Beste K9 supporters en toekomstige supporters, vrienden en vijanden!
Het ware fantastisch geweest om via deze weg mijn geluk te delen na een schitterende Nederlandse GP! Helaas… want zoals jullie weten is het helemaal anders gelopen in Valkenswaard. Omdat dit mijn eerste column is sinds de start van het GP-seizoen wil ik ook nog even terugkomen op de voorbije GP’s. Alléén maar omdat het moet trouwens! Nee, even ernstig nu. De drie Grote Prijzen tot nu toe zijn eigenlijk allemaal tegengeslagen, pardon tegengevallen is dat in mooi Nederlands. Er is nog geen wedstrijd geweest waarna ik met een tevreden gevoel weer naar huis ging. Zeker Valkenswaard niet, vrijdagmorgen kreeg ik zonder aanleiding opeens last van een onsteking in mijn rechterarm. In de kwalificatie werd ik nog tweede maar zondag speelde mijn arm me echt parten. Je probeert dat te compenseren met de andere arm en daardoor wordt het alleen maar erger. Vanaf ronde 1 in de eerste reeks had ik pijnlijke armen, het was zelfs moeilijk om de motor vast te houden. Het sturen liep bijgevolg voor geen meter en ik vond dit jaar ook mijn draai niet op het Eurocircuit. Naar mijn mening lag het té gemakkelijk en er waren zeker te weinig lijnen. Het was iets beter op zondag, maar om te passeren was er maar één lijn… ik vond het dan ook niet denderend.
Mantova was op zondag relatief goed na een rampzalige kwalificatierace. Ik werd uiteindelijk vierde in de GP terwijl ik pas als 19de aan de start stond omdat ik op zaterdag twee keer was gevallen. Bulgarije was evenmin wat het moest zijn. Hierdoor sta ik nu vijfde in het WK, daar kan en mag ik geen genoegen mee nemen. Mijn doel is de wereldtitel, maar zoals het nu loopt kan ik me niet in de strijd mengen. Het is soms vreemd om zoals nu -als het even moeilijker gaat- meteen bepaalde geruchten te horen. Mijn manager Git kreeg zelfs al telefoon: “Hoe zit dat nu met Ken en H*n*a?” Natuurlijk kwam zij uit de lucht gevallen: “Euh, dan weten jullie toch echt wel veel meer dan wij!” Wat een kwakkelverhaal. Ondertussen blijven we met het Yamaha Monster Energy Ricci MX Team hard zoeken naar oplossingen voor de motor. Al is dé oplossing om orde op zaken te stellen gewoon niet eenvoudig te vinden. Al grappend heb ik wel eens geroepen: “Dan koop ik zelf wel een motor in de winkel en doen we het daar mee!” Mijn teammanger Ilario Ricci, is er het hart van in. Zo mogelijk nog meer dan ik zelf. Een arm en een been zou die man geven om alles op punt te krijgen. De Sölva vering doet het ondertussen prima, maar het juiste gevoel met de motor in zijn geheel is er voorlopig nog niet. Ik ga ook nog eens mijn licht opsteken in de States hoe zij omgaan met de set-up van de YZ450F. Het komt wel goed, maar toch liever vandaag dan morgen!
We zullen het maar over een andere boeg gooien. Straks staan er nog mensen met zakdoekjes klaar aan mijn camper! Nee, dan liever zoals in Valkenswaard. In samenwerking met mijn sponsor Starmeal kregen supporters lekkers aangeboden. Een leuke actie. Ook altijd leuk is de BK wedstrijd in Beervelde. Nu zaterdag staat de eerste wedstrijd in het BK, of liever de MX Pro Series op het programma in Beervelde en daar kijk ik echt wel naar uit. De parcoursbouwer Alain Roels doet altijd zijn best om iets moois te maken van de omloop. Van journalisten krijg ik vaak de vraag of ik dit seizoen absoluut mijn zinnen heb gezet op die MX Pro Series titel? Omdat ik er al enkele keren dichtbij was. Ik wil het natuurlijk graag goed doen, maar je gaat me niet horen vertellen dat ik zomaar even kampioen wordt of dat dàt het enige is wat telt. Ik bekijk het van wedstrijd tot wedstrijd en hoe mooi zo’n titel ook is mijn topprioriteit blijft toch het WK.
Hoedanook het is in Beervelde ook een tof weerzien met de eigenaars van de Meganck-Collewaert zandgroeve. Het zijn echt mensen met een passie voor motorcross. Samen met Dieselpriem kom ik er wel eens in de zomer. Niet dat ik dan thuisvoordeel heb dit weekend hoor! Want meestal gaan we jetskiën in de lokale waterplas. Al zijn we er ook al wel eens gaan pitbiken. Over pitbiken gesproken ik heb hierboven een fotootje meegestuurd van mijn nieuwe pit-Monster. Niet slecht hé? Ik heb onlangs ook eens eindelijk MX VS. ATV Reflex gespeeld. Voor de speelvogels onder jullie, zeker een aanrader. En wat best grappig was: zelfs voor een profcrosser is de nieuwe bediening -waarbij je met het ene knuppeltje het stuur beweegt en het andere je lichaam verplaatst- echt niet gemakkelijk. Of is de game zo realistisch dat het me nu ook op de PlayStation moelijker afgaat? Hahaha. Wat me ook opviel, al is het een detail, heel soms is het geluid van de motor en de muziek niet helemaal gelijklopend. Maar goed, storend is het dus zeker niet. Bovendien moet ik nu weer aan de bak. Mijn Gianni Mota loopt al warm en met de opeenvolging van wedstrijden en het reizen is er toch niet veel tijd om te spelen. Ik heb trouwens gehoord dat Manuel (Priem) zich ondertussen ook op de MX Vs. ATV heeft gestort en die zal me wegens veel vrije tijd wel flink verslaan! Het is ‘m gegund, als hij er maar snel weer in het echt bij is. Sterkte Manuel!
En aan jullie, bedankt voor jullie steun en om de column tot de laatste regel uit te lezen!
Hasta la vista,
Credit foto’s: CDS, Massimo Zanzani, Keenomx