In de marge van de Grand Prix van Lommel zal Ryan Villopoto nog eens naar Europa afzakken. Op zijn programma staat o.a. een tekensessie in de ‘Scubacity’ in Eindhoven. Meer was er niet nodig om even bij enkele contacten te informeren wat er mogelijk was. Snel een mail naar Niels van DC Benelux en enkele dagen later mocht ik RV2 voor de tweede maal in m’n leven interviewen. De eerste maal trof ik al een enorm ontspannen Ryan aan etend in de sofa, samen met en in het huis van Tyla Rattray. Een ontmoeting die mij voor eeuwig zal bijblijven maar die RV blijkbaar ook nog niet vergeten was. Hij begroete mij en liet verstaan mij nog te herinneren, waarop ik m’n appreciatie daarvoor duidelijk maakte. Het is duidelijk dat de Robot-Villopoto samen met de actieve motorcross carrière is verdwenen. Dat maakte z’n glas koud bier op z’n signeer tafel ook meer dan duidelijk. Hieronder vinden jullie dan ook een eerlijk relaas van een (h)eerlijk interview.
Je eerste Grand Prix was niet meteen de beste motorcrosswedstrijd uit je carrière, maar bij de volgende GP’s liet je zien dat je wel een speler zou zijn in het kampioenschap. Wat denkt een Villopoto dan als hij crasht en een kans op een wereldtitel weggooit? ‘Bij elke crash heb je iets van; wauw wat is er nu net gebeurd?! Het was absoluut een tegenslag, een bummer voor iedereen. We maakte vooruitgang. In Italië deed ik mee voor het podium, en dat op een parcours waar iedereen verwachtte dat ik enorm ging falen. En OK ik heb het weekend niet beëindigd maar heb wel laten zien dat ik toen wel de snelheid had van de jongens als Nagl, Cairoli en Desalle. Zonder de crash had het zonder twijfel een goed weekend geweest, gewonnen had ik vast niet maar het had wel een goed weekend geweest.”
Ryan Villopoto die naar de GP series afzakte, het zorgde ervoor dat zowel Nagl, Cairoli als Desalle op een hoger niveau gingen acteren. Jullie vier pushte het niveau naar het niveau dat we nog niet hadden mogen aanschouwen. Maar dan raakte jij geblesseerd, daarna Desalle en Cairoli en Nagl volgende uiteindelijk ook. Kwam dit door dat het niveau misschien een trap hoger was dan de voorgaande jaren? ‘Dat is een moeilijke vraag, je kunt zeggen het is gewoon ‘bad luck’. Maar er zijn enorm veel geblesseerde om het enkel aan ‘ongeluk’ te wijten. Sommige van de crashen waren gewoon dom, zoals die van mij. Wat daar precies verkeerd is gegaan weet ik nog steeds niet, het ging zo snel. Wel zou ik durven zeggen dat de condities waar de parcours soms in verkeren en hoe ze worden geprepareerd niet altijd optimaal zijn. Dat is een mening die ik tegen iedereen zal verkondigen, want als je sommige parcours bekijkt… En tel daarbij dan ook nog eens het aantal blessuren in beide klassen. Dan denk ik dat de parcours preparatie beter zou kunnen, dat maakt de parcoursen op zichzelf beter, dat maakt ook het racen beter en spannender en uiteindelijk is een goed geprepareerd parcours ook veiliger. Ik ken ook de tegenstanders die vertellen dat een parcours ruig moet liggen, dat een parcours zwaar moet liggen en dat een parcours ‘preppen’ lulkoek is, maar laat de MXGP klasse op beton racen, laat ons in de bossen racen of laat ons in diep zand racen dezelfde sterke jongens zullen steeds naar boven komen en goed scoren.
Als je zo terugblikt op je competitie meters in de MXGP klasse, aan wie heb je dan de minst goeie herinneringen? ‘Echt veel problemen heb ik niet gehad met concurrenten. Elke week leek ik ook iemand anders tegen te komen. Het is niet zo dat ik elke wedstrijd, duels heb moeten uitvechten met Tony Cairoli of dat ik elke week opnieuw tegen Max Nagl aanbotste. Elke week kreeg ik iemand anders tegenover mij. In Italië echter vond ik wel dat Clément Desalle enkele lage streken toepaste, maar we maakte weinig contact en bleven beide op te motor dus daar valt dan ook weinig over te zeggen buiten dat het discutabel was en ook wel beneden z’n niveau.
Volg je de MXGP klasse eigenlijk nog enigszins sinds je blessure? ‘Ik volg het maar niet van dichtbij. In begin was ik enorm bumbed dat de titelhoop die je toch koestert, vervlogen was, en daarna volgde ik alles wat op afstand en hoorde ik dat o.a. Max (Nagl) geblesseerde raakte. Dat vond ik persoonlijk enorm jammer. Max is toffe kerel, was goed bezig en het had enorm cool geweest om hem de titel te zien nemen maar het mocht niet zijn. Maar als ik nu dan naar het klassement kijk en je ziet Romain Febvre daar staan, dan weet je dat het een grootste prestatie is van die jongen. Een ‘Rookie’ die op weg is naar een wereldtitel, daar slagen enkel de grote in.
Volg je de AMA Nationals meer dan de MXGP klasse? ‘Neen die volg ik zeker niet meer. Zal ik je eens wat toevertrouwen? Ik heb geen van al de wedstrijden zowel MXGP als AMA Nationals al gezien. Maar ik hou mezelf wel op de hoogte via internet en de sociale media.’
Kawasaki heeft na jouw vertrek in Amerika en vervroegd pensioen in Europa te kampen met zwakke resultaten. Heeft de Japanse constructeur last van een ‘Post-Villopoto-Depressie’? ‘Dat is een beetje zoals het gaat in de wereld. Je zult altijd heel goede jaren hebben, ik en Kawasaki hebben bijna een decennia aan succes bij elkaar gereden en nu is er een gat dat opgevuld moet raken. Maar het is niet dat het een onmogelijke taak is ofzo (glimlach). Het opnieuw opbouwen van een sterk team kan enkele jaren duren, maar uiteindelijk zullen ze terug wedstrijden en kampioenschappen winnen zoals voorheen.’
In Amerika zien we Ken Roczen een enorm moeilijke periode doormaken na z’n split met jouw voormalige trainer Aldon Baker. Ryan Dungey daarentegen floreert dan weer sinds z’n samenwerking met Aldon. Heeft Roczen z’n beslissing en Dungey z’n beslissing een grote impact gehad op wat we vandaag zien in het AMA Motorcross kampioenschap? ‘Zeker wel. Ik zou wel niet zeggen dat de resultaten anders zouden zijn geweest. Maar ‘The Dunge’ is altijd al een enorm sterke all-round atleet geweest. Het is echter nu opvallend dat hij een bijna perfect machine is geworden. Ryan Dungey is misschien niet altijd de snelste, maar het draait allemaal om die dertig minuten plus twee ronden en als die gedaan zijn staat hij wel steeds bovenaan de tabellen. Op die manier is hij op het einde sterker dan die ene concurrent die tien minuten kwalificatieronden kan rijden en dan verzwakt, of die ene concurrent die iets sneller was maar niet foutloos. Ryan Dungey had alreeds een bijna complete puzzel toen hij met Aldon begon te werken en Aldon heeft daar nog enkele puzzelstukken aan toegevoegd om het hele geheel completer te maken. Persoonlijk denk ik dat RD5 vooral mentale kracht heeft gevonden in het programma van Aldon. Dat heeft hem naar mijn mening naar dat extra level gebracht. Weten dat wat je doet al gewerkt heeft en dan het mentale aspect.’
Aldon lijkt soms wel een beetje op een Mystiek figuur, hij kan piloten tot in die ene zone drijven waar ze onverslaanbaar worden. Hoe maakt hij een piloot precies mentaal sterker, wakkert hij die mentale sterkte aan? Is hij goed in peptalks of is het z’n hele aanpak? ‘Het is niet één aspect waarop je meteen de vinger kunt leggen. Het zijn de kleine dingen hier en daar. Kleine dingen tijdens de lange fietstochten, de gymtraining en op het trainingsparcours en dat allemaal samen vormt een geheel, een uiteindelijk belangrijk geheel. Het is echter onmogelijk om te zeggen, Aldon is zoveel beter in dit of dat.’
Het is geweten dat het training regime dat Aldon Baker aan z’n atleten oplegt, enorm zwaar is. Daarom opperen sommige ook dat hij de reden is waarom je op 26 jarige leeftijd alreeds stopt. Klopt daar iets van, nijpt hij piloten uit als waren het citroenen? ‘Neen, het is grappig want ik en Aldon praten nog zeer regelmatig. Minimum eenmaal op de week hebben we toch contact met elkaar. En we hebben dit ook wel eens besproken. Maar weet je, mensen zeggen je hebt een balans nodig in je leven en je hebt dit en dat nodig. Het is echter zo dat als je in Amerika de beste wil zijn er geen andere manier is. Dat betekend dat je het moet aanzien als een job. Een job waar je keihard moet werken en waar weinig tot geen plezier met te beleven valt. En Aldon, die bereid ons enkel voor op die job, hij heeft de regels niet geschreven. Hij heeft niet bepaald dat we 12 Nationals, 17 Supercrossen, 1MEC en nog de MXDN moeten rijden. Hij bereid ons enkel voor om in de best mogelijke staat aan dat werk te beginnen. Ik spreek dan echter wel alleen over Amerika, want ik heb gezien dat de programma’s hier anders kunnen zijn en dat ook zijn.
Toen we vorig jaar elkaar spraken zei je dat de piloten in Amerika vast zitten tussen enerzijds MX Sports de promotor van de Nationals en anderzijds Feld Motorsports de promotor van het hele supercross gebeuren. Ze zitten vast als tussen een bankschroef zei je toen, met kalenders die niet met elkaar rekening houden. Hoe valt zo’n probleem op te lossen? Want sterren zoals u, die zo snel uitgeblust raken is triest. ‘Oh dat is feitelijk simpel, zonder piloten géén show. De piloten zouden moeten samen klitten en voor elkaar opkomen.’
In het keuvelen na het interview vragen we Ryan Villopoto ook nog wat hij nu nog moet doen van Kawasaki. Waarop hij ons antwoord ‘Ik doe m’n contract uit en moet in die periode de Kawasaki klaar maken voor supercross zodat Eli Tomac een vliegende start kan maken na z’n blessure.’ Daarmee bevestigd de meervoudig AMA kampioen ons dat Eli Tomac na het seizoen van Geico Honda naar Monster Energy Kawasaki verkast.
Of hij nog andere plannen heeft na dit? Verteld Ryan ons: ‘Ontspannen, ingaan op uitnodigingen van vrienden. Het zal leuk zijn om eens mee te kunnen gaan naar een concert, een etentje, een feestje of gewoon een weekje weg met vrienden.’ Dat enkele sponsors hem al hebben gepolst voor Truck Racing laat hij zich goed gevallen, maar voorlopig wil hij zich niet te voortvarend in iets nieuws storten. Voorlopig is Ryan echt gepensioneerd.
Tekst: Matthias Van Eeckhoven – Foto’s: Dc shoes