Enkele weken terug hadden we een leuk gesprek met Wayne Lumgair, beter bekend als de stiefvader en mecano van Tyla Rattray. Nadat ‘Styla’ in 2008 wereldkampioen werd in de MX2 klasse ging hij zijn droom achterna en trok hij naar de States. Ook voor Tyla’s moeder Tracey en Wayne zorgde dit ervoor dat zij mee met Tyla naar de states vertrokken. Twee jaar later begint Tyla stillaan op dreef te komen en heeft de familie Rattray zijn draai gevonden in SOCAL.
Wayne, als Zuid-Afrikaan naar Europa komen om vervolgens naar de states te verhuizen vergt ongetwijfeld veel aanpassing, welke stap was de moeilijkste voor u ?
WL: Goh, beide veranderingen zijn een grote ommekeer geweest in ons leven. Elk van hen heeft wel zijn positieve en negatieve kanten. Zo was ik heel graag in Europa en hou ik ongelooflijk van de rijke cultuur, maar het weer valt meestal tegen. In Californië is het weer dan weer elke dag opnieuw super. Qua klimaat leunt het dicht tegen dat van Zuid-Afrika aan maar hoe dan ook mis ik mijn thuisland.
Ook op het gebied van MX is alles anders veronderstel ik ?
WL: Ook hier speelt het weer opnieuw een grote rol. Door het mooie weer kan je gedurende gans het seizoen overal terecht om optimaal te trainen. Bovendien zijn er veel meer omlopen wat het geheel makkelijker maakt. De omlopen zelf verschillen van de Europese maar de echte wedstrijden zijn niet zo verschillend. Beiden rijden op een heel hoog niveau.
Als je moest kiezen tussen US en Europa ? Zowel persoonlijk als MX-gewijs.
WL: Moeilijke keuze, persoonlijk is USA gemakkelijker voor mij vanwege de taal en het klimaat. Maar ik geniet nog altijd na van de herinneringen uit Europa, en ik mis het ook. Ook op MX vlak is het moeilijk kiezen. Ik ben gewoon super blij dat ik beide kanten mag meemaken. En elk heeft zijn specifieke charmes en minpunten.
Tyla veranderde van het grootste Europese team naar het meest prestigieuze team in de states. Waarschijnlijk niet alleen voor hem een grote aanpassing maar ook voor jou. Is er als mekanieker een verschil ?
WL: Qua opzet werken beide teams vrij gelijkaardig. Als mekanieker komt er bij PC echter wat meer bij kijken. Bij KTM moest ik mij enkel ontfermen over de GP motor. Hier ben ik verantwoordelijk voor de racemotor, trainingsmotor en de motoren zelf. Bovendien is het reizen een pak zwaarder. Door de lange afstanden komt de truck heel zelden terug in de workshop waardoor we dus meestal ergens onderweg de motor moeten samenbouwen.
Hoe is het om Mitch Payton als baas te hebben ?
WL: Mitch is een goeie gast, die het haat om te verliezen en altijd voor de overwinning gaat. Hij is niet zo streng als velen denken op zijn rijders en ook de mekaniekers. Als hij ziet dat iedereen zijn uiterste best doet, is hij tevreden.
Zijn de US bikes beter dan de Europese ?
WL: Jazeker, ze hebben meer kracht. Dit komt vooral door de andere benzine en de hogere geluidsnormen.
Enkele weken terug werd er een overeenkomst getekend tussen FIM en AMA om de regels gelijk te maken. Wat vind je daarvan ?
WL: Het is zeker en vast een stap in de goeie richting om de twee continenten dichter bij elkaar te brengen. De benzine die wij hier gebruiken is echter heel duur en dat zou wel eens een pijnpunt kunnen worden voor de GP-teams. Wat betreft het geluid is het goed om beide gelijk te hebben, maar persoonlijk vind ik de nieuwe normen te laag en volgens mij is dat niet goed voor de sport.
Dat brengt ons bij de toekomst… Elektrische MX-bikes
WL: Het is mogelijk dat we de toppers binnen enkele jaren met elektrische motoren zien maar ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit niet zal gebeuren. Dat is ook wat ik vrees met de lage geluidsnormen. Mensen komen naar MX kijken voor de adrenaline van de ronkende motoren, die gewoon bij het spektakel horen. Ik mag er niet aan denken dat ik de geur en het geluid van een rasechte mx motor zou moeten missen. Volgens mij zouden de mensen niet meer komen kijken…
Tyla maakte dit jaar een stap vooruit en doet het vrij goed in de nationals, is de titel mogelijk ?
WL: We zijn alvast op het goeie pad. Tyla won reeds enkele wedstrijden en staat dicht bij de leider in het kampioenschap. Hij weet wat nodig is om een kampioenschap te winnen en ik geloof erin dat hij het kan !
Vele rijders die van Europa hun American dream achterna gingen komen met hangende pootjes terug, wat missen zij om het te maken in de states ?
WL: Volgens mij is het belangrijkste gewoon gezond en blessurevrij blijven. Het seizoen is hier vrij lang met 17SX wedstrijden en 12 nationals. De manier van racen is hier bovendien iets anders, het is intenser en een stuk agressiever dan wat ze gewoon zijn.
Volg je de GP’s nog ?
WL: Jazeker, dit jaar waren er alvast al enkele mooie spannende wedstrijden te zien !
Wie wordt volgens jou wereldkampioen ?
WL: Volgens mij Cairoli in de MX1 klasse. Hij heeft een sterke conditie en is bovendien heel slim in zijn wedstrijden. En Roczen in de MX2 klasse. Hij heeft dat extra beetje snelheid wat de anderen missen. Maar er hebben vele rijders hard gewerkt en dus kan alles nog gebeuren.
Wat zijn de plannen voor volgend jaar ?
WL: Tot op heden zijn de onderhandelingen voor volgend jaar nog niet begonnen, maar deze komen er spoedig aan. Tyla wil graag 450 rijden in de outdoors, maar zou nog een jaartje 250 moeten rijden in de SX wedstrijden, dus we zien wel wat er uit de bus zal vallen. Ik denk alvast dat Tyla op de 4502 in de outdoors een goeie combinatie zou vormen!
Zien we een Zuid-Afrikaans team op de MXON ?
WL: Ik hoop het ! ik hoop dat Z-AF een team naar Frankrijk stuurt, en Tyla zou maar al te graag hiervan deel uitmaken. Het hangt gewoon af wat de federatie zal beslissen. Indien ze zelf hun trip moeten bekostigen kunnen ze al op zoek gaan naar sponsors hiervoor. We hebben alvast iemand in Zuid-Afrika die bezig is met bemiddelen tussen federatie, sponsors en rijders. Ik hoop er alvast te zijn !
Alvast bedankt en succes in de resterende nationals !
Images: Frank Hoppen / Wavel Bush