ITW: Belgisch kampioen Arnaud Wauters

In zijn 2^e seizoen bij de Nationalen MX2 van de BMB, pakte Arnaud Wauters de Belgische titel. Opmerkelijk want de Latemnaar begon zijn carrière pas echt op zijn zeventiende.  Wauters combineert vastberadenheid met een motivatie die je dezer dagen nog maar zelden ziet bij jonge motorcrossers. Bovendien hebben we zelden zo weinig vragen moeten stellen in een interview. Dus laten we Arnaud zelf aan het woord.

Hoe het allemaal begon: “Ik ben al van kleinsaf gek van motorcross. Als kind ging ik mee kijken naar de wedstrijden van mijn neef Nicolas Stampaert. Motorcrosser was gewoon datgene wat ik altijd wilde worden. Mijn ouders zagen een crosscarrière echter niet direct zitten. Mijn vader vond het gewoon veel te gevaarlijk. Nu nog, durft hij als toeschouwer geen wedstrijd bij te wonen. Toen ik 14 was heb ik een seizoen gecrosst. Veel stelde het echter niet voor. Ik reed in de scholingsreeks van de VMCF.  Eigenlijk was ik toen niet echt gemotiveerd, ik reed zowat rond.

Daarna heb ik twee jaar lang geen motorfiets aangeraakt. Op woensdagmiddag hing ik wat rond in Gent met mijn maats. Ik was een straatloper geworden. Op  mijn zeventiende kwam ik tot inzicht dat ik eindelijk iets moest gaan aanvangen met mijn leven. Ik was nog niet op het slechte pad geraakt, maar ik was wel goed op weg. Motorcross leek mij een zinvol alternatief. Ik was zelfs bereid om daar alles voor te laten, m’n hele leven voor om te gooien. Ik begon te lopen, te zwemmen om in conditie te geraken. In het voorjaar van 2007 vroeg ik bij de BMB een Beloften-licentie aan. Mijn eerste BMB-wedstrijd reed ik eind april 2007 in Moerbeke-Waas. Het werd een zware dobber. Ik had eigenlijk nog maar weinig rij-ervaring. Op makkelijke , platte circuits kon ik me nog staande houden. Het werd een echt leerjaar. Een jaar van veel vallen en opstaan ook. Nicolas heeft me toen veel bijgebracht; hoe ik in een spoor moest rijden, hoe bochten te nemen, dat soort zaken.”

Over rampjaar 2008: “In 2008 begon ik met de nodige ambitie aan mijn eerste volledige seizoen. Tijdens de openingswedstrijd in Grobbendonk zette ik een vrij goede tijd in de training. Ook de start van de eerste reeks was goed, ik zat meteen vooraan mee. Een paar bochten later viel ik echter een bezeerde ik mijn vingers. De tweede reeks werd al helemaal een tegenvaller toen ik mijn rechterpols brak. Eind maart kon ik terug rijden en was ik op stage met Alain Roels in het Franse Amigny-Rouy. Tijdens het rijden sprong ik verkeerd op een tafelberg en kwam daardoor zo’n tien meters dieper in een dalletje terug. Mijn pols was het eerste waaraan ik dacht. Omdat ik geen verdere risico’s wou nemen, heb ik toen ingepakt en ben ik terug naar huis gereden, een afstand van zo’n dikke 200 km. Ondertussen begon mijn nek stijf te worden. Nadat ik thuis kwam ben ik onmiddellijk, samen met mijn vader, naar de spoedafdeling van het ziekenhuis gegaan. De dokter van dienst vertelde me na het onderzoek dat ik mijn 5^e nekwervel gebroken had. Dat was natuurlijk schrikken.”

Naar de Nationalen: “Begin 2009 zette ik de stap naar de Nationalen MX2. Een behoorlijke stap, want je slaat in zo’n geval toch een klasse over. Vooraf had ik toch stiekem verwachtingen. Nicolas probeerde die enigszins te temperen en vond een plaats in de top 15 realistisch. Ik begon het seizoen op een Yamaha, maar die motor lag me niet echt. Er was elke week wel iets mee. Toen ben ik eind mei op een KTM gestapt en begon het gaandeweg beter te lopen. Ook al omdat een KTM groter is en dus beter bij mijn postuur paste.  Vanaf dan eindigde ik ook regelmatig in de top 10. In Orp-Le-Grand zat ik voor de eerste keer in de top 3 van een reeks.”

Over zijn titel bij de Nationalen MX2: “Het scheelde geen haar of ik had nog naast de titel gegrepen. Op de donderdag voor de finale van de Belgian Nationals in Tessenderlo, trainde ik in Lommel. Bij een val zette ik mijn rechtervoet en kwam mijn hele lichaamsgewicht daarop terecht. De kniebrace die ik droeg, brak mijn kuitbeen. Maar als ik ze niet had gedragen, was mijn rechterknie gewoon kapot geweest. Rijden met een gebroken kuitbeen leek bijna onmogelijk. Maar ik was niet van plan om een jaar van hard werken en afzien zomaar op te geven en de titel weg te schenken.”

“Ik heb die blessure stil gehouden. Buiten mijn directe entourage wist niemand iets van mijn kuitbeenbreuk.  Bovendien was het op die zondagochtend nog niet zeker of ik wel zou moeten rijden. Na de training zei Danny De Baets me dat hij het niet zag zitten om op zo’n circuit te rijden. Ik had toen al mijn pijn moeten verbijten, want bij elke rechterbocht voelde ik de breuk. Om te kunnen rijden had ik er een gipsverband overgetrokken. Toen De Baets niet kwam opdagen voor de start van de eerste reeks, zeiden mensen uit mijn entourage me dat ik niet hoefde te starten. Er waren echter supporters vanuit het Gentse naar Tessenderlo gekomen om mij kampioen te zien worden en voor die mensen ben ik dan toch maar gestart, zij het voorzichtig.”

Over 2011: “Volgend jaar wordt mijn hoofddoel het ONK MX2. Tot hiertoe heb ik daar nog niet veel in kunnen laten zien. Er was telkens wel iets met blessures of motorproblemen. Het is wel spijtig dat er twee ONK-wedstrijden samenvallen met wedstrijden voor het BK. In functie van hoe we geklasseerd staan gaan we dan kiezen voor ONK of BK MX2. Ik heb zeker internationale ambities. Zo wil ik ooit GP’s rijden. Al weet ik nu al dat zoiets niet makkelijk is. Ik ga in ieder geval volgend jaar een paar EK-wedstrijden rijden. Nu het EK MX2 bij de GP’s zit, zijn de afstanden ook korter geworden en bovendien zijn ze voor sponsors ook interessanter.”

Dank: “Ik wil graag mijn vader en moeder en mijn neef Nicolas Stampaert van Dirt Racing Supply bedanken voor hun steun. Ook dank aan Gerrit Peters van het MX Dream Team en Pascual Games.”

Foto Credits: Ronnysfoto, Archief Arnaud Wauters, Photo Impact/Michel Hennebert