Gisteren overleed op 64-jarige leeftijd Claudio Castiglioni. Castiglioni zal de geschiedenis ingaan als de man die het legendarische merk MV Agusta nieuw leven inblies en liet verrijzen. Maar Castiglione heeft niet alleen z’n stempel gedrukt op wegmotoren. Motorcross GP’s Castiglioni deed z’n intrede in de motorsector in 1978 toen Cagiva (Castiglioni Giovanni Varese), het bedrijf van z’n vader motorfietsen begon te maken. In de jaren ’80 zou Cagiva een stijle opmars maken in het motorcross. Cagiva ontwikkelde een crossgamma waarvan de WMX 125 het best verkopende model zou zijn. Het was met de WMX 125 dat Cagiva bekendheid verwierf. In 1984 leek Corrado Maddi op de wereldtitel 125cc af te stevenen. Maddi zou de eerste Italiaanse wereldkampioen worden en dat op een Italiaanse motorfiets. Een aanrijding met rookie Michele Fanton tijdens de kwalificaties van de laatste GP van het seizoen besliste er echter anders over.
Een jaar later haalde Cagiva alsnog z’n eerste wereldtitel binnen. Niet met Maddi maar met de Fin Pekka Vekhonen. Cagiva spaarde overigens kosten noch moeite want het verzekerde zich vanaf 1985 ook van de diensten van Dave Strijbos. De Ossenaar zou een jaar later de allereerste Nederlandse wereldkampioen motorcross worden. Bovendien was Strijbos op z’n 18e toen de allerjongste wereldkampioen ooit. Bij Cagiva richtte men zich na de 125cc ook op de 250cc wereldtitel. Pekka Vekhonen was vanaf 1987 actief bij de kwartliters en kreeg Gert-Jan van Doorn als teamgenoot. Van Doorn’s seizoen werd al vlug gedwarsboomd door een nukkige polsblessure. Vekhonen zou daarentegen heel lang in de running blijven om de wereldtitel bij de kwartliters. Pas in de allerlaatste GP werd Vekhonen geklopt door Eric Geboers. In de 125cc kon Dave Strijbos z’n wereldtitel niet verlengen. De Cagiva-rijder werd op regelmaat geklopt door streekgenoot John van den Berk.
In 1988 zou Cagiva nog een keer alle pijlen op de motorcross GP’s richten. Maar Strijbos kon ook nu niet voorkomen dat de jonge Fransman Jean-Michel Bayle met de 125cc wereldtitel aan de haal ging. Na 1988 stopt Cagiva met het motorcross. Castiglioni heeft een paar jaar eerder het Zweedse off-roadmerk Husqvarna aan zijn bedrijfsportfolio toegevoegd. Vanaf dan zal Husqvarna de kar voor het concern trekken in de off-road. Dakar Cagiva liet zich niet alleen opmerken in de motorcross GP’s. Vanaf midden jaren ’80 richtte het zich ook op de rally-raids met de Cagiva Elefant. De Elefant was het vlaggenschip van het Cagiva-gamma en kreeg oorspronkelijk een 750cc Ducati V2-blok van 90° als krachtbron. Ducati maakte in die periode immers ook deel uit van de Cagiva-groep. Als kopman trekt Cagiva de Franse ex-Dakar-winnaar Hubert Auriol aan. In 1987 is Auriol dicht bij een eindzege tot hij in de voorlaatste etappe zijn enkel breekt en moet opgeven. De foto’s van Auriol met een door pijn vertrokken gezicht gaan de hele wereld over. Vanaf 1989 wordt de Italiaan Edi Orioli Cagiva’s voornaamste rally-troef. De Italiaan zal met de Elefant in 1990 en 1994 de Dakar-rally op zijn naam schrijven.
Is het verhaal van Castiglioni daarmee compleet? Neen, verre van zelfs want in de jaren ’90 zal Husqvarna onder Castiglioni’s leiderschap opnieuw grandeur hervinden. Ondermeer de historische wereldtitel in het WK 500cc van Jacky Martens in 1993 speelde daar een belangrijke rol in. Martens zou met zijn wereldtitel op de Husqvarna TC 510 de weg banen voor de moderne viertakten. Maar er zijn ook de twee wereldtitels 125cc van Alessio Chioddi in 1998 en 1999. En dan hebben we het nog niet gehad over Cagiva’s avontuur in de 500cc wegrace GP’s met oa Didier de Radigues, Ducati’s dominantie van het WK Superbike en de heropstanding van MV Agusta. We mogen voorzichtig stellen dat er zelden iemand zo zijn stempel op de motorgeschiedenis heeft gedrukt als Claudio Castiglioni. RIP Claudio…
Foto Credits: archief MXMag.be, MV Agusta, Cagiva