Ciao a tutti!
Ik moet zeggen dat ik redelijk trots ben dat ik deze column heb afgekregen want zelf ben ik niet zo’n schrijver. Al bestaat er meestal wel een truukje om gedaan te krijgen wat er moet gebeuren. Schrijf de inleiding als je de tekst al helemaal klaar hebt, kreeg ik als goede raad mee… En kijk: dat blijkt te werken!
Nog een geluk dat zoiets als een rider’s block –in tegenstelling tot een writer’s block- niet bestaat. Het zou trouwens redelijk belachelijk zijn; op een stoel voor je motor zitten en wachten tot hij vanzelf begint te rijden. Hahaha. Nu het begin achter de rug is wil ik even iets kwijt over het waarom van deze column. Sinds ik vijf jaar ben, doe ik aan motorcross en betekent MX enorm veel voor mij. Het heeft lang geduurd om te komen waar ik nu ben, maar ik had het niet willen missen! Zoals iedereen weet die wel eens een been over een motor heeft geslagen is motorcross niet alleen een vermoeiende maar ook een moeilijke sport. Al redelijk jong bleek dat ik aanleg had voor motorcross en toch duurde het lang vooraleer ik echt ‘gelanceerd’ was en in een team werd opgenomen. Dat had te maken met veel verschillende zaken. Ik kom helemaal uit het noorden van Italië aan de voet van de bergen en daar zit je letterlijk ook ver van het centrum in de sport. Bovendien was mijn pa een goede amateur die zich graag amuseerde met cross, maar hij heeft nooit op het hoogste niveau gereden en hij had ook geen connecties met teams, sponsors of andere belangrijke mensen. Beetje, bij beetje is het allemaal nog wel goed gekomen, gelukkkig. Ik zal het later nog wel eens hebben over mijn beginperiode in de cross en in de GP’s want straks denken jullie nog dat ik hier mijn biografie aan het schrijven ben!
Wat ik vooral heb onthouden is hoe belangrijk het kan zijn dat mensen jou kennen. Toen ik pas kwam kijken op het hoogste niveau dachten veel journalisten in Italië dat ik een buitenlander was, een Zwitser of zo! Gewoon omdat ze nog nooit van mij hadden gehoord in de jeugd… Het zit nu éénmaal niet in mijn karakter om naar iedereen toe te gaan en van de daken te schreeuwen hoe goed ik wel niet ben. Toen ik in de GP’s begon, kwam daar bij dat ik eigenlijk weinig of geen Engels sprak want dat had ik niet geleerd op school. Behalve Italianen kende ik dus weinig mensen in het WK. In meer dan één opzicht was het dus een grote stap voor mij om dit seizoen voor een Belgisch team, LS Motors-Honda, te gaan rijden. Ik droomde er al langer van om over te stappen naar de MX1 want met mijn 78 kg ben ik niet meteen de ideale MX2 piloot. Ook de samenwerking met Marnicq Bervoets die gigantisch veel ervaring heeft sprak me wel aan. Zoals ik al heb uitgelegd heb ik nog nooit kunnen samen werken met een coach van dat niveau. En het is super om iemand naast je te hebben die je kan helpen met hoe en wanneer te trainen, te rusten, hoe je moet en al dat soort zaken. Bovendien doet het ook goed om van omgeving te veranderen.
In 2006 en 2007 had ik ook al enkele maanden in België gewoond, in Neeroeteren meerbepaald, omdat het wel praktisch is tijdens het seizoen. Nu ben ik hier permanent, dat is ook nodig om vlot te kunnen samenwerken met Marnicq en het team. Het is tof om de Belgische circuits te ontdekken of om zoals dit jaar mee te doen aan de MX Pro Series. Ik leer hier ook allerlei nieuwe mensen kennen, mensen die belangrijk zijn in onze sport maar ook gewoon motorcrossfans die een praatje komen slaan. Dat vind ik wel leuk.
Ik herinner me nog dat het me de eerste keer in België opviel hoe de huizen hier anders zijn dan in Italië. En vooral dat mensen bijna nooit beveiliging hebben! Bij ons heb je een poort, alarm, muren rond je tuin en dat soort toestanden. Dat heeft bijna niemand hier, of als mensen een poort hebben is het eerder voor de show… Daarnaast kan je natuurlijk niet buiten het weer als je België of Nederland ontdekt. Meestal regent het hier veel meer dan thuis… maar daar raak je wel aan gewend. Zeker in de zomer is het in België veel leuker om te crossen. Als je in Italië gaat trainen in de zomer lijkt het wel alsof je MotoGP aan het rijden bent, zo hard ligt de baan dan! In België komt de warmte met tussenpauzes. En nadat het geregend heeft ligt alles weer een beetje zachter. Voor motorcross is dat zeker een voordeel.
Ik kan me ook goed inbeelden dat het in België niet simpel is om jezelf in de kijker te rijden. Er is wel veel belangstelling voor motorcross maar de keerzijde van de medaille is dat het niveau is zo hoog dat je liefst voor de wereldtitel moet meestrijden om voor vol te worden aanzien! Bij het grote publiek is motorcross in Italië wat kleiner, zeker omdat MotoGP en Valentino Rossi alles domineren. Zelfs de Formule1 wordt overschaduwd door ‘Vale’. En ik denk niet dat zijn blessure van vorige week dat onmiddellijk zal veranderen. In de Italiaanse cross hebben we natuurlijk ook twee toppers; zowel Tony (Cairoli) als David (Philippaerts) vechten voor de wereldtitel. Ik merk dat het verschil met hen steeds kleiner wordt en op sommige omlopen heb ik een gelijkaardige snelheid, maar om mee te spelen voor het kampioenschap moet ik nog beter worden. Dat is ook mijn doel; steeds beter worden.
Voor dit jaar reed ik nooit op de 450, behalve één keer en dat was in heel moeilijke omstandigheden. Omdat Tony (Cairoli) op de MX2 motor wilden rijden moest ik voor het Italiaanse team in Budds Creek drie jaar geleden MX1 rijden. Met maar één enkele training vooraf heb ik daar redelijk afgezien! Het was er ook bloedheet, de baan was nieuw voor mij en ze hadden hem helemaal anders geprepareerd dan we in Europa gewoon zijn. Bovendien heb je tijdens de MX of Nations ook altijd veel druk, want als je het verknalt krijg je heel het land op je dak!
Tot nu verloopt mijn aanpassing aan de MX1 redelijk goed. Na jaren Yamaha rijden moest ik serieus wennen aan de kortere geometrie van de motor, maar het blok van de CRF450R vond ik meteen fantastisch. Ik rijd zelf graag vloeiend en erg gecontroleerd met het gas. Dat kan perfect met mijn Honda. Op voorhand wist ik niet wat te verwachten, zeker niet omdat het niveau in de MX1 dit jaar zo waanzinnig hoog ligt. Over mijn snelheid ben ik dan ook redelijk tevreden, alleen moet ik nog sterker worden. Het is al te vaak gebeurd dat ik naar het einde van de race nog te vaak enkele plaatsen verlies doordat ik leeg ben gereden. Op dat vlak kan het dus nog veel beter!
De komende weken staan er weer heel wat coole wedstrijden op de kalender. En dat begint al dit weekend met Kester. Ik heb er al veel over gehoord van Marnicq en Tanel (Leok). De meeste piloten rijden er heel graag daarom ben ik dubbel benieuwd! Daarna staat de GP van Duitsland in Teutschental gepland. Dat is een wedstrijd waar ik wel geode herinneringen aan heb. In 2005 werd ik daar tweede en samen met Cicco (Chiodi) en Andrew (McFarlane) hebben we data met drie rijders van één teram, Ricci Yamaha, het podium bezet. Dat was wel tof. Hopelijk gaat het dit jaar ook zo goed. Maar eerst richting Kester dus, ik ga alvast de mobilhome klaar maken!
Ciao!
Davide ‘Pota’ Guarneri
PS Je mag altijd op mij stemmen voor Kester hoor ; O )
Credit foto’s: Ray Archer, CDS