Vandaag begint het nieuwe AMA Supercross Energy Supercross seizoen. Ook voor veel Europese fans is dat ‘n magisch moment. Bovendien kennen we die droomwereld alleen vanop afstand! Dimitri De Graeve (red: Punaize voor de vrienden) trok met West Coast Travel Adventures naar de laatste SX van 2018, de Monster Energy Cup in Las Vegas. Lees hier zijn belevenissen.
Eindelijk was het zover: de Monster Energy Cup. Sinds jaar en dag volg ik de Supercrossen op de voet vanuit mijn luie zetel. Het beloofde een hoogdag te worden want het was tijd om de iconen in levende lijve aan het werk te zien! Ik geef het toe, ik had hoge verwachtingen maar die werden ‘zwaar’ ingelost.
Fotograaf Gino Maes kon de tickets via de promotor bemachtigen, wat mooi meegenomen was. Eens aangekomen en binnen konden we onze weg vervolgen naar de paddock. Daar zagen we al snel enkele bekendheden. Ex-woestijnracer en oprichter van Pro Circuit Mitch Payton bij de Kawasaki truck en “the man” Roger De Coster. Die had zelfs even de tijd om ons te woord te staan. Wat me opviel is dat het er hier in de paddock veel relaxter aan toe gaat dan in de GP’s. De piloten zijn ook toegankelijker en gaan graag even op de foto. Er was ook een stand met de voorstelling van het gloednieuwe “Monster Energy Supercross 2 the official videogame” dat 8 februari 2019 in de rekken ligt. Jammer genoeg kon je op dat moment enkel de voorganger spelen.
Aan animatie net buiten het Sam Boyd Stadium stadion geen gebrek. Op een stand van Kawasaki zagen we een stuntrijder aan het werk. Redelijk impressionant: een no handed wheelie terwijl de moto kaarsrecht stond! Opeens klonk er iets als muziek in de oren, the sound of the 2 strokes! We trokken snel naar het freestyle parcours. Toppers als Axell Hodges en Jarryd McNeil deden daar hun runs op de schansen. Was ook een beleving om die eens live aan het werk te zien. Weldra begonnen de trainingen dus namen we plaats op de tribunes in het Sam Boyd Stadium om de helden aan het werk te zien.
Marvin Musquin zette meteen een goede tijd neer. Alle ogen waren echter gericht op Ryan Villopoto die het professionele circuit toch al enkele jaren verlaten had. Als voorbereiding van de AUS X Open pakte hij de MEC mee. We weten allemaal dat zijn Australische avontuur achteraf werd afgeblazen na het onverwachte overlijden van zijn vader maar RV kan het toch nog steeds. Met zijn eigen Yamaha met een Pro Circuit piston tegen de Factory-rijders kwam hij toch goed voor de dag. Dat bevestigde hij trouwens ook op de tweetakt een week later in de Red Bull Straight Rhythm!
Dan was het de beurt aan de jeugd op de 85cc. Hier stond ik toch even versteld van de snelheid van die jeugdrijders op zo ‘n sx-track! Zelfs zijn scrubten al heel vlot over de stopberg. Tegenover sommige andere SX’n is MEC altijd iets meer hybride tussen SX en MX in dus qua moeilijkheid viel Las Vegas nog wel mee. Ik was ook onder de indruk van ene Max Vohland (zie foto hieronder), de zoon van ex-GP rijder Tallon. Daar gaan we zeker nog veel over horen!
Als primeur mocht ik met Gino mee voor een uniek bezoek naar het Mediacenter! Er waren journalisten aanwezig Om de betaversie van “Monster Energy Supercross 2 the official videogame “om de betaversie eens te testen,wat ik nadien ook eens mocht uitproberen! De tracks zien er nog realistischer uit en het rijden en whip/scrubben heeft nog meer flow. Er zijn ook een paar compounds. Waaronder één die vergelijkbaar is met Ryan Dungey’s bekende filmpje van zijn cornfieldtrack. Betaversie of niet, deze uitvoering zag er al heel gaaf uit. Dit is echt the real deal maar je leest er vast nog meer over op MXMag!
Toen gingen we met de lift naar het bovenste verdiep. Yep, de beste plaatsje van het hele stadion voor ons! Adembenemend zicht van hieruit, echt wel één van de hoogtepunten van mijn Amerika reis met West Coast Travel Adventure. Vanop de rooftop hebben we de kwalificaties bekeken. Musquin kwam er als beste uit en toch een goede Tomac ondanks de mindere MXON de weer voordien. Ook mijn verwachtingen over een goede Joey Savatgy, hij debuteerde in Las Vegas op de 450, kwamen uit. Terug naar de paddock waar ik wijselijk een ricebowl met groenten en kip verorberd heb. Kwestie om al niet teveel kilo’s naar huis mee te nemen!
Dungey lag op de massagetafel bij KTM om een nieuwe techniek voor opgepompte armen te voorkomen. Waarschijnlijk was dat een test met het oog op Red Bull Straight Rhythm! Nog even snel met levende legendes Jeremy McGrath en nadien Ricky (The Goat) Carmichael op de foto. Dan op naar het podium waar één van Ken Roczen’s favoriete bands, de beroemde punkrockers van “Pennywise” van jetje gaven. Na even te hebben meegesprongen en hun bekendste “Bro hymn” mee te hebben gezongen samen met de Gino vertrokken we blijgemutst op weg naar “le moment supreme” van de dag.
De avond was reeds gevallen en het begon al donker te worden wat voor een gezellige sfeer zorgde met de belichting en vuurwerk. De introductie was zoals je dat van een Amerikaanse Supercross mag verwachten één groot spektakel! Toen een zangeres van wal stak met het Amerikaanse volkslied gingen alle petjes af en werd het heel stil, patriottisch als ze daar zijn. Met veel toeters en bellen kondigden ze vervolgens de piloten aan. De sfeer zat er goed in en de reeksen volgden elkaar snel op. Voor de beslissende heat hadden we ons nog vlug wat bevoorraad met hot dogs en tortilla chips. Daarna waren we klaar voor de thrillerfinale! Zou Eli Tomac dan toch het Monster miljoen pakken? Ondertussen weten we hoe dat afliep voor ET3.
Deze eerste Supercross was voor mij een onvergetelijke ervaring. Het was bovendien mijn eerste reis naar de VS. In combinatie met de lokale uitstapjes is zo’n Supercross reis zeker een aanrader voor elke crossliefhebber.
Ik kijk al uit naar de volgende keer! Check voor meer informatie de site van West Coast Travel Adventure of mail naar info@westcoasttraveladventure.com
Foto’s: Supercrosslive, persoonlijk archief Punaize