Published On: 18 november 2023
Dit artikel delen :

Redacteur Danny Hermans schreef zich in voor de Marokko Adventure 2023 om eindelijk eens dat “Dakar-gevoel” te mogen ervaren. Hij heeft motorervaring zat als ex-motorcrosser maar 10 dagen lang op een enduro met elke dag etappes van gemiddeld 270 km zijn heel andere koek. Volg 10 dagen lang zijn avonturen op een enduromotor doorheen het zuiden van Marokko.

Van Marrakech naar Agadir

Vandaag is het voor echt: Het grote avontuur waar we jaren naar uitgekeken hebben gaat van start. De rit gaat van de bekende stad Marrakech dwars over het Atlasgebergte naar de kuststad Agadir. Mijn luiheid van gisteravond speelt me nu parten. Ik had voor het transport van de motoren de zekering van de gps-tracker en de voeding van de smartphonehouder uitgetrokken om te vermijden dat ik in Marrakech met een platte batterij geconfronteerd zou worden. Ik zou de zekering vanochtend net voor de start plaatsen maar door al mijn gestress is er geen tijd meer. Dat wordt een klusje voor vanavond.

Net voor we van start gaan worden alle 66 motorrijders opgelijnd in een veldje tegenover het hotel voor een groepsfoto. Dat hotel ligt trouwens niet in Marrakech zelf maar op een uurtje rijden van de stad. Rond 8u rijden de eerste groepjes richting Atlasgebergte dat in de verte lonkt in het prille zonnegloren. De moeilijkheidsgraad bouwt gestaag op. Eens in de Atlas is het genieten van de prachtige omgeving en de wegen die slingerend langs rotswanden omhooglopen. Ook afdalingen staan op het menu.

Die gunnen ons af en toe een ruimere blik op de omgeving en zo zien we in de verte gele tentjes opduiken van de hulporganisaties die hier aan het werk zijn sinds de brutale aardbeving van een maand geleden. Er was geen mogelijkheid in dit gebergte om het epicentrum van de beving helemaal te vermijden en dus rijden we plots door dorpen die flink gehavend zijn. Hier en daar zien we lemen huisjes die compleet in elkaar zijn gezakt met ernaast een tentje van een niet-gouvernementele organisatie.

De aardbeving

Ik krijg het ondanks de warmte ijskoud met deze doffe ellende als aanblik. Het zet me met de voetjes op de grond en even voel ik me enorm schuldig om hier met een fancy GasGas enduro een enorm contrast te maken met de armoede van de lokale bevolking. Nog wat verder moesten we met de motoren langszij de tentjes met links een diepe afgrond en rechts de spankoorden van de tenten zelf.

Door de aardbeving werden onze wegen steeds moeilijker in te nemen obstakels en moesten we uiteindelijk rechtsomkeer maken omdat de hindernissen te groot werden. Soms kon je nog moeilijk spreken van een weg. Het maakt dat we het bijna volledige traject terug moesten om dan de openbare weg te nemen richting Agadir.

Op de terugweg (nog steeds in de Atlas) was ik al enkele keren onschuldig onderuit geschoven maar de vierde keer was het wel raak. Speels als altijd waren we al een tijdje bochten aan het afsnijden. De gravelwegen nodigden uit tot deze spielerei maar aan alle feestjes komt een einde. De laatste keer dat ik een bocht afsneed kwam ik een gracht tegen voor ik weer de gravelweg kon opdraaien.

Een deuk in het Atlasgebergte

Een flinke ruk aan het gashendel was voldoende om motorcrossgewijs over de gracht te springen. Helaas had ik nu een te hoge snelheid en kwam niet meer tijdig tot stilstand. Al remmend schoof ik onderuit om met mijn hoofd voorop tegen een rots te duiken. Daarvoor dient dus een helm en direct na de crash stond ik weer recht, een beetje dizzy maar met twee pijnlijk verstuikte vingers aan mijn rechterhand. Die waren door de impact achterover geplooid. Mijn GoPro was van het stuur afgebroken en gelukkig was de camera niet aangeschakeld, anders had ik een zoveelste beschamend tafereel voor het nageslacht wereldkundig moeten maken.

Ik kroop dus snel weer op de motor en besloot om de rest van de dag mijn speelsheid te onderdrukken, er staan nog heel wat zware ritten op het menu. De rit naar Agadir werd door de techniciteit in het Atlasgebergte nog best een zware dobber. Daarbovenop waren er vele extra kilometers af te malen en hadden we door al de problemen in de aardbevingszone geen tijd genomen om een hapje te eten. De rit naar Agadir was wondermooi maar door alle gebeurtenissen kreeg ik niet voldoende tijd om rond te kijken, het was zaak om goed de weg te lezen en niet op je donder te gaan.

Dan waren er nog vele kilometers asfalt te doen. De zon zakte langzaam weg en toen die helemaal verdween, was ik blij dat ik een ultra heldere led-koplamp had gemonteerd op de motor. Straatverlichting is er nauwelijks in Marokko, in Agadir was dit gelukkig wel het geval langs de grote lanen die naar de stad toe wijzen. Ik kwam compleet afgepeigerd aan in de grote stad met 500.000 inwoners. Ik was zo te zien niet alleen want ook mijn collega’s waren diep moeten gaan. Vooral de motorrijder met een BMW GS800 had het niet onder de markt tijdens deze eerste rit. Hij dook een ravijn in en kwam er met een gehavende pols en een bekraste en geplooide motor af. Motorrijders helpen elkaar en met vereende krachten werd de Duitse tweewieler weer naar boven gehaald.

Een BMW GS800 uit een ravijn sleuren doe je zo.

Een drankprobleem

Het gesleur met tassen in het hotel was me te veel en ook de wandeling naar de locatie waar we konden lunchen was voor mij een martelgang. Ik had geen kracht meer en deed de dingen die ik moest doen op pure wilskracht. Bovendien werd ik steeds duizeliger van de impact die de crash op mijn domme kop had veroorzaakt. Ik zeg duidelijk “domme kop” want in het hotel bleek dat ik die dag veel te weinig had gedronken. De waterzak in mijn rugzak was niet eens halfleeg terwijl we in Agadir aankwamen bij 41 graden op de thermometer. De organisatie had ons uitvoerig gewaarschuwd over dit item en ik zondigde dus al op dag één.

Het vorige artikel gemist van dit avontuur? Dit is de link: https://nl.motocrossmag.be/index.php/2023/11/marokko-off-road-adventure-de-voorbereiding

Morgen: Van Agadir naar Guelmim.

Werkten mee aan ons Marokko Adventure Project: