ik ook niet topfris aan die races omdat ik er zware trainingsweken had opzitten. Maar dat ik de voorbije weken bijna alleen in het zand heb gereden zal me voor Assen zeker helpen.”
Wat is jouw doel dit weekend?
De Dycker: “Eerst en vooral wil een goed gevoel opbouwen op zaterdag. Dan zou ik op zondag toch al eens graag zien waar ik sta tegenover de snellere mannen. De wedstrijd goed indelen wordt mijn grootste uitdaging. Rijden in het zand is technisch voor mij geen probleem maar Assen is wel loodzwaar. Het laatste wat je wil, is jezelf al vroeg opblazen om dan een hele manche verder te moeten met pijnlijke armen.”
Je laatste grootste wedstrijd was eigenlijk de Motocross der Naties in september vorig jaar ?
De Dycker: “Klopt. Het lijkt voor mij wel of het seizoen pas nu start! Dat maakt het heel speciaal. Eerlijk is eerlijk, daar hoort ook wat nervositeit bij. Daarom was het goed dat ik al twee wedstrijden heb gereden. Maar in de MXGP zijn al mijn concurrenten uiteraard volop onder stoom nu. Hun motoren zijn perfect afgesteld en het niveau is dit jaar ontzettend hoog. De enige randopmerking die je daarbij kan maken, is dat het al een erg lang seizoen is geweest. Sommige rijders zijn dan ook al over hun vormpiek heen.”
In het Belgisch Kampioenschap trad je aan met het nummer 934, als eerbetoon aan jouw vriend en trainer Joël Roelants. Hoe is het om met hem samen te werken?
De Dycker: “Uitstekend! Zijn manier van werken werkt verfrissend. Het is goed geweest om wat dingen om te gooien, mijn trainingsprogramma wat bij te sturen. Als het op fysiek aan komt is Joël altijd heel veeleisend geweest voor zichzelf. En hij is rechtdoorzee. Waarschijnlijk is Joël in die zin nog harder geworden na zijn ongeval. Hij zal er geen doekjes omwinden als het anders of beter moet! Dat stel ik ook enorm op prijs aan hem. We hebben zeker wederzijds respect. Natuurlijk waren we voordien al vrienden maar het draait er in de eerste plaats wel om presteren.”
Jouw teammaat Damon Graulus laat zich steeds meer gelden op de 450. Is dat een verrassing voor jou?
De Dycker: “Nee zeker niet. Ik had hem deze winter in Italië al aan het werk gezien in zijn voorbereiding op het WK MX2. Toen hij toevallig eens rondje op de Honda CRF450R afwerkte, reed hij al met sprekend gemak. Omdat we vrij dicht bij elkaar wonen, trainden we ook wel fysiek samen. Ik wist dus wel tot wat Damon in staat is. (grijnst) Het lijkt wel alsof hij alleen maar sneller is beginnen rijden sinds ik ben teruggekomen! Je merkt dat zijn vertrouwen groeit en hij wil zichzelf graaf bewijzen.”
Veel succes met jouw comeback!
De Dycker: Bedankt, ik kijk er naar uit.”
Foto’s: Bavo Swijgers & CDS