De tijd gaat snel, maar niet zo lang geleden gold Max Engelen als een aanstormend talent. De jongere broer van Tom werd Nederlands kampioen 85cc kleine wielen maar liet zich net zo goed gelden in de EMX125 en EMX250. In 2016 kwam hij naar ten val en liep een ernstige rugkwetsuur op. Meteen het einde van zijn motorcrosscarrière.
Ondertussen heeft Max uiteraard nieuw uitdagingen gevonden in zijn leven. Zo heeft hij z’n vierjarige opleiding tot bachelor bedrijfskunde aan de IVA Driebergen Business School zopas succesvol afgerond. Redacteur Andy sprak met hem over wat was én wat had kunnen zijn.
Ben je nog steeds motorcrossfan, kijk je naar de GP’s of is het te moeilijk om naar te kijken voor jou?
Engelen: “Ik ben nog steeds een grote fan van de sport en dat zal ik altijd blijven. Ik zal motorcross altijd blijven volgen
maar ik vind het nog steeds moeilijk om persoonlijk naar wedstrijden te kijken. Ik bekijk de races daarom op televisie of online.”
In 2013 reed je o.a. BK Nationalen MX2 maar 2014, jouw eerste jaar voor HSF in 2014 betekende een doorbraak internationaal. Je werd achtste in de EMX125 eindstand hoewel je geen punten scoorde in de eerste twee ronden. Hoe kijk je daar nu op terug?
Engelen: “ Mijn doel was om in de top tien te eindigen en dat was me uiteindelijk gelukt.Toch was ik niet blij met het eindresultaat. Ik toonde de snelheid van de top vijf maar door opgepompte armen kon ik die snelheid nooit vast houden gedurende de hele race. Daarom nam ik ook aan het einde van dat seizoen de beslissing om een operatie te laten uitvoeren.”
Je haalde wel het podium in Valkenswaard in de EMX125, voor eigen publiek. Hoe was dat?
Engelen: “Valkenswaard was te gek! Zeker een van mijn beste raceherinneringen. Het was een regenachtig weekend, waardoor het circuit erg moeilijk lag. Ik had een hele slechte kwalificatie met enkele grote valpartijen. Ik denk dat ik als 17de maar het hek mocht had na de kwalificatie. In de eerste heat op zondag was ik slecht weg rond de 20ste plaats, maar ik klom naar de 6de plaats toen ik crashte. De eerste heat eindigde ik als 8ste. In de tweede manche nam ik een veel betere start rond de 10de plaats. De baan was erg moeilijk en een paar rijders voor me maakten kleine foutjes, zodat ik naar op kon schuiven naar de 5de plek. Met nog twee ronden te gaan, pakte ik de derde plaats. Dankzij een 8ste en 3de plaats werd ik 3de algemeen (lacht), wat een belevenis!”
Het jaar nadien stapte je over naar de EMX250 – hoe heb je die overgang ervaren?
Engelen: “Ik vond het geweldig om 250cc te rijden, ik voelde me erg comfortabel op de motor. Alle top tien rijders van de EMX125 gingen trouwens ook over naar de EMX250. Terwijl de EMX250 al een heel sterke en competitieve klasse met veel ervaren rijders was. Over het algemeen was ik heel blij met die nieuwe stap.”
Als rookie-seizoen was 2015 zeker niet verkeerd. Tijdens de laatste ronde in Assen eindigde je als 7de algemeen. Het is altijd fijn om het seizoen sterk af te sluiten.
Engelen: “Klopt, eigenlijk verliep mijn eerste seizoen in de EMX250 beter dan ik had gedacht. De laatste ronde in Assen was positief om het seizoen mee af te sluiten. De baan in Assen lag me het hele weekend en de sfeer was geweldig. In de tweede heat kreeg ik de holeshot helemaal van buitenaf en reed ik een zestal ronden aan de leiding. Twee rijders gingen in één ronde over me heen. Toen ik derde hing voelde ik de hete adem van Nick Kouwenberg in mijn nek. We hadden een mooi en hard gevecht en toen kwam ik ten val. Maar een 7de plek in de eindstand overall was mooi positie om het seizoen mee af te sluiten.”
Je hebt dit ondertussen al vaker uitgelegd dan je lief is maar kan je nog eens uitleggen wat er precies is gebeurd bij jouw ongeval in Lelystad en wat de gevolgen waren?
Engelen: “Ik denk dat veel mensen de crashvideo wel al gezien hebben. Het was de tweede keer dat ik weer op de motor zat nadat ik aan beide armen was geopereerd voor compartimentsyndroom. Ik ging zaterdagmorgen met mijn broer naar de motorcrossbaan in Lelystad. De baan was in perfecte staat en ik reed eerst wat opwarmrondes. Er was een nieuwe sprong die ik al meerdere keren had genomen. Ik denk dat het de derde ronde was dat ik die dag de sprong weer maakte, door de regen was de nieuwe sprong wat zachter wat zachter. Het achterwiel bokte, maar ik kon op de motor blijven zitten. De vierde ronde ging ik er weer voor, maar ik koos voor een andere spoor, grote fout! Ik kreeg weer een grote zwieper van achter, werd van de motor geworpen en kreeg ‘m daarna meteen in mijn rug. Het resultaat: twee verbrijzelde wervels en een gescheurde darm. Ik moest geopereerd worden aan mijn rug, ze hebben 7 wervels aan elkaar gezet om alles op zijn plaats te houden, die fixatie zal er voor de rest van m’n leven zijn.
Hoe voelde het om zo plots te moeten stoppen met motorcross? Je was duidelijk een talent met een veelbelovende toekomst. Dat verdween allemaal van het ene op het andere moment.
Engelen: “Natuurlijk was ik erg teleurgesteld, ik was er kapot van. Al het bloed, zweet en tranen leken voor niets te zijn. Eigenlijk dacht ik eerst dat het wel weer goed zou komen. Na enkele weken werd het me echter duidelijk dat ik zou moeten stoppen met crossen.”
Als je terugkijkt welke andere races of herinneringen komen dan naar boven?
Engelen: “Nu komen ook slechte herinneringen weer naar voor. Maar als ik terugkijk op mijn carrière, weet ik zeker dat het de beste tijd van mijn leven was. Als ik nog een opmerkelijk moment moet kiezen, dan moet dat het Junior WK in Lierneux, in België zijn in 2014. Alleen al om geselecteerd te worden voor dit raceweekend was een herinnering om nooit te vergeten. Lierneux was ook een heel moeilijke en technische baan.
De nacht voor de kwalificatie had het hard geregend. Ik was erg nerveus voor de vrije training en ik reed echt slecht. Toen de kwalificatietraining begon, zat ik veel meer in Zen-modus. Mijn eerste snelle ronde was goed voor de derde tijd, na nog een snelle ronde was ik de snelste op de baan waardoor ik als eerste naar het hek mocht op zondag. In de eerste heat op zondag crashte ik al in de eerste ronde maar ik kwam terug tot -als ik het me goed herinner- P7. In de tweede manche lag ik 4de voordat ik er af ging en mijn linker sleutelbeen verbrijzelde. Maar het was nog steeds een goed weekend.”
Als het ooit beter gaat met jouw rug, is er dan een kans dat we je terug zien op een crossmotor?
Engelen: “Er is een kans dat ik in de nabije toekomst weer op de motor zit, maar dan is het gewoon voor de lol. Ik zal nooit meer kunnen rijden op het niveau dat ik vroeger had. Sinds de dag dat ik ben gestopt, heb ik nooit meer op een crossmotor gereden. Tot een paar weken geleden, toen ik met Freek van der Vlist ging trainen, en ik mezelf niet meer onder controle kon houden. Freek zag op mijn gezicht dat ik zo graag wilde rijden, toen zei ik f**k, laten we een paar rondjes rijden (lacht). Het gevoel dat ik had, was geweldig, de nummer 97 zal ooit weer op de baan verschijnen!”
Tekst: Andy McKinstry, Tom Jacobs
Foto’s: Gino Maes, archief, Nigel McKinstry